Azpeitian Iruña-Veleiaz hitzaldia urriaren 29an

  • Izenburua: Zer gertatzen da Iruña-Veleian
  • Hizlaria: Juan Martin Elexpuru
  • Eguna eta ordua: urriak 29, osteguna, 19:30
  • Lekua: Azpeitiko Plaza Txikiko Baigera, Areto Nagusia (1. solairua)
  • Antolatzailea: Nabarralde Fundazioako Azpeitiko sustatzaile Taldea
Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

Bisitarik jendetsuena urriaren 18koa

Nahiz eta topea 30 lagunean jarrita euki, azkenean 40 lagun izan ginen joan den igandeko bisitan. Izena eman gabeko hiru lagun agertu ziren, eta bisita erdian goiz pasa zebilen Aretxabaletako zazpi laguneko taldea bildu zitzaigun. Hondarribitik etorri zen multzo handiena (12), beste 6 oñatiar ere izan ziren. Lurraldeka: 30 gipuzkoar, 7 bizkaitar eta 3 arabar.

Ilun samar zabaldu zuen eguna baina gero eguraldia zein giroa ezin hobeak izan genituen. 33 lagun gelditu ginen bazkarira eta ondorengo solasaldira. Jendea pozik.

Aurtengo azken bisitak: azaroak 7 (euskeraz) eta azaroak 8 (gazteleraz). Izena emateko: webmaster.sosveleia@gmail.com

(Egin klik argazkiak ikusteko)

urria181

urriak182

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

“La conspiración de Lorena Lopez de Lacalle, ex-Diputada de Cultura, contra LURMEN”, sarrera berria Ama Atan

Koenraad Van den Driesschek izenpetuta, “La conspiración de Lorena Lopez de Lacalle, ex-Diputada de Cultura, contra LURMEN” sarrera irakurri daiteke Ama Atan. Argigarria eta oportunoa Lorena EH Bilduko zerrendaburu gai izendatu duten une honetan.

Ildo bereari jarraiki ¿Cometió la Diputación de Álava falsificación documental en 19/11/2008? sarrera ipini du blog berean. Duela zazpi urteko erabakia nola egosi zen jakiteko ezinbestekoa.

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

Lorena Lopez de Lacalle EH Bilduko zerrendaburu gaien artean Madrileko Kongresurako

Naizek argitaratu berri duenez, Lorena Lopez de Lacalle dago Arabako EH Bilduko zerrendaburu gaien artean Madrileko Kongresurako. Iruña-Veleiako auzia jarraitu duen orok badaki bera dela desastrearen arduradun politiko nagusia (ez bakarra). Foru-hauteskundeetan ere bigarren joan zen, zuzendaritzen aurrean guk egindako protestek ez zuten ezertarako balio izan. Nola sentituko zinateke zu bozkatu ohi duzun talde politikoaren zerrendaburu gai Barcina edo Rato dela jakitean? Ba horrelaxe sentitzen gara asko. Notiziaren mamia:

“Tokiko batzarrek erabakiko dituzte EH Bilduren hautagaiak, «prozesu zabal, parte-hartzaile eta gardenean». […] «Eta parekotasuna bermatzeko, batzarretan gizon bat eta emakume bat bozkatu beharko dira».
“Aukeratzeko mahai gainean izango diren izenak honakoak dira:

Arabatik, Iker Urbina, Jon Iñaki Lezea, Lorena Lopez de Lacalle eta Rafa Larreina.”

Gaizki ulertzen ez badut, honek esan nahi du Arabako batzarretan L. L. de Lacalleri eman behar zaiola botoa derrigorrez.

Groenlandiara emigratzeko gogoa ematen du.

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

“Patxi Huarteren iruzurra” gutuna Berrian

Patxi Huarte “Zaldieroa” komikigileak bineta bat argitaratu zuen Berrian Iruña-Veleiako grafitoak Volkswageneko iruzurrarekin alderatuz. Antzeko beste asko ere egina da. Koldo Urrutiak, Euskeraren Jatorriaren izenean, gutuna idatzi du hori kritikatuz. Horrela amaitzen da:

“Patxi jauna, arrazoi duzu, iruzur galanta Iruña-Veleiakoa baina faltsukeriaren aldekoek egindako iruzurra alajaina!”.

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

“Sardi e Baschi, un’antica origine comune”, Paolo Francalacci genetistaren artikulua

Paolo Francalacci Sassariko (Sardinia) Unibertsitateko irakaslea da eta Genetika Laborategiko zuzendaria. Curriculum eta obra zabaleko gizona. Ikerketa ugari egina da sardiniarren genomaz, eta euskaldunez egindakoak ere ezagutzen ditu.  Joan den irailean pil-pilean egon zen Atapuerca-ko zenbait norbanakoren ADNari buruzko notizia: jatorrizkoa, Elhuyar, Berria, El País. Ikerketen emaitzetan sardiniarren eta euskaldunen antz genetikoa azpimarratzen zen, eta bi herri hauek jatorri neolitikoa, eta beraz ekialdetarra, dutela ere esaten zen.

Aritzo3

Aspalditxotik nabil euskeraren eta paleosardinieraren balizko harremana aztertzen. Bidean ezagutu dut Paolo. Goikoa jakin zenean, euskal prentsarako artikulu bat eskatu nion. Ikusiko dugunez, ez dator bat goiko hipotesiekin. Euskal itzulpena eta jatorrizkoa ipintzen ditugu azpian.

Gazteleraz agertu da Naizen,  Garan eta Noticias de Navarran, eta euskeraz Sustatun, Zuzeun eta Berrian

***

Sardiniarrak eta euskaldunak, antzinako jatorri bera

Gizakiaren ADNan dagoen informazioak ez du bakarrik pertsona bat osatzeko beharrezkoa den proiektuaren berri ematen, bere historiaren aztarnak ere erakusten ditu, eta arbaso guztiak inplikatzen dituen prozesu baten emaitza da. Izan ere, pertsona guztiek partekatzen dute ADNaren % 99a, eta aldakuntzen ondorioa da bata bestearengandik desberdin egiten gaituen zatitxoa, mutazioak esaten zaien horiena, aurreko belaunaldietatik heredaturikoa.

Pertsona bakoitzak aitarengandik jasotzen ditu kromosoma erdiak eta amarengandik beste erdiak, eta, era berean, aitona-amona bakoitzarengandik datorkio laurdena, eta horrela hurrenez hurren. Urrats bakoitzean kromosomak nahastu egiten dira elkarren artean, eta gure genoma (kromosoma multzoa) aurreko belaunaldien ekarpenez osaturiko puzