Etiketaren artxiboa: telebista

Markak

Utzi erantzuna

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

Hainbat produktu, izan galletak ala jogurtak, jatorrizkoa
duten markatik kanpo ez direla salgai jartzen dioten iragarkiak ugaritu dira.  Krisiaren eraginez, jendeak produktu zuriak
erosten ditu sarriago eta sistema kapitalistaren oinarrian dauden markek kolpea
sentitu dute. Orain arte, telebista marken iragarkietatik bizi  izan da. Baina, behera egin duenez publizitate-fakturazioak,
mugimendu interesgarriak ekarri ditu. Lehena, TVEk mugatua izango duela
publizitatearen presentzia. Bigarrena, legez, kanalak batzeko zeuden mugak
desagertu egingo direla. Laster Cuatro eta Tele 5 ala A3 eta Sextaren arteko
bateratzeak etorriko dira, denontzako publizitaterik ez dagoela  ikusita. Telebista kanalak ere markak dira
eta gaur egun zaila egiten zaie hain ugaria den merkatuan bereiztea eta izaera
propioa erakustea.

Programak ez  dira markak

Gero eta ugariagoa da programa bat gustuko kanal honetan eta beste hori bestean dabilen jendea. Kanalarekiko fideltasun barik, handik hona jardutea. Eta, ahalegin berezia egiten duten arren, promoak, irudi korporatiboa, aurkezleak eta ikur-ontzi gisa arituko diren hainbat saio, kanalek oso ahula dute marka propioa. Eskaintza oso antzerakoa dute kanal gehienek, kopiak ugaritu egin dira eta apustu berrietarako abagadune ekonomikorik ez dela dakite guztiek. Gainera, zaila da horrenbeste kanalen artean bakoitzaren nortasuna plazaratzea. 

Eskerrak, horretan, zerbitzu publikoko kanalek abantaila dutela. Neurri handi batean, beraiei dagokielako marka “zuri” gisa aritzea eta, krisi garai honetan, sendotasuna erakustea.

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

Egungo egoeran, gainera, euskarazko kanalek abantaila dute, hizkuntzak sekulako marka identifikatzaile lana egiten duelako. 

 

Dekoratu birtuala

Utzi erantzuna

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4

st1:*{behavior:url(#ieooui) }


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

     

Kosta izan bada
hauteskunde kanpaina irenstea, kontuan hartu astunena orain hasten dela. Botu
kontaketa amaitu eta hautes-gauaren ostean datoz alderdien arteko negoziazio
luzeak, legebiltzarra eta, bereziki, jaurlaritza osatu artekoak.

Ordurako ahaztuta edukiko
ditugu alderdien leloak eta hautagaien gutunak, euriak botako ditu kartelak eta
kanpainako mezuak “doaneko iragarkiak” izatetik albisteak izatera pasako dira.

Telebistan asko
erabiltzen diren dekoratu eta grafismo birtualetan modura, koalizio posibleak
agertu eta desagertuko dira. Eta guk, telebistara begira, truke-jokoan ezer
gutxi egiteko. Emaitzak edozein izanik ere, hurrengo hauteskundeak oso epe laburrean
etorriko direla jakitun. Behin
eta berriro errepikatzen duten “programaren“ sindrometik askatu gura somatzen
dut.

 

De-formatua

Utzi erantzuna

Hauteskundeen karira, EiTBn antolatu dituzten saioetariko bat ikusi nuen atzo, euskarazko kanalean.
Ez dut errepikatuko, baina aitortu beharra daukat (aho txikiaz) hasieratik amaierara ikusi nuela.
Sei hautagai Jaime Otamendiren esanetara. Bakoitza berera. Betikora
Aurkezleak Roten Meyer paperean, formatu hain estuaren gidaritza eramanez.

Ordu eta piku aritu ziren, minutu bateko hizketaldiak eginez. “Formatuaren diktadurapean” baten batek idatzi zuen bezala.

Hain laburrak izanik politiko bakoitzari emandako tartea, interesgarria suertatzen zen  nola kudeatzen zuen bakoitzak urritasuna eta nola urduritzen zen errejentak ala aurkezleak denbora agortua zutela esaten ziotenean. Aurpegiak oso adierazgarriak ziren.

Esandakoa, formatuak agindu zuen atzokoan. Mezuak, hainbat alderdien arteko desberdintasunak (balizkoak)  eta hizketarako gaitasunak ez ziren beharrezkoak. Denbora ondo menperatzeam zegoen gakoa.

Teledendetan bezala!

