Mingarelli. Krudelkeria. Zaila.

Nobelei eskatzen badiezu ekintzak, gertaeren kateatzea eta ustekapeko kolpeak ez ezazu irakurri Hubert Mingarelliren Una comida en invierno lan aparta, Siruela 2019, Laura Salasek gaztelaniara itzulia. Aldiz horoskopoen artea eta literatura bi gauza ezberdin direla baderitzozu, eman aukera bat nobela motz bezain mamitsu honi.

Testuingurua Bigarren Mundu Gerra, Polonia, negua. Ezaguna da gerraren krudela eta juduek jasan zuten suntsipena. Bost gizon etxe baten sutondoan eta zopak ez du irekin nahi, elkarrizketen tartea da. Aita batek kezka du bere seme artean gazteegiak tabakoa erretzeari ekin diolako. Ez daki zer esan, gerra testuinguruan, semeari ohitura kentzeko.

Ametsez ez da komeni hitz egitea, hori argi dute.

-Has tenido suerte de pasear en tranvía esta noche, porque lo que es para mí las noches son iguales que los días. A veces son hasta peores.

Intenté sonreírle, luego bajé la vista.

¿Veis como tenía razón? Más vale guardarse los sueños para sí, no deberíamos hablar nunca de ellos.

Bost gizon horietako hiruk gauza oso krudela egin behar dute euren ustez krudelagoa den zerbait ez egiteko. Hondamendiaren erdian, atzerrian, ez dute ia gogoetarik egiten, gizatasunak euren egunerokoa ikus ez dezan. Bukaera aldera, halere, etorkizunaz dihardute: batek bakarrik biharko egunean pentsatzen du, bestea beldur da etorkizunak zer ekarriko dion. Narratzailea mutu dago, hirugarren gizona da.

Sinplea dela dirudi baina zinez zaila den zerbait lortzen du Mingarellik, orriak irensteko nahia piztea su artifizialik gabe, zehaztasun izugarria, zentzu denetan, soilik lanabes.