Egunero etxean zortzi orduz pianoa jotzen aritzen zen pianistaren kasua epaitegietara iristea eta epaileen ebazpenak zeresana eman dute astean. Zer eta pianoa jotzearren epaiketa bati aurre egin beharra.
Irudimena martxan jarri eta piano-jotzaile gazte bat irudikatzen dugu adagio gozo eta doinu eztiak ateratzen pianoaren teklei, eta paretaren bestaldean adineko emakume ernegatu edo histeriko bat burua erruloz josita, garrasi batean, eskoba kirtenarekin pareta joaz. Agian, gutxi batzuk, alde batean Far -westeko piano jotzaile iskanbilatsua lagunak ondoan txaloka, eta paretaren beste aldera etxekoandre gozo eta sentibera bat beste aldetik ateratzen diren doinu desarmonikoak jasan ezinik negarrez zotinka.
Seguru asko ez da ez bat ez bestea izango. Baina niri dagokidanez, ez nuke paretaz pareta egunero zortzi orduko entseguak egiten dituen musikalari profesional bat eduki nahi, ezta Keith Jarret edo Iñaki Salvador bada, edo berdin Yo Yo Ma edo Elina Garanca. Oso gustura ordainduko dut hauek entzuteagatik, baina nahiago dut euren entseguak nire bizilekutik urruti samar egiten badituzte.
Gai korapilotsua da. Alde bien jarrerak uler ditzaket. Bulegoa tokiz aldatu behar izan genuen behin, goiko pisuko emakumeak ezin zituelako jasan bulegotik iristen zitzaizkion zaratak. Bulegoa bulego bezala erabiltzen genuela esan behar dut badaezpada. Bestalde, zapatuko goizeko bostetan ari naiz idazten kaleko zaratek iratzarri nautelako.
Nola lotu pianoa jotzeko eskubidea, auzokoen etxean atsedena hartzekoarekin? Ez da erraza, baina bizi dugun zarataren kultura honetan, Pirinioetatik beherako administrazioek ez diote arazoari behar bezala heldu nahi izan orain arte. Dirudienez kutsadura akustiko eza ez da ongizateaz duten kontzeptuan sartzen. Gaia ez dago euren agendetan.
