Bagenekin pattal samar zebilela azkenaldian. Gotzon Garatek gaur utzi gaitu.
Euskaltzalea, filologoa,… denetarik egin zuen Gotzonek euskararen alde. Harrotasunez azaltzen zuen nola maitemindu zen euskararekin. Beti prest unibertsitateko ikasleak laguntzeko euskararekin harremana zuen edozertan.
Euskal Filologia karrera sortu zuen Deustuko Unibertsitatean goiko mandatariei ezer esan gabe. Gaur egun, filologo asko irten dira bertatik.
Asko da Gotzonek utzi diguna. Goian bego, Gotzon.
Bi urte igaro ondoren, berriro dator Bizkaiko Bertsolari Txapelketa. Motorrak berotu genituen eskualdeetako txapelketeekin eta orain benetako ordua da, txapelerako bidea hasi da.
Gure eskola indartsu dabil eta ordezkaritza zabala izango du: Arrate Illaro, Itxaso Paia, Fredi Paia, Xabi Paia, Peru Vidal eta Jone Uria.
Lehen saioa Mendexan izango da igandean. Txapelketa hasi da, bota bertsoa!
Zorte on danori!
Gaurko egunez, Udalaitzen barna, patuak eraman zintuelako. Gezurra badirudi ere, bost urte igaro direlako joan zinenetik. Ez zaitugu ahazten.
Orain egun batzuk, sarean saltseatzen nenbilela, Praktika egokiak eta eskarmentu arrakastatsuak gutxitatuko hizkuntzen erabilera gazterian sustatzeko biltzarra Bilbon ospatuko zela irakurri nuen. Programa irakurri eta interesgarria iruditu zitzaidan.
Hori bai, betiko arazoa: gazteei buruz hitz egingo da, baina ez dago gazteriaren ikuspegirik, ez daude gazte hizlaririk, gehienak erakundeetako ordezkariak dira.
Gazte asko ezin izan izango dira Euskalduna Jauregira gerturatu: bi egunetako jardunaldietara joateko 40 € ordaindu behar dira (bazkari gabe). Edozein gaztek ez dauka dirurik bertan parte hartzeko.
Eta betikoa, babesleak: Eusko Jaurlaritza, Bizkaiko Foru Aldundia, Bilboko Udala, Deia eta Leizaola Elkargoa. Ez daukate dirurik gazteek aportazio sinboliko bat egiteko eta bertara gerturatzeko?
2006an, berdina gertatu zen UEUk antolatutako Gaztea izan eta euskara ahoan jardunaldietan.
Beti bezala, gazteei buruz hitz egingo dugu eurak aurrean egon barik.
Jende gehiena errutinan sartuta dago: ikasketak, lana,… 29an hasiko naiz lanean eta unibertsitatean bi egun beranduago. Beraz, oraindik astetxo bat daukat gozatzeko.
Abuztuan beharrean ibili nintzen, itzulpen bat egiten eta hortxe kendu zitzaidan neukan kolore apurra… Uztailan, nahiz eta lana izan, ondo etorri zitzaidan udalekuetan ibiltzea, “opor” antzekoak izan dira niretzat.
Gaur gurasoekin noa Kantabriara, ostiralerarte. Eurak oporretan dabiltza, eta aprobetxatuta amak hankako puntuak kendu behar dituela, “pakete” bat gehiago eramango dute kotxean.
Azken oporralditxoak, errutinan sartu baino lehen.
Noizean behin, Ikastolen Elkarteko webgunera sartzen naiz, bertako aldizkaria irakurtzera. Portada ikusi eta ezagunak aurkitu ditut: Josu Iturburu, ikastolako lehendakari izandakoa eta Juan Felix Elorrieta, ikastolako zuzendari izandakoa hainbat urtetan. Artikuluaren gai orokorra, ikastolen publifikazio legea zen.
Hamabost urte ez dira alferrik pasa. Ume mokoak ginen eta orain gazte-helduak gara. Zerbait arraroa nabaritzen zen ikastolan, giroa ez zen berdina, baina gurasoek ez ziguten askorik kontatzen.
Buesa Jaunak, garai hartan Hezkuntza Sailburua, martxan jarri zuen Publifikazio Legea, ikastolen aurkako erasorik bortitzena. Bozkaketak egin ziren ikastoletan. Batzuk pribatu gelditzearen apostua egin zuten, beti bezala geratu. Besteek publiko bihurtzearen bidea.
Gurean denetarik gertatu zen. Gobela Ikastola egunkari guztietan atera zen. Beasain eta Azpeitiko Ikastoletan berdin. Baina gurea sonatua izan zen. Bi bozkengatik ateratzen zen ikastola publifikatu behar zela, eta inpugnazioak egon ziren.
Guraso talde bat batu zen ikastola beti bezala mantentzeko. “Gobela Ikastola Bizirik” taldea sortu zuten. Bazkariak egiten zituzten dirua ateratzeko, ekimenak egiten ziren, alderdi politikoekin hitz egiten zen,…
Hori bai, nire etxea talde horren bulegoa zen. Gogoratzen dut, asteburuetan ohetik altzatu, partidurako prestatzen nintzela eta nire sukaldea jendez lepo zegoela. Batzar gehienak hemen egiten ziren. Telefonoa beti ibiltzen zen joka, beti deitzen zuen norbaitek. Etxea papelez beteta.
Hainbat epaiketa, istilu, koadrilla apurketa,… eta gero, 1995ean lortu zen ikastola pribatu geratzea. Pribatuaren aldekoak edifizioa eta zor historikoarekin geratuko ziren (zor hori aspaldi ordaindu zen) eta publikoaren aldekoak izenarekin.
1995eko ekainaren 23an, Betiko Ikastola sortu zen. Zergatik Betiko? Betikoak ginelako, proiektuarekin jarraitu nahi zutenak ginelako, ikastolen proiektuan sinisten genuelako eta dugulako.
Lan asko egin zen, asko sufritu zen eta badirudi, gaur egun, garai hartako gaizki ulertuak konponduta daudela. Guraso, ikasle eta irakasleek sufritu zuten, baina herriak ere. Behintzat Erromon eta Leioan, giroa puri-purian zegoen.
Ikastolak 13 urte bete ditu. Osasuntsu dago, gero eta ume gehiago daude. Bi Ibilaldi antolatu ditugu, 97koa eta 2004koa.
Gobela Ikastolan 10 urte egin nituen eta Betikon bakarra. DBHk ez ninduen harrapatu eta ikastolaz aldatu behar izan nintzen.
2004ko Ibilaldian “Gobela Ikastola Bizirik”-eko kideek merezitako omenaldia jaso zuten. Ikastola aurrean monolito bat ezarri zuten idatzi honekin: Betiko Ikastola sortzen lagundu zuten guztiei esker onez.
Harro nago nire gurasoek ikastolan sinistu zutelako.Harro nago nire gurasoek eta beste askok egin zuten lanaz. Harro nago ikastolako bilakaerarekin. Harro nago ikastolan ikasi dudalako.
Bukatuko dut Ikastola aldizkariko artikulua hasten den bezala:
1993: “Ez da gehiago ikastolarik izango”
2008: “101 ikastola gara”
Pasa den astean Espainiako txirrindulari bira hasi zen Granadan. Data aldatu zuten, baina lehen, oker ez banago, apirila-maiatza artean korritzen zen.
Oroitzen dut, txikitan, sofan jartzen nintzela eserita Reynolds edo Kas taldeko biserarekin eta txirrindulariak animatzen ibiltzen nintzela. Aitite izaten nuen ondoan esateko zein zen txirrindulari bakoitza, ze taldetakoa zen bakoitza, esprinterra edo eskalatzailea zen…
Etapa bukatzerakoan, trizikloa eta beranduago bizikleta, eta etxeko pasillotik ibiltzen nintzen lasterketak egiten.
“Aupa Marino!” oihukatzen nuen. Bai, sekula ez naiz Indurainen zalea izan, nire idoloa Marino Lejarreta zen. Zer egingo diogu…
Lau urte igaro dira eta azkar esaten da. Gaurko egunez, 2004an zehazki, gurasoak medikuarenetik etorri eta esan zidaten amari bularreko minbizia diagnostikatu ziotela.
Gogorra da, dena jausten zaizu gainera eta pentsatzen duzun lehen gauza, entzutea gustatzen ez zaigun hitz bat da: heriotza. Gaur egun, aurrerapen ikaragarriak daude eta dena gainditu daiteke (edo hori esaten dute), baina horrelako gaixotasun bat tartean dagoenean…
Gogoratzen dut urduri nengoela etxean, ez zirela heltzen eta etxeko salan nenbilela bueltak ematen alde batetik bestera, leihotik begira,… Heldu eta berria eman zidaten.
Une hartatik aurrera erabaki nuen ama eta aitaren aurreran gogorra izan behar nintzela, bilatu nituen uneak negar egiteko, barrua husteko,… baina inola ere beraien aurrean.
Ebakuntza etorri zen, kimioa, radioa,… Arin esaten dela, baina bere denbora eraman zuela. Ama ahul ikustea, ez dakit zenbat pastilla hartzea, hogei egunean behin klinikara joan beharra, onkologoarengana bisitak,negarrak, pasioak amarekin,…
Txarrena, agian, ikustea familiako zati batek nola egin zuen paso, ez kezkatzea. Beti pentsatzen duzu familia ondoan izango duzula horrelako gauzetan, baina kontrakoa izan zen. Jendearekin kalean topatzea eta esatea zeinen kezkatuak zeuden familako kide horiek, kontrakoa zenean. Horrekin txasko handia eraman nuen.
Hurrengo urteko ekainean, minbizia desagertuta zegoela esan ziguten. Poza, aldi berean negarra, oihu egiteko gogoak,…
Oraindik tratamendu berezi bat hartzen dago, bost urte irauten ditu, baina joan gara errebisioetan dena ondo dagoela esan digute. Radiologoan gauden une horiek urduri pasatzen ditut, baina ama frogetatik malkoz beteriko irribarren batekin ateratzen denean, badakit dena ondo doala.
Gauza guztiek daukate bere alde ona eta txarra, baina onak ere izan zituen. Hor ikusi nuen nortzuk ziren benetako lagunak eta nortzuk ziren une onetarako lagunak. Denbora oro izan nituen lagun batzuk ondoan, animatzen, irribarre bat ateratzeko gogoz, nire negarrak aguantatzeko,… eta asko eskertzen da une horietan norbait izatea. Gutxi batzuk izan ziren, baina sms bat jasotzea, dei bat, kafe bat hartzea,… ez dakit, asko laguntzen du.
Batzuetan pentsatzen dut tristea dela, baina gaixotasunak lagundu zidan amarengana hurbiltzeko. Arratsalde askotan berarekin geratzen nintzen etxean, bakarrik ez egoteko, hitz egiteko. Gaixotasunak eta amomaren heriotzak asko hurbildu gaitu. Horrelako unetan gertatzen dira, baina beno. Lehen esan bezala, gauza guztiek daukate alde positibo bat.
Gaur, ospatzeko eguna da.
Uztailaren 25ean, Donostiako Victoria Eugenia Antzokian, Bertso-Jazza saio esperimentala egin zen, Donostiako Jazzaldiaren egitarauaren barruan.
Lau bertsolari: Andoni Egaña, Amets Arzallus, Maialen Lujanbio eta Jon Maia. Gai-jartzaile eta gidaria: Unai Elizasu. Puntako musikariak: Bixente Martinez, Julen Izarra, Asier Ituarte, Jon Piris eta Hasier Oleaga.
