Irakurtzen egin nuen
jada hurrengoa baino urrutiago geratzen zaigun joan zen domeka eguzkitsua.
Goizean, Laidako tabernan egunkaria; arratsaldean Laidako hondartzan liburua
eta iluntzean, berriz, goizean lagatako egunkariko elkarrizketetako batzuk.
Alvaro Pombori (Premio
Planetaren saridun berria) egindako elkarrizketa irakurri nuen El Pais egunkariaren azkeneko
orrian. Contra natura bere liburua oparitu zidan lagun batek eta iazko urtebetetze opari moduraa;
harrezkero –eta horrelakoetan gertatzen den moduan- idazlearekin gutxieneko
lotura bat badaukat eta, hortaz, elkarrizketa irakurri egin nuen. Izaera bitxia
du Pombo jaunak. Santanderren jaio zen orain dela urte batzuk eta bere
homosexualitatea hizpide idatzi zuen Contra Natura lana. Liburu mardula,
sendoa, mamitsua, pertsonala eta pertsona eta personalidade askotaz ari dena.
Bigarren elkarrizketa
Pomborenaren ostean egunkari berak domeketan ateratzen duen
aldizkariko beste elkarrizketa
bat irakurri nuen, luzeagoa zen eta oraingoan ere idazle bati egindakoa: Manuel Rivasi Milagros Perez Olivak egindakoa,
hain justu.
Berarekin ez neukan inolako loturarik; esan nahi dut, bere
libururik ez dudala irakurri, baina elkarrizketa irakurtzen hasi eta berehala erabaki
dut bere liburu bat irakurri nahi dudala. Esaldi oso borobilak esan ditu
elkarrizketan zehar, eta hori beste hau ere esaten duela: ”Hay que ser
cauteloso a la hora de citra a otros escritores, porque ellos no tienen la
culpa de lo que tú haces, dices o escribes”; borobila, ala? (Elkarrizketan
zehar hainbat idazle eta pentsalariren esaldiak erabiltzen dituen arren).
Ba hori, Alvaro Pomboren elkarrizketa irakurri dut, bere
liburua irakurri ostean, idazleari buruz, pertsona-egile horri buruz gehiago
jakin nahi nuelako; aldiz, Manuel Rivasekin, alderantzizkoa sentitu dut;
hainbeste gustatu zait berari egin dioten elkarrizketa ze, bere libururen bat
irakurtzea erabaki dudala (Radio Euskadin
entzun izan dut inoiz bera hizketan, galizarra dela aprobetxatuz).
Orain dela gutxi argitaratu du bere azkeneko lana Los libros arden mal (Alfaguara; orain
gaztelaniaz argitaratu dute, ze berak galizieraz idatzi zuen eta Roberto Bolañoren Los detectives salvajes
amaitu bezain pronto ekin nahi nioke horri. Aitortu behar dizuet Boñaloren
liburuarekin motel samar nabilela; denbora gutxi eskaintze ari natzaio
liburuari eta nik uste liburuaren haria ere tarteka galdu egin dudala. Baina
atzo justu azkeneko kapitulura iritsi naiz Ulises
Lima eta Arturo Belanoren nondik norakoen istorioan.
Manuel Rivasi
egindako elkarrizketatik atera ditudan zati batzuk
–
“Será porque.
Como dijo Ralf Waldo Emerson, «los años arrugan la piel, pero la falta de
entusiasmo arruga el alma».
–
“Más underground que un gorrión en el metro”
–
“… a llegado a
tener como la guerra de Troya (Espainiako gerra zibilari buruz), una dimensión
mítica. La guerra de España se convirtió en un escenario de la humanidad en el
que convergieron todos los vientos de la historia. Convergieron las guerras del
pasado, las que se hacía en nombre de la religión –por eso se planteó como una
cruzada–, y las guerras del futuro: los primeros bombardeos de población civil,
la producción industrial de la muerte, los desaparecidos… Está todo. Fue una
derrota de la humanidad, de la posibilidad de construir otro mundo; por eso
digo que lo que ocurrió es la historia dramática de la cultura”.
–
“Y como dice
Italo Calvino, somos lo que recordamos”.
–
“Decía Kafka
que lo que tienes que haces es estar despierto, porque te vendrán las historias
a buscar”.
–
Kazetariak: Y
ahí entra la función social del periodismo. Cada vez más importante, pero con
la credibilidad por los suelos. ¿Qué podemos hacer?(Manuel Rivas kazetaria da,
idazle izatez gainera) “Es verdad, ya estamos por detrás de los curas y los
militares en credibilidad”.
Aurreko domekan ere idatzi zuen El Pais egunkaria,
Galiziako suteei buruzko erreportajea
