Nire Begietatik

Bai, hamaikagarrena!

Aurten hamaikagarren ikasturtea izango da Bertsolaritza irakasten dudala Getxon eta Leioan. Gaztetxua nintzen hasi nintzenean, gauzak beste modu batera antolatzen nituen. Uste dut, nagusitu naizela, gauzak beste modu batera egiten ditudala, patxada handiago dudala.

Ilusioa ez, ilusioa 2003-2004 ikasturte horretan nuen berdina edota handiagoa da. Oraindik tximeletak sortzen zaizkit: nortzuk izango dira ikasleak, ondo hartuko naute, asmatuko dut gauzak egiten…

Ongi etorri 2014-2015 ikasturtea!

Berri horrekin esnatu ginen pasa den astean: Sarri hizlari? Noiz? Itzela albistea, baina oraindik ez dagoena argi…

Uste dut, “Sarrizale” guztioi, irrifarre bat atera zitzaigula berria jakitean. Azkenean gure artean! Zenbat urte sasian, baina a zelako plazera izan dugun bere obrak jarraituta. Gaur egungo gazteek Sarri gu baino lehenago ezagutu dute, eskolan, guk literatura gutxi landu genuen eta gramatika gehiegi! Unibertsitatean deskubritu nuen. Deustuko ikasle ohia eta bertan estimu handia zioten. Zenbatetan irakurriko nuen “Gartzelako poemak”, eta oraindik mesanotxean dudan liburua da, hor dago, eskura.

Berriak hautsak astindu ditu, eta ziur nago Madriletik, modu batera edo bestera, itzulera hau saihesten saiatuko direla.

Ia buelta hori egi bihurtzen den, eta laster barru gure artean daukagun.

Aste honetan, emakumezkoen hondartza eskubaloia albiste izan dugu (http://www.eitb.com/eu/kirolak/osoa/2401428/hondartza-eskubaloiko-jokalariek-ekipazioa-hautatu-ahal-izango-dute/). Baina ez txapelketaren bat irabazi dutelako, edo partida oso ona jokatu dutelako, edo jokalariren batek lesionatu delako… Ez, janzkera izan dugu hizpide. Tristea, ezta?

Berriro ere goitik agindua: top-a eta sabela agerian ibili behar dira. Zergatik ez ditugu horrelakoak alde batera uzten, zergatik ez diete kirolariei uzten nahi duten ekipazioa aukeratzen? Kirolak garrantzia izan behar du eta are gehiago emakumezkoen kirola komunikabideetan hutsaren hurrengoa denean. Horrela animatu nahi dituzte neskatoak kirola praktikatzera?

Beti berdin, eta ziur albiste honek buelta gehiago emango dituela.

Oso utzita izan dut bloga, abandonatuta, umezurtz. Twitter zale nabil azkenaldian. Baina garai batean idaztea, niretzat terapia izan zen bezala, berriro ere, horretara bueltatu nahi dut: idaztera. Zuekin elkarbanatu nahi ditut nire hausnarketak, nire iritziak, nire kezkak, nire poztasunak, nire tristurak…

Ongi etorri berriro ere…

Literaturazalea naiz, eta horrez gain, liburu pila bat erosten ditut. Badakit liburutegiak daudela eta ez dagoela erosi beharrik. Baina izugarri gustatzen zait liburuak erosteko errituala: liburudendara joan, liburu pila ikutu, kontraportadak irakurri, liburu berriaren usaina sentitu…

Bi aste daroadaz liburu baten bila. Erabat ziur nago, liburua nire apal amaigabeetan dagoela, baina ez dago. Ohitura txarra izan dut: liburuak utzi, baina ez apuntatu nori utzi diodan. Denak kexaka: “liburu gehiago erosiko dituzu? Ez dituzu asko?”. Asko bai, baina jende askori utzitakoak eta ez bueltatutakoak.

Beraz, baten batek, nire libururen bat baldin badauka, bueltatzea eskatuko nioke. Milesker….

Bukatu da, 2013ari agur esan diogu. 13 malapartatuak, poz handiak ekarri dizkit. Eta ez dut uste ahazteko moduko urtea izango denik.

Denetarik izan dugu. Lan handia, urte korapilatsua izan da, baina lanak bere fruituak eman ditu. Gezurra badirudi ere, diska atera genuen DBH 4ko ikasleekin. Erronka zena, egin bihurtu zen. Bertso eskolan ere, emaitza oso onak izan ditugu, Inoizko ikasle gehien hezkuntza arautuan zein bertso eskolan. Ahaztuko ezinezko urtea.

Osasunak ez nau errespetatu, beti bezala. Estresak jota nago eta horrek zorabioak ekarri dizkit. Abiadura jeitsi behar dut, horretan nabil, baina susto itzela hartu nuen. Hanka, betikolez, horretan darrai… Traumatologoa aldatu dut eta espero dut, 2014an arazoa konpontzea.

Eta nola bukatu dugun? Aurreko postean irakurri dugun Argia Ereiten Saria jasotzen. Nire lanari errekonozimendua, ikasleen esker ona, lagunen poza, etxekoen emozioa… Azaldu ezinezkoa izan da saria jaso dudanetik jaso ditudan mezuak, esker onak, besarkadak…

Bere gauza on eta txarrekin, horrelako 2014a sinatzeko prest nago.

Urte barri on!!!

Urte gogorra zein berezia izan da aurtengoa. Uste dut ez zegoela modu bereziagorik urtea bukatzeko sari bat jasotzea baino. Beti esan izan dut horrelakoak ez zaizkidala gustatzen, eta egiten dudana ondo egiten saiatzen naizela.

Azaroaren 15ean Bertizen nengoela nire DBH 4ko ikasleekin, dei bat jaso nuen Getxoko Euskara Zerbitzutik. “Nahikari, Argia Ereiten Euskara Saria jaso duzu, zorionak!”. Ikasleen zorionak, lankideenak, etxera arrapalada baten deitu… Poza, “subidoia” (nire ikasleen esanetan),… Baina etxera bidean, kotxean bakarrik nentorrela, negarraldi polita izan nuen. Momentu batean, gauza asko pasa zitzaizkidalako burutik.

Hamar urte dira Getxon Bertsolaritza irakasten hasi nintzela. Eta geroztik denetarik gertatu da: une izugarriak, pertsona ahaztezinak, une txarrak, negarrak, barre algarak… Baina, ez naiz damutzen hamar urte hauetan egindako lan guztiarekin. Emaitzak hor daude eta oso opari polita izan da Argia Ereiten saria jasotzea. Zure herriaren aitorpena jasotzea oso ederra da.

Saria jaso baino lehen oso urduri ibili nintzen: elkarrizketak, irratia, egunkariak… Ezagutzen nautenek, badakite horrelakoak ez zaizkidala gustatzen, baina, behingoagatik esan daiteke, gustora egin nuela.

Galan une txarrak pasa nituen, baina gehien bat hunkituta nengoelako. Bertso eskolakoen bertsoak, eskoletako zein instiko ikasleen bertsoak, argazkiz egindako bideo hunkigarria… Eta niretzat garrantzitsuena: maite nauen jendeaz inguratuta negoela: familia, lagunak, ikasleak, ikasleen gurasoak, lankideak,…

Asko gustatu zitzaidan Imanol Landa alkateak egindako diskurtsoa. Aspalditik elkar ezagutzen dugu, eta gainera bere alaben irakaslea naiz. Azken esaldia hunkigarria bezain esanguratsua izan zen: Laugarren Getxoko  Euskara Saria zurea da baina, benetan esaten dizut, zu zara gure seme alabentzako eta euren euskararentzako benetazko saria.

Eskerrik asko urte hauetan lagundu nauzuen guztioi, nire ikasleei, lankideei, eskolei,.. Benetan, eskerrik asko!

Villabonan hasi zen gure “bertso tourra” edo nire ikasle batzuek esaten duten bezala: “bertsoturrada”. Ikaragarria, itzela, hunkigarria, tumatxa! Azaldu ezinezkoa da txapelketa osoan zein finalean sentitutakoa.

Zenbat saio, zenbat bertso on, espero gabeko potoak, hankaluzeak, azken puntu antologikoak, habanerak, zortziko txiki edo nagusiak, neurri berezikoak…

44 bertsolari eta udazkena pasatu behar izan du jakiteko zein izango zen BECeko zortzikotea. Izugarria da 2005ean bizitakoa, 2009an eta 2013koa. Aurtengo finalaren maila itzela izan da. Goizeko Saioa apurtxu bat astuna izan zen, baina arratsadean finalak goia jo zuen. Bai Amets zein Maialen distiraz beterik abestu zuten. Nola josi zituzten bertsoak, ikaragarria!

Txapelketa hasieran esan nuen nire nahia Amets irabaztea zela, eta egin dizkidaten pare bat elkarrizketetan Ametsen alde egin nuen. Behingoagatik asmatu dut eta pila bat pozten naiz hendaiarragatik. Txikitatik ikusten zitzaion bertsolari handia izango zela, eskolartekoetan ikusten genuenetik. Esku onetan dago txapela.

Bejondeizula Amets!

Uda, atsedena eta parrandan pasatzeko tartea izaten da. Aurten, uste dut, bakarrik praktikan jarri dudala lehena. Blogean askotan idatzi dut nire hanka malapartatuari buruz. Uste dut, tratamendu askoren aintzindaria izan dela. Beti saiatu izan naiz, denborarekin gero eta argiago ikusten zen ebakuntza saihesten.

Baina ezin. Maiatzean argi eta garbi utzi zidaten nire aukera bakarra ebakuntza zela. Abenduan kirofanotik pasatu behar naiz. Ireki, Akileseko tendoia josi eta 6 hilabeteko errekuperazioa. Nire buruari esaten diot azken aukera dela eta ondo aterako dela, nahiz eta ez daukadan oso argi. Ikusiko da.

Uda: parranda, kirola… Bai zera! Aurten jubilatuen bizitza tokatu zait. Goizean egunkaria irakurri, pasiotxu bat (asko forzatu barik), kafetxu bat eta etxera. Arrastitan Armintzara. Bai, lekutan dago. Baina lasaitasuna topatzen dut. Kafe bat hartu, liburu bat edo denborapasak eta bertan egoten naiz portuan itsasoari begira. Ezagunen batekin hitz egin, umeak nola bainatzen diren ikusi. Eta buruari buelta gehiegi eman, nola ez… Azkenaldian bertatik lanerako ideia berriak atera dira, bertsoak (aspaldi idatzi gabe eta berriro animatu naiz),…

Gauza positibo bakarra: aurrezten nabilela. Parranda gitxi, Gintonic gutxiago… Baina ez naiz kapaza gau osoa zutunik ibiltzeko. Azken urteetan izan dudan udarik txarrenetakoa, baina pentsatu nahi dut datorren urtekoa mundiala izango dela. Ez dudalako minik izango, bizikletan ibiliko naizelako, igeri egin, parrandetara joan,…

Amestea libre da, ezta?

Ostegunetik larunbatera, Arrazolako Bertso Udalekuetan okupa bezala ibili naiz. Bertako ume eta begiraleak bisitatu eta ahal nuen guztian lagundu. Bide batez Oskar Estangaren kantaldia entzun eta umeekin pila bat gozatu.

Sekulan ez naiz muxuzalea izan. Sekulan ez zait gustatu inork ukitzea, muxuak ematea, ilean ibiltzea,… Etxean esaten didate nahiko “arraroa” naizela, baina halaxe tokatu zait.

Baina azkenaldian, xamurtu naiz, bigundu naiz, negar errezago egiten dut… Eta gustora jasotzen ditut muxuak eta besarkadak. Nork esango zidan horrelakorik orain urte batzuk! Egun hauetan Arrazolan inoizko muxu gehien jaso ditut, besarkadak, irribarreak,…

Horrelako maitasun “txute” bat beharrezkoa nuen.

Zenbat aldatzen duen muxu bat jasotzeak…