Oñatiarrok arraroak garela esaten dute bergarar baztzuek zer esan ez dakitenean. Niri irribarrea eragiten dit, baietz esan eta aurrera jarraitzen dut. Baina jakinekoa da gauzak hainbeste aldiz errepikatuta norbera sinestera ere iristen dela. Hor arriskua.
Horrelako zerbait gertatu behar zaigu langabezia kontuekin. Hainbeste aldiz irakurri behar izaten dugu aldizkarietan, Oñati estatuan langabezia txikiena duen herria dela, guztiok sinesten amaitzen dugula, lan duin bat ez duenak edo besterik gabe lanik ez duenak izan ezik. Horiek nekez egingo dute bat hedabide batzuek noiz behinka eskaintzen diguten irudi idilikoarekin
Astean, Cambio16 aldizkariak argitaratutako artikuluari (nahiko itxurosoa), lehenago El Paisek, La Vanguardiak, El Paiseko ekonomia sailak, edota Tiempo de Hoyk argitaratutakoak gehitu behar zaizkie. Zerrenda hau hautaketa bat da, benetakoa askoz luzeagoa delako
Azkenean sinetsi egingo dugu arraro samarrak izateaz gain lan egin nahi duten guztiak lanean ari direla Oñatin, eta lanik egiten ez duenak ez duelako nahi dela. Ni lehenengoa onartzeko prest nago, baina bigarrenarekin bat egitea kosta egiten zait, izan ere guztiok dakigu gazte dezente lanik gabe, edota bere trebezia eta prestakuntzak mereziko luketen lana aurkitu ezinik ari direla, behin-behinekotasunean murgilduta eta mila euroko soldaten marraren inguruan.
