Aurreko mezu baten “adarra jo izan
balidate” bezala sentitzen nintzela idatzi nuen. Ba, azkeneko egun
hauetan, hainbat emakumeri entzun izan diot antzeko zerbait, baina kasu honetan
Ahotsaken gainean izan da. Abenduaren 30a ezkero, ez dugu Ahotsakide bat bera
ere entzun, era publikoan eta Ahotsakide legez, ezer ere esaten su-eten
iraunkorraren eta bake prozesuaren kontra izandako atentatuaz. Emakume izateari
dei egin zioten apirilaren 8an Ahotsak mugimenduko kideek eta batzen gaituen
horretatik abiatuta bakearen alde, elkarrizketaren alde, lan egiteko eta
prozesuan parte hartze zuzena izateko aldarrikapena egin zuten. Han batu ziren
hainbat alderdi politikoetako kide diren emakumeak, AB, Batasuna, Aralar, EA,
EAJ, PSE, PSN, AB… Era pertsonalean,
diotenez.
Abuztuan prozesua krisian zegoela esaten hasi zirenean, Ahotsakek beste agiri
bat atera zuen, apirilaren 8an aurkeztu zuten agiria sinatu genuen guztion
babesarekin (horrela behar baitu), Ahotsak gertu legokeela behar izanez gero,
krisi egoeran ere, prozesuari bultzada emateko eta horretan jarduteko buru-belarri.
Ba, aizu! abenduaren 30etik krisian baino, prozesua “apurtuta”
dagoela esango nuke nik. Baina, gaur Ahotsaken blogean kuskuseatzen hasi
naizenean, abenduaren 30eko atentatu hori aintzat hartutako Komentario
bakarra topatu du.
Ahotsaken alde sinatu genuenoi ez zaigu Ahotsaken mututasun horren gainean
azalpenik eman, eta gaur goizean Euskadi Irratiko tertulian Sabin Intxaurragak
“hobe isilik egotea, tarte baten behintzat” esaten entzun dudanean,
Ahotsaki buruz, berriz ere sentitu nahiz “adarra jo izan balidate” bezala.