Digitala

Erantzun 1

Nafarroan “a dedo” erabaki izan dira beti irrati- eta telebista-lizentziak, telebista lokalen emisio-eremuak eta hedabideei emaniko diru-laguntzak. Han eta beste toki  guztietan ere, esango du baten batek. Eta hala da. Baina, Nafarroan gainera, bertako agintariak ez dira asko nekatzen legalkerietan eta itxurak gorde beharretan (gogoan izan Euskal  Herria Irratia). Kia.

Tokiko telebisten mapa egin zutenean ageri-agerian zegoen  ez zutela inongo asmorik gertukoak izan zitezen. Kanal partehartzaileak, zerbitzu publikoan oinarrituak, euskararen biziraupenerako baliagarriak eta lekuan-lekuko ikus-entzunezko industria suspertzeko asmoak ameskeriak ziren.

Tokiko kanal digitalen lehiaketa egin eta geroko emaitzetan ikusi zen zenbateraino zen gaiztoa bertako gobernukoen jarrera.

Ahalegin itzelak egin zituzten Ttipi-Ttapa bezalakoek gauzak alda zitezen eta eremu euskaldunetan behintzat hizkuntza horretako kanalen bat egon zedin. Alperrik. Argudiorik gabe, erantzuna beti ezetza izan zen.
Ttipi-Ttapa ixtea ondorio  “jakina” zen eta askok pena sentitzen duten bezala, niri ezinegona eragiten dit.
Sanzek  eta berarena bezalako jarrera nepotikoek badakite digitalizazioaren aitzakian egin duten “garbiketa” zenbateraino zaigun mingarri.

Izan ere, ondo baino hobeto dakite, zalantza izpirik gabe, ze jende ona egon den (eta dagoen) hor lanean. Nik miresten ditut.

Esklusibak

Utzi erantzuna

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}


Irakurri dut AHTren aurka
Urbinan asteburuan egin zen ekitaldian, Ertzantzak kazetari batekin kalapita
izan zuela. Lanean zebilenik ez omen zioten sinesten. Gero konturatu naiz
zergatik.

Telebistarako
erretransmisio batean bezala aldez aurretik erabakita zeuzkaten “unitate
mugikorrak”, elikopteroa, eta gainontzeko tresnak, baita kamerak eta hauetariko
bakoitzaren plano motak ere (aurre-produkzioa esaten zaiona).

Egunean bertan, gidoi
tenikoak markatzen zuena jarraitzea besterik ez zegoen.

Emisioak ere ondo
funtzionatu zuen. EITBk hutsaren hurrengo lekua eman zion Urbinan gertatu
zenari baina, beti ere, “programaren sinopsiak” zioenaren argudioak jarraituz.

Ekitaldiaren
“erretransmisioa” esklusiban zutela pentsatuta, harritu ziren kazetariren bat aurkituta.

Gerora, sarean ikusi
ditut telebistaz erakutsi ez zizkigutenak. Free
lance ugari egotearen seinale.   

 

(Hainbat irudi eta testu interesgarri ikusteko: AHTGelditu eta  Herrikolore )

Erreportari

2 erantzun

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

Oso gustura ikusi ditut GoiTBko
Julen Iriondok egin dituen erreportajeak. Duela hiru bat aste, erreskate
lanetarako txakurrak nola trebatzen dituzten azaltzen zuen. Lehengoko saioan, eguraldi
euritsuak dituen milaka aurpegi erakusten zizkigun.

Formato freskoa du
saioak, “Callejeros” (Cuatro), “Vidas anónimas” (Sexta) edota “Repor” (TVE1)
bezalakoena, eta hauek atzerritik ekarritakoen egokitzapenak dira. Guztiek “bitartekaritzarik”
gabe eginiko programak direla irudikatzen dute, bote-lasterrean, muga tekniko eta
irizpide ideologikorik gabe burutuak bailira. Formatoak ezkutatu nahi du
artefaktoa. Erreportariak baina, ondo daki telebista zerbait izatekotan
planifikatua dela. Saio hauek produkzio lan handia  izaten 
dute atzetik, elkarrizketak lotu, baimenak eskuratu eta irudiz hornitu
gidoia. Edizioa, programaren erritmoa zaindu eta edukiaren ardatza ez galtzea
beti izaten dira egilearen buruan.

 

V(H)S

Utzi erantzuna

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

ETB-2n, gaueko albistegian, aurkezle lanetan aritzen den Vanessa
Sanchez elkarrizketatu zuten domekan Berrian.  Bertan, hedabideen “zeregina”, gertaerak eta
“errealitatea” deitzen dugunaren arteko erlazioa eta “objektibotasuna” aipatzen dira, urtsuegia dirudien letra-zopa osatuz.