Bitxia egin zait saioa eta inbiria puntu bat sentitu dut Bertsoa.com-en ikusi dudanean. Saio polita eta oso ondo egituratuta. Bertso-doinuak zein abesti ezagunak erabili dituzte inprobisatzeko orduan. Saiorik politenak Bob Marley-ren “No woman no cry” eta “Volando voy” doinuekin egindakoak.
Berezia izan da bertsolariak musikarekin batera inprobisatzea. Bertsolariak mugitzen ikustea eszenatokian. Ohituta gaude bertsolari zutabe baten gisan ikusten tabladu gainean. Oraingoan gorputzarekin eraman dute erritmoa, estribilloak abestu, txaloak jo,… Desberdina eta ederra.
Nork esan zuen bertsolaritza zaharkitua dagoela? Horrelako esperimentuek merezi dute. Benetan saio gustagarria eta ederra!
Ikusi nahi baduzue, hauxe da esteka: http://www.bertsoa.com/eu/bertsoa-multimedia.asp?seccion=bertsoonenak&tipo=video&id=768
Ez zarete damutuko!
“Peter Pan” sindromea udan areagotzen zait. Urtean zehar, ordu asko igarotzen ditut ume eta gazteekin, baina uda heltzean ikasturtean zehar egindakoaz hausnartzeko parada izaten dut. Eta egia esan, udalekuetatik bueltan konturatu naiz ekainean hasi nituen tramiteak egi bihurtu direla.
Zergatik nagusitu? Zergatik erabakiak hartu? Zergatik gure errutina aldatu? Zergatik niri? Zergatik ez beste horri? Zergatik dena da hain zaila?…
Urte osoan mila buelta eman eta gero, karrera aldaketa egitea erabaki dut. Beti bezala, buruak esaten zidana egin dut, ez bihotzak zioena. Ez niretzat hoberena dena, baizik eta uste dudana hoberena izango dela niretzat eta nire maite nautenentzat.
Esan behar dut jende askok animatu nauela eta esan didala ondo egin dudala, baina ez nago ziur. Euskal Filologia munduko ilusio handienarekin hasi nuen, gogoz, hori zen nahi nuena, horretan sakondu nahi nuen ahal zen guztia. Lagun oso on batek esaten dit, hasieran nuen ilusioa hura apurka-apurka itzaltzen joan zela eta ondo egin dudala erabaki hau hartuta.
Euskal Filologiatik, Hispaniar Filologiara. Deustuko Unibertsitatetik, Portugaleteko UNED-era. Ingeles Filologia inoiz ez zait gustatu eta ez nuena nahi zen Deustun jarraitzea. Lan kontuengatik ia ez noa klasera, eta UNED aukera onena zen.
Zenbat eta gehiago pentsatu zer egin dudan, zenbat eta duda gehiago sortzen zaizkit. Kontuarekin bueltaka hasten naizenean, erdi negarrez hasten naiz. Gehien bat nire buruari kale egin diodalako. Ez naiz kapaza izan nahi nuen hori bukatzeko. Baina nire lehentasuna une honetan, karrera bat bukatzea da. Behintzat, paper ziztrin bat izatea “Licenciado en…” jartzen duena. Tristea da, baina herri puta hontan paper ziztrin barik ez dago ezer egiterik. Eta hein batean ondo iruditzen zait.
Irailetik aurrera ikusiko da nola doan gauza, gustura nagoen edo ez, merezi izan duen,…
“Oraindik ez baduzu frogatu, ezin dezakezu jakin ondo edo txarto egin duzun”. Bai, arrazoia dauka lagun honek! Baina beno, buru-jana nire kirol nazionala da.
Irailerako proiektu ugari ditut, baina garrantzitsuena hau da.
Beti bezala, denborak esango du arrazoia izan dudan edo ez.
