Etiketaren artxiboa: telebista

Maketak

MAKETAK

Etxez etxe ala telefonoz inkestak egiten ibiltzen direnek
ondo dakite lagina zer demontres den. Aztertu nahi den populazioaren izaeraren
osagarriak (adina, sexua, diru-sarrerak, 
ideología…) ondo errepresentatzen duen jende taldea. Populazioan dagoen
proportzio berean egon behar dira laginean nagusi diren elementu horiek. Talde
handiaren maketa lakoxea da lagina.

Inoiz albistegietan eta sarri jendearen parte-hartea “bultzatzen”
duten txutxumutxu eta reality showetan,
“inkesta” berbaren esangura ahazten dute. Kamera kalera bota eta berba egitera
ausartzen den lehenari  ematen diote
isilik dauden guztien ordezkari izateko aukera..  Hori bai, telebista kanalaren ideologiarekin
bat baldin badator, bestela bazterreratuko dute majo.

Pantailaren bestaldera pasatuta, El diario de Patricia
moduko  programetan agertzen direnak gehiengoa
direla pentsatzera jo genezake, horrenbestetan ikusita. Baina ez, hor ere,
ikusten ditugun pertsona horiek bene-benetakoak direla jakin arren, populazio osoaren
zati bat besterik ez dira, osotasunaren ispilu distortsionatua.

Sacatan sacatum


Lehenago ere irratian entzun izan dudan
Asier Arrieta ikusten dut orain
Ordu Txikitan saioak publizitateari
eskaintzen dion tartean.
Aberasgarria da iragarkien atze aldean begiratu ahal
izateko klabe
batzuk edukitzea. Eta harritzekoa da, baita ere, telebistako
spotei
umeek noraino erreparatzen dioten ikustea.
Hegaluze marka
batek famatu egin duen singlearen letra ulertezina
behintzat ikasia
dute programa horretan ageri diren ume guztiek. Niri
baino gehiago gustatuko
ei zaie iragarki horretan ageri direnen aurpegi
serioak, ingurune gris eta
inpertsonala eta produktuarekin inongo
loturarik ez duen estetika.

Melodia gainetik kendu ezinean nabilela, beste zerbait etorri
zait
burura. Carod-Rovira Jose Luis deitu zuten haien tankerakoek
ikasia
izango ote dute “sacatan sacatum tan tan que sumunbe que sumunbe
.”
estribilloa? Ala, askotan euskararekin gertatzen den bezala,
nerbioak
galdu eta “en español, en español”, mentalki bada ere, ohiukatzen
hasita
egongo dira honez gero.

Con Cuatro…cojones

Urriaren 12an, Hispanitatearen  Egunean,  espainiar legionariak futbolari buruz hitzegiten aritu ziren telebistan. Albistegiari heldu nioenerako paseak ziren politikaren gaineko informazioak eta, imaginatzekoa denez, tankeak Madrilgo kaleetatik, agintari zibil eta militarrez beteriko palkoa, eta  Legioaren ahuntza. Eta buru guztien gainetik, gorriz  eta laruz zerua tindatzen zuten abioien keak. Oilo ipurdia jartzeko modukoa.

Baina esandakoa, albistegian espainiako futbol selekzioari buruz berba
egiteko aukeratuak legioko gizonak izan ziren (nahita jarria da “aukeratuak” eta “gizonak”).
Diskurtsoa, aluzinantea,
sinistu iezadazue, barrabil kontua gora eta behera. Alkandora berdez,
paparra bistan, futbola eta ejerzitoa parametro berdinetan  mugitzen
direla argudiatuz, legionarioak koxkobiloak sakralizatzen. Beste
argudiorik ez: ohorea, egurra eta etsaia  sutsitzea ziren erabilitakoak.

Ez dut  aspaldian  esaldi berean horrenbeste “cojones” hitza entzun.

Espainiako futbol selekzioari buruz berba  egiten…berba ez, aginduak ematen, legionariak. Zelako  parea: selekzioa eta legioa.

Baina,
erabat aho zabalik utzi ninduena izan zen konturatzea Cuatro kanala zela halako
diskurtso patrioteroa, garaiz kanpokoa  eta matxokeriz betea ematen zebilena.

Pressing catch

Politika eta telebista
erlazionatuta daudela ez  dago dudarik.
Baina, lasai, ez naiz arituko hainbestetan gobernuek, alderdiek, enpresa
erraldoiek, bankuek eta talde mediatikoek dituzten loturaz. Politikako
aktualitateak eta telebistako edukiek elkarren antza edukitzeari buruz idazten
nabil.

Nola ez konparatu bada
zirku politikoa eta telebista askoren programak! Hori bai, ikusgarria litzateke
Gran Hermano berean Sanz, Ibarretxe, Otegi, Puras, Barreda eta Madrazo ikustea.
Txantxa gutxi, alajaina. Eta, nominazio egunetan, telefonoak sutan.

Baina, akaso politikak ETB1n
hainbeste ikus daitekeen kirolarekin dauka parekotasun gehiago. Bietan,
aurkariak, norgehiagokak, sailkapenak eta kanporaketak egoten dira.

Eguraldiaren berri ematen
duten tele-saioetan ere, borraskak, prezipitazioak eta fronteak ageri dira.
Politikan bezalatsu.

Baina, aitortu beharra
daukat, aspaldion, Cuatrok arrakasta
handiz programatzen duen borroka faltsu, indartsu teatrozale eta jazkera ortera
horien itxura hartzen diodala euskal politikagintzari.

 

Eleven

Euskarazko telebistagintza lokala suspertu asmoarekin Hamaika izeneko egitasmoa aurkeztu zenean, la(gu)nkide batek esan zidan ia izena nire blog honetatik kopiatua ote zen. Adarra jotzen ari zen noski, blog honetara oso jende gutxik jotzen duelako eta  sarritan nik neuk ere ahaztu egiten dudalako existitzen denik  ere.

Errudunaren aitorpena: blog batek beharrezkoa duen arreta eta amodioa  ez diot nik eskaintzen eta hori nabaritu egiten da.
Nire blog honek baraualdi luzeak bizi behar izaten ditu eta horrek ez du laguntzen beharrezkoa den kadentzia eta saltsa sortzeko.

Esana  dut.

Oporren osteko lehen lan egunetan, Sustatun ikusi dut berriro ere “Hamaika ikusteko” izenaz badela, bazegoela esan beharko dut dagoeneko, beste blog  bat. Nirea baino solera  gehiagokoa. Irakurri dut gaur bere egileak uztera doala bere blog hori beste bat zabaltzeko. Akaso, aio esaten duen momentuan aitortu beharko dut jakin gabe izan bazen ere, ia-ia berearen izena kopiatu nuela. Parkatu, gura bako akatsa izan zen. Txarrera ez zuela  hartuko espero dut.

Izen bereko, ala antzerako, beste erreferentzia bat aurkitu dut Sustatun bertan, Jamaika  ikusteko sailarena. Polita hitzjokoa ezta?

Total, hasi da  ikasturtea eta atzean utzi ditugu oporrak. Berandu izan baino lehen, lerro hauetara  porturatzen den edozen marinel inozori,  lanean edo eguneroko bizitzan  sarrera ona izan dezala opa nahi diot. 

Eleven

Euskarazko telebistagintza lokala suspertu asmoarekin Hamaika izeneko egitasmoa aurkeztu zenean, la(gu)nkide batek esan zidan ia izena nire blog honetatik kopiatua ote zen. Adarra jotzen ari zen noski, blog honetara oso jende gutxik jotzen duelako eta  sarritan nik neuk ere ahaztu egiten dudalako existitzen denik  ere.

Errudunaren aitorpena: blog batek beharrezkoa duen arreta eta amodioa  ez diot nik eskaintzen eta hori nabaritu egiten da.
Nire blog honek baraualdi luzeak bizi behar izaten ditu eta horrek ez du laguntzen beharrezkoa den kadentzia eta saltsa sortzeko.

Esana  dut.

Oporren osteko lehen lan egunetan, Sustatun ikusi dut berriro ere “Hamaika ikusteko” izenaz badela, bazegoela esan beharko dut dagoeneko, beste blog  bat. Nirea baino solera  gehiagokoa. Irakurri dut gaur bere egileak uztera doala bere blog hori beste bat zabaltzeko. Akaso, aio esaten duen momentuan aitortu beharko dut jakin gabe izan bazen ere, ia-ia berearen izena kopiatu nuela. Parkatu, gura bako akatsa izan zen. Txarrera ez zuela  hartuko espero dut.

Izen bereko, ala antzerako, beste erreferentzia bat aurkitu dut Sustatun bertan, Jamaika  ikusteko sailarena. Polita hitzjokoa ezta?

Total, hasi da  ikasturtea eta atzean utzi ditugu oporrak. Berandu izan baino lehen, lerro hauetara  porturatzen den edozen marinel inozori,  lanean edo eguneroko bizitzan  sarrera ona izan dezala opa nahi diot. 

Xede-taldea

Programa batek izenburua, edukia eta
aurrekontua bezain definitua izaten du nori zuzendua den. Populazio osotik
zeintzuk erakarri nahi dituen. Hala ere, badira telebista saio batzuk zaharrak
eta gazteak, gizonak eta emakumeak eta ikus-entzule arruntak eta sofistikatuak
erakartzen dituztenak. Horiek, “programa pelagikoak” deitzen dituzte,
telebistaren aurrean egon daitezkeen guztiak bereganatzeko gauza direlako.
Horietariko bat da “Camera cafe”. Baina baita ere Simpsondarrena, hainbat kirol
erretransmisio eta, duela oso gutxia arte, 
prentsa-arrosari buruzkoak.

Azken hauen erakargarritasun mailak behera
egin du eta telebista kanal askotan ordezkoen bila ari dira buru-belarri. Lan
zaila dute, azken hamarkada honetan ikur-untziak izan direnak ordezkatzea. Zela
beteko dituzte orain horrenbeste emisio-ordu? Nola mantendu hain
produkzio-kostu bajuak halako audientzia-kuota erraldoiak mantenduz?

Arrantzarako sarean zuloak josten ari dira
programatzaileak, oporretara joan aurretik.

Emaile Handiaren Showa

Ekainaren
lehen hauetan, hilzorian dagoen emakume batek bere giltzurruna telebista
programa baten irabazleari emateko prest agertu da, Herbereetan.

Endemol reality show ekoizlerik aintzindarienaren
eta famatuenaren azken okurrentzia izan da. Big
Donor Show
izena  jarri diote
espektakulo berriari.
Eta,
noski, arrakastarako hain berharrezkoa izaten den eskandalua lehertu da.

Txirrin asko
jotzen ditu reality berri honek,
beste batzuen artean, moralarena, audientzia lehiarena eta espektakuluarena. Ikusiko
dugu zertan gelditzen den.

Gauza bera
gertatzen da, hauteskunde osteko itunekin: ikuskizun direla oraindik ere.
Parekoak direnik esan  barik, Nafarroako
gobernuan, Gipuzkoako eta Arabako aldundietan eta hainbat udaletan emailea eta
hartzailea zein izango den ez dago erabakita. Horietan ere, giltzurruna emateko
prest nor dagoen jakiteko dago. Organu bat eman eta  beste bat hartu horrela izaten dira
politikako showak. Baina, azken denboraldian ugaritu egin dira organuak  kendu egin dizkiotenen kasuak, baimenik gabe.
Bakoitzak jarri ditzala siglak.


Alperrik galduta

Kronometroak martxan dituzte alderdi politikoetan.
Albistegietan, doako
tarteetan, eztabaidetan eta elkarrizketetan, beraien
hautagaiei
zenbateko lekua eskaintzen dieten neurtzeko prest dira.

Mitin-lekuetatik telebista pantailetara salto eginak dira aspaldi

hauteskunde-kanpainak. Boto-emaile izateko lehenengo ikus-entzule
izatea
beharrezkoa dela sinistuta daude, nago.
Telebistan agertzea da jendeartean
izaera propioa edukitzeko atea.
Ageri dena da. Bestela, bapez.
Lerro
hauek irakurri orduko jakina izango da ezker abertzaleari nolako
izaera
aitortu dioten epaile eta politiko espainiarrek. Baina, horren
aurretik ere,
egunak dira EITBek minutuak, agerraldiak eta hizketarako
aukerak banatuta
dituztela eta horietan hutsaren hurrengoa da ezker
abertzaleari emandakoa.

Inork esango du Hauteskunde Batzordeak markaturikoen arabera hartzen

dituztela erabakiak, legeak hala aginduta. Ez ba.
Informazioaren
interesak, aniztasunak, iritzi desberdinen arteko
trukaketak eta, orohar,
zerbitzu publikoak aukera zuen beste erabatera
gauzak antolazeko.  Ez dute
egin.

O TX

Wazemank-ek zapatuan betetzen
zuen ordutegian, jarri dute, ETB1n, Ordu
Txikiak
izenekoa.

Dozena erdi umeek famatu
bati eginiko elkarrizketak (Benito Lertxundi, lehen saioan) hartzen du saioaren
tarterik zabalena. Gero dator aktualitateko gaien inguruan neska-mutikoek botatzen
dituztenez osatutako atala. Mikel Elizegi aurkezle lanetan jarri dute. Espero
nuena baino hobeto moldatzen da gainera. Ez nuen askorik espero, egia esanda.
Onik ez  behintzat.

Inteligentzia
handiz egin beharreko saioak izaten direlako umeak erabiltzen dituztenak,
lotsaizunik gordinenean ez jausteko. Horretarako, beste elementu batzuez gain, lehen
mailako aurkezleak izaten dituzte (beste kanaletako Xavier Sardá eta Bertin
Osborne datorzkit burura). Elizegik ez zuen porrotik egin, behintzat.

Programaren
amaieran egon zen zatirik barregarriena. Familia bi lehian jarri zituzten
beraien umea ezagutzen ote zuten jakiteko. Umea, lehenengo, galdetu, erantzunak
asmatu guran jarriz gero gurasoak. Orduan bizi izan genituen O TXen momenturik onenak,
gurasoek, oso sarri kale egiten zutela ikusteko.