Urriaren 12an, Hispanitatearen Egunean, espainiar legionariak futbolari buruz hitzegiten aritu ziren telebistan. Albistegiari heldu nioenerako paseak ziren politikaren gaineko informazioak eta, imaginatzekoa denez, tankeak Madrilgo kaleetatik, agintari zibil eta militarrez beteriko palkoa, eta Legioaren ahuntza. Eta buru guztien gainetik, gorriz eta laruz zerua tindatzen zuten abioien keak. Oilo ipurdia jartzeko modukoa.
Baina esandakoa, albistegian espainiako futbol selekzioari buruz berba
egiteko aukeratuak legioko gizonak izan ziren (nahita jarria da “aukeratuak” eta “gizonak”).
Diskurtsoa, aluzinantea,
sinistu iezadazue, barrabil kontua gora eta behera. Alkandora berdez,
paparra bistan, futbola eta ejerzitoa parametro berdinetan mugitzen
direla argudiatuz, legionarioak koxkobiloak sakralizatzen. Beste
argudiorik ez: ohorea, egurra eta etsaia sutsitzea ziren erabilitakoak.
Ez dut aspaldian esaldi berean horrenbeste “cojones” hitza entzun.
Espainiako futbol selekzioari buruz berba egiten…berba ez, aginduak ematen, legionariak. Zelako parea: selekzioa eta legioa.
Baina,
erabat aho zabalik utzi ninduena izan zen konturatzea Cuatro kanala zela halako
diskurtso patrioteroa, garaiz kanpokoa eta matxokeriz betea ematen zebilena.
