Liburu bat behar nuen esku artean, berri bat behar nuen konturatu bainintzen Bilbo – Irun eta Irun – Bilbo autobus bidaiak egiterakoan nolabaiteko denbora zegoela eta zerbait egin nezakeela; nola oraindik ez dudan ipod, zen creative edo antzekorik irakurtzea erabaki nuen.

Unibertsitatera joatean beti pasatzen naiz Bilboko Elkar dendatik eta beti ikusten dut ea zein liburu dauden, gauzak horrela Lilerekin
topo egin nuen, hasiera batean ez nekien nolako liburua aurkituko nuen baina azala gustatu zitzaidan eta erabateko konexioa sentitu nuen, ez dakit sentzazio berezia. Barrura sartzea erabaki nuen, atzekaldea ikusi nion Lileri, eta oso polita iruditu ziztaidan, galdetu nion ea nire eskuartean egon nahi zuen, baiezkoa esan zuen ahots lotsati baten bidez eta hemen gabiltza, pena da ia ia amaitu dudala jada, baina benetan gomendatzen dudan liburua da.

Galdutako begiradak. Gaur goiz jaiki naiz prentsa idatzian zeuden albisteak irakurtzeko asmoz. Ez dut egunkari bakarra ez baita objetiboa den egunkaririk existitzen, berririk. Bertsio guztiak izan nahi ditut esku artean polizia izango banintz bezala, geroz eta gehiago hobe.

Han nituen aldizkari guztiak bata bestearen gainean, nire eskueen artean egon nahiko balute bezala. Irakurriak izateko idatzi baitira egunkariak, baliteke oso denbora gutxian, oso azkar eta zenbait akatsekin idatziak izatea baina irakurriak izateko idatzi dira. Beraien egia, beraien ikuspuntua, beraien berria transmititzeko.

Oraindik lehen egunkaria nuen esku artean, nire kolorezko eta zoriontasunezko munduan sartu nintzenean. Posiblea izango litzateke egunkari ezberdinak egotea baina han ez zen berri txarrik egongo, guztiak izango liratekeen onak. Zeren gaur egun bada notizia onak egoteko berri txarrak existitu behar denik pentsatzen duenik ere. Nik ez dut hori uste, nire kolorezko eta zoriontasunezko munduan behintzat; gustatuko litzaidake jende gehiago mundu honetan egotea edo ta bere mundu propioa izatea, baina tamalez jende gutxik inbertitzen du denbora halako tentelkerietan.

Gustokoa dute ondokoa zapaltzea, hoberena izatea, helmugara lehena iristea, nahiz eta horretarako lagunari estropozu egin behar. Horrelakoak garela dirudi. Baina nik harrotasunez esaten dut, nire kolorezko eta zoriontasunezko mundu txikia dudala.

Literaturaren munduan nire borondatzez sartu nintzenean mundu partikular hau loratzen hasi zela uste dut, filosofiarenenan sartzerakoan are gehiago aberastu zen, eta orain mundu honetan ere lasai asko bizi zitekeen jendea ezagutzen dut. Baten batzuk. Baliteke segun eta nola irakurtzen dugun, arrazakeri puntu bat izatea, baina esanahi dudana zera da, edonor egon daitekeela hemen baina bitan pentsatuta, modu positiboan egoteko, mundu honekin gozatzeko, egunkarietan oraindik berri onak ateratzeko.

Begiak itxi. Egunkari guztiak toki berean utzi. Kaleko soinuen sintonian deskantsatzen dut, herri hiri bakoitzak bere soinu pertikularra baitu.

Begiak ireki. Ez duzu ezer ikusten. Begiak ixten dituzu eta guztia ikusteko kapaza sentitzen zara. Berdin zaizu haiek diotena, zuk ikusteko gaitasuna duzu. Lehio irekita dagoela ohartzen zara, soinuak entzuten dituzu, motor soinuak; hala ere guztia beltz ikusten duzu. Oso beltz, urrunean mundu zuria ikusteko esperantzarekin… ilargia. Hura da maite duzun bakarra. Ez duzu gauero ikusten baina gutxi batzuetan ikustearekin aski duzu. Muxu bi. Lehioak itxi, begiak ireki. Ez duzu ezer ikusten, ez duzu ezer sentitzen. Bakardadearen eta isiltasunaren aberastasuna, maite duzulakoan zaude.