 

Izenburu modura erabilitakoari helduko diot lehenengo. “Guk ez
dugu publizitaterik egiten, kazetariak gara” dio Vanesak. Eta nik pentsatu dut: esango al dit inork non hasten den eta non amaitzen den
kazetariaren eta publizitariaren arteko muga. Zer bestela egiten du bada
aurkezle batek kanalari aurpegia jarri eta berak errepresentatzen duen
mezua/misioa publizitatu baino! Kanalaren ideologia eta, orokorrean, gizartean
balio-sistema eraiki eta berreraiki egiten du telebistak eta, lan horretan,
paper berezia gorde zaie albistegiei. Kazetari izateagatik dira publizitari.
Status quoarenak, hain zuzen ere.

 

Hori bai, beraien zeregina ahalik eta ondoen betetzeko
kazetariek nortasun profesionala sortu eta indartu behar dute eta hor kokatzen
dira aipatzen nabilen artikuluan ageri diren “senak”, “mitoak” eta idealizazioak. Besteak beste, kazetarien funtzio
sozialak aipatzen dituztenak: “aktualitateak ematen diguna kontatzea”, “errealitatearen
argazkiak ateratzea” eta “objektibotasuna” lortu daitekeenaren ametsa.

 

(Hiper) topikoak.

 

Berriak atzealde osoa eskaini dio VSri eta berari esker,
esan gura nituen batzuk jaurti ditut hona. Aitzakia hutsa izan da.
Albistegietarako notiziak ekoizterakoan egiten den bezalaxe.

Apokaliptikoak eta integratuak

Utzi erantzuna

Kazetaritzako ikasle nintzela irakurri beharrekoen artean
zegoen artikulu honetarako izenburu modura aukeratu dudan Umberto Ecoren
liburua. Nik bezala irakurri ez zuenak ere badaki autore horrek komunikabideen
mezuen aurrean bi jarrera kontrajarri horiek ematen direla. Batzuk, Irakeko
gerra, garzonkeriak, finantzen gorabeherak edo negutegi efektoak kataklismoaeta
etsipena nagusituko diren sentipenak izango dituzte. Beste batzuk aldiz,
ziklikotasunean, barne-erreforman eta sistemaren baliabideetan jartzen
dituztela esperantzak.

Gaur egungo telebista-albistegiak ikusteak joera pare
berbera sortuko du agian, baina nago beste bizipen bat nagusitzen ari dela. Eta
beraz, egoera “honek ez du irtenbiderik” ala bere kontrakoa den “honetatik ere
aterako gara” baino, indiferentzia nagusitzea. Eta bide beretik, albistegietako
kontuak norberari gertatzen ez zaizkion bitartean, mundua normal dagoela
pentsatzea. Brechtek honetaz ere idatzi zuen zerbait, ala?

 

Bakoitiak

Utzi erantzuna

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

Telebistari eskaintzen diogun  denbora beste zeregin batzuei kentzen diogu. Diotenez,
irakurketa da galera gehien sentitzen duenetarikoa. Ez dakit hori guztiz egia
den baina, gainera, ez zait asko gustatzen horren inguruan sortzen den
moralina. Zabor-liburu asko dago eta telebista programa zoragarri dexente
ezagutzen ditut.

 

Aisialdiaren erabileraren inguruko ezbaian, non kokatzen
dira literaturari buruzko telebista programak? Sortzen dute Sautrela lakoxeek
irakurtzeko gogoa?

Literatura irakurtzeko da soilik (bakarkako plazerra,
bestalde) ala telebistaren kasuan bezala hizketarako gaia?

 

Lehengo astelehenean, Hasier Etxebarria gainetik kendu
ezinean ibili nintzen, goizetik gauera. Hasteko, Sustatun agertu zen notiziaren haritik tiraka denbora pila bat eman nuen Begoña Ameztoy delako
batek DVn idatzitakoak irakurtzen. Gero etorri ziren ETBko Hasierren erantzunak
egunkarian bertan eta bere blogean. Lerroz lerro irakurri nituen  batek zein besteak esandakoak eta, egia aitortuz,
lasaitu ederra hartu nuen Etxebarriak amaiera eman zionean usteltzeko bidea
hartuz zihoan harremanari. Epistola gero eta pozoitsuagoak ziren elkarri
igorritakoak.

Ez naiz beraz luzatuko gutunen tonuaz, handiagoak nork
botako ote dituen lehia horretan beti neurria galtzeko arriskua dago-eta.
Baina, tira gauza bat gustatu zait, aspaldiko partez, euskarazko telebista bat
(kasu honetan ETB3 jaio berria) ikusezintasunetik atera da eta plazan mintzagai
suertatu zaigu. Ez al zen Julio Iglesias izan  “que se hable de mí aunque
sea bien” esan zuena. Eskandalu apur bat ez zaio agian gaizki etorriko ETB3ri Vocenton
leku bat eskuratzeko.

 

Esandakoa, goizeko zati on bat horretan eman nuen Ameztoy
versus Etxebarria pressing catch borrokaldiaren gain irakurtzen.

 

Gauean aldiz, ETBko kanal berria aukeratu nuen digitalean
daukagun katalogo zabalean. Eta, ikusi nituen bi programak oso gustukoak izan
nituen. Prime-timea zen eta orduan egokitu ziren “Sautrela” literatura saioa
lehenengo eta “Haratago” (ez dakit nola kokatu tematikoki; bakarra ikusi dut eta
ez dakit hemendik aurreakoetan sukaldariak erabiliko ote dituzten bizitzaz
hitzegiteko) delakoa gero.

 

Sautrela

ETB1en eduki izan duen ordutegia dela-eta (zapatuko
bazkalordua), ez dut askotan programa 
hau ikusi eta aitortu beharra daukat ez dakidala asko saio honen orain
arteko ibilibideaz. Egunkarian irakurritakotik edan izan dut gehiago programa
bera ikustetik baino.

Baina, lehengo egunekoa ikusita, telebistako saio batek
irakurzaletasuna bultza dezakeela 
pentsatzera eraman nau. Esaten direnaz gain, iradokitzen dituztenak
jakingura eta istorio berriak irakurtzeko gogoa eman ahal du-eta.

Paul Auster zen gonbidatua. Elkarrizketaren tonua,
jorratutako gaiak eta telebista produktu gisa oso ekoizpen ona izan zela
iruditu zitzaidan. Autoreaz ez dakit asko eta programan entzundakoaz gain
ezingo nuke gehitzeko ezer berririk esan. Hori bai, sekulako gogoa sortu zidan
bere libururen bat irakurtzeko, bakardadeaz eta bizitzaren ikuspegiaz
idatzi  dituenak leitzeko. Bakarrik bizi
garela zioen betaurrekobeltzak kendu barik eta frantsesez hitzegiten zuen
iparamerikar idazleak. Enigmatikoa zen eta erakargarria.

Bakoitia eta literaturara azken denboraldian zaletu den
neroni programak lehio interesgarri batzuk zabaldu zizkion.

Eta literatura programa bati hori baino gehiago eskatzea zaila
egiten zait.

 

Baina tira, horrezaz gain, oso polita iruditu zitzaizkidan
elkarrizketa egiteko kokalekua, erabilitako planuak, argiztaketa, irudiaren
testura. Agian Sautrelan oso ohikoa izango da, baina niretzako deskubrimendu
bat izan zen telebista programa horrek duen faktura estetikoa.

 

Haratago

Edukia eta osagarri formalak bereiztea oso zailak izaten
dira telebistan. Izan ere, irudiak eta soinuak zein planotan mugitzen dira,
edukiarenean ala formarenean?

Hilario Arbelaitz izan zen lehengo eguneko programa gorpuztu
zuen pertsonaia. Bere ogibidea aldiz, bizitzaz eta munduaz duen ikuspegiaz
gehiago jakiteko aitzakia. Interesgarria oso.

Lehengo zalantzara itzulita, Arbelaitzen hitzak eta offean
entzuten zen Hasier Etxebarriaren kontakizunak programaren ildo argumentala,
nolabaiteko mamia osatzen bazuen, non kokatu beharko genituzke gozatu ahal izan
genituen irudien eta audioaren erabilera?

Izan ere, niri programaren erritmoa, erabilitako kamera
kokapenak eta angulazioak, planoak (luzeran eta zabaleran) eta zuzeneko
audioaren presentzia oso deigarria egin zitzaizkidan.

Ahaztuta neuzkan ETBk ekoitzitako programetan halako kariñoaz
eginiko planoak, angularraren erabilera neurtuak, mikro-travellinak eta
dokumentalik gaurkoenek erabiltzen dituzten dramatizazio puntualak eta
errekreazioak. Oso zaindua. Audioak ere sekulako indarra zeukan, irudien
gainetik testurak sortuz.

Orokorrean, sumatzen da sekulako produkzio lana dagoela Haratago
bezalako programa baten atzetik.Erreferentziala.

 

Scheduling

Agian, Sautrelari eta Haratagori buruz sortzen zaidan
zalantza bakarra programen hurrenkerarena da. “Urrezko ordutegian” aurkezle eta
esatari bera duten bi saio programa segidan jartzea ez  zait programatzeko aukerarik errentagarriena iruditzen.

Ez daki / Ez du erantzun

Utzi erantzuna

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}


TDTa ikusten dudanetik,
zailagoa egiten zait kanalak identifikatzea. Tele-hargailu zaharra nueneko TVE1,
ETB2, Tele 5 eta GoiTB oso erraz ezagutzen nituen, mandoan jarrita neuzkaneko
zenbakiaren arabera, identifikagarri gisa erabiltzen duten “euliagatik”,
hizkuntzagatik eta promoengatik. Edukiak berak aspaldi utzi dio kanalen izaera
identifikatzeko elementu gisa.

 

Digitalean jasotzen dudan
uhinezko telebistan, tele-denda kanal ugari daude, ETBren lauak, eta Estatu
mailan emititzen duten Antena 3, Tele 5 eta halakoen neba-aizpa digitalak: FDF, Telecinco 2, Antenaneox eta abarrak. 

Jaietan herriz herri
ibiltzen diren saltzaileen pare, postu batetik bestera desberdintasun gutxi
dago telebista kanal horien artean.

 

Kanal saltsa horretan
zapeatzen nenbilela lehengo egunean, inkesten emaitzei buruz galderak egiten
zuen lehiaketa batekin egin nuen topo. Formato ezaguna egin zitzaidan:  inkesta soziologikoetako datuak ia egiazkoak ziren ala
ez  jakitean zegoen gakoa. Adibidez, ia
“Valentziakoak ote diren Estatu espainiarrean sexu harreman gehien daukatenak”.
Lehiakideek galderan esandakoa “Egia”, “Gezurra” ala “Ez daki/Ez du erantzun”
aukeratu beharra zeukaten eta asmatuz gero, puntuak gehitu. Gero dirutara  itzultzen ziren aipatutako puntuak.

 

Lehiaketa honek,
telebistan asko ikusten diren “inkestak” ekarri dizkit burura eta, baita ere,
lehengo egunean telefonoz neroni egin zidaten galdeketa bera ere.

Lehenetik hasiko naiz.

Albistegietan bereziki,
baina bestelako programetan ere, jende artean zabalduen dagoen ustezko iritzia
ilustratzeko erabiltzen dituzte inkestak. Eutanasia, arrazakeria, krisi ekonomikoa
edota Osasunaren entrenatzailea izan daitezke galdegaiak.

Irakurketa
soziologikoetarako baino, telebista kanalaren ildo editoriala zein den jakiteko
izaten dira interesgarriak aipatutako “inkesta” horiek. Zein den kanal
bakoitzak erreferente modura hartzen duen “gizartea” eta  bere entzuleei buruz daukan irudia nolakoa
den erakusteko balio izaten dute kalean grabatutako ditxosozko bideoek.

 

Bada, bide batez,
deigarria egiten zaidan beste gauza bat: zein erantzun errazak ematen zaizkien
oso gai zailak  diren galderei. Gairik gaitzenari
eta korapilotsuenari buruz ere telebistan agertzen zaigun jendeak zeresana
izaten du. Beti dauka erantzuna prest.

 

Aipatu dudan bigarren
gaiari helduko diot orain, telefonoz egin zidaten inkestari buruz hain zuzen
ere. Kasualitateetan sinesten ez dutenen ildotik, kable bidezko telebista zen
inkestaren gaia. Eta han, ezinezkoa zen “ez daki” ala “ez du erantzun”
aukeratzea. Galdera guztiei zerotik bosterako puntuazioa eman beharra neukan. Eta
larri ibili nintzen, ez baitaukat nik etxean ez Euskalteleko kablerik ezta ere
Imageniorik ala Jazztelik. Hala esan nion inkestatzaileari baina hark
“erantzule” bat behar zuen, nire adinekoa, sexukoa eta ogibidekoa.

Deseroso
sentitu nintzen oso entzunez baino ezagutzen ez nituen plataformei buruz
iritzia ematen. Programazioaren kalitatea, kontratuen prezioa, modernotasuna
eta baliabide teknikoei buruzko galderak luzatu zizkidan eta han  ni, inkestatzaileari berari fabore bat egiten
niola pentsatuz, 4, 3, 5 eta halakoak erantzuten.

Azkenean, galdetegia
beteta, telebistan ikusten ditugun edozertarako iritzia emateko pronto dauden
horietako bat naizela pentsatu nuen. Akaso ni ere “ez daki” “ez du erantzun”
multzo horretan nire burua ikusteko bildur direnetakoa izango naiz.