“No tengo interés en escribir novelas largas con estilo realista, pero decidí que, aunque sólo fuera una vez, iba a escribir una novela realista. Tokio blues fue un simple experimento. Personalmente, a mí me gusta esa novela, pero no he vuelto a leerla desde hace casi 20 años. De momento, no tengo ninguna intención de volver a escribir algo parecido. No tengo interés en el pasado. Ya no puedo sentir interés en el llamado estilo realista porque, si escribo una novela así, acabo aburriéndome”. Haruki Murakami idazleari Paisen egindadako elkarrizketan zioen.
Realista? Benetan? Abuztuan libururik irakurtzeko ez neukanez, lagun batek pasa zidan Haruki Murakamiren “Tokio Blues” eleberria, eta oraindik aluzinatuta nago. Ustez benetako istorio bat kontatzen duelako esango du errealista, ze kontatzen duen istorioak errealistatik gutxi duela esango nuke. Era horretako pertsonajeak liburuetan edo kontatzen ez diren eguneroko bizitzetan daude; baina ez, ezagutzen ditugun pertsonen artean. Hori izan da nire lehenengo konklusioa. Protagonistaz ari naiz. Horrelako gazterik bada? Egon da? Gure inguruan ezetz esango nuke.
Tarteka liburua astuna egin zitzaidan, batez ere hasieran. Baina pertsonaje “bereziek” engantxatu ninduten azkenean eta erritmoa hartu nion irakurketari.
Ez da asiar idazle baten nire lehenengo irakurketa; orain bi uda, esaterako, Yu Hua idazle txinatarraren “Vivir” irakurri nuen. Libururik barik oporretan joan nintzen eta Conileko liburudenda txiki baten eskuratu nuen. Seix Barral argitaletxeak kaleratutakoa zelako hartu nuen eskutan, egilea ezagutu barik, eta sinopsia irakurri ostean erostea erabaki nuen. Elkarrizketa egin zioten La2 telebistako Pagina2 saioan; gaur aurkitu dut sarean. Irakurketa ezberdina iruditu zitzaidan, kontatzeko estiloagatik eta kontatzen zenagatik; beste kultura bateko kontuak ziren, ezagutzen ez nituenak, espero ez nituenak, baina gomendatzen ditudanak. Liburu horretan agertzen diren pertsonajeak ere ezinezkoak egin zitzaizkidan; ezagutzen dudan munduan bizi ez direnetakoak; errealak gurean ez behintzat.
Haruki Murakamira itzulita, nire lagunak bere beste liburu bat ere pasa zidan: After Dark. Hala ere, tarte bat hartuko dut bestelako literatura irakurtzeko, naiz eta aukeratutakoak ere Asia aldera eramango nauen: “Huida al Tíbet“, Endika Urtaranek idatzitakoa, Desnivel literatura sariduna 2011n.
Nik ere uda honetan irakurri dut Tokio Blues! Eta zure inpresio bera jaso dut, hasieran astuna, eta gero engantxatu ninduen! Hori bai, niri hagitz errealista iruditu zait, Japoniako gizartearen isla!