Idatzi, irudikatu, irakurri.

Ursula K. Le Guinen aholkuak.

Ursula K. Le Guin idazle estatubatuarrak, Berkeley 1929 – Portland 2019, emaniko konferentzia eta tailerren testuak batzen dituen liburua irakurri dut. Contar es escuchar, Círculo de Tiza 2020, Martín Schifinok itzulia. Bertan, idazleak, idaztearen misteriotan gabiltzan pertsonatxoentzat lagungarri izan ahal zaizkigun hainbat kontu aipatzen ditu. Erritmoa, esango nuke errepikatzen duela beretzat oso garrantzitsua den Virginia Woolfen definizioa, estiloa, pertsonaiak, irudimena eta abar luze bat.

Gustatu zaizkit aurreneko kapituluak, bereziki Juan Dolores eta Robert Spott osaba indiarren pasartea kontatzen duenekoa, bere burua aurkezten duen kapitulu blokearen baitan. Kultura aniztasuna, kolonialismoa, duintasuna… kontatzen ditu gutxik dakien moduan. Baita komunikazioari buruzko testua ere, edo pertsonak katuak baino zakurrak direnekoa. Gogoeta berri eta iradokitzaileak egin zaizkit.

No estaba horrible. Solo estaba cansado, y viejo, y triste. Yo sentía demasiada vergüenza y timidez como para demostrarle afecto. No sabía quel o quería. Los niños que se crían en medio de la seguridad, sean tribales o familiares, no son conscientes del amor, como supongo que los peces no son conscientes del agua. Asi es como debe de ser el amor, como el aire, el amor como elemento humano. Pero ahora veo a Juan como un hombre intelectual y amable, que vivía en el exilio y la pobreza, condenado por el prejuicio a ser víctima de matones: el mundo estaba lleno de gente así en los años cuarenta. Está lleno de así ahora mismo. Ojalá yo hubiera tenido la sensatez de tomarlo de la mano.

Ez dut Ursula K. Le Guinen beste obrarik irakurri. Zintzoa izan asmoz, ez dakit egingo dudan. Berak aipatzen duen genero fantastikoarekiko aurreiritzi bat baino gehiagoren jabe naizenez gero. Baina eskertu ditut bere gogoetak, arras interesgarriak baitira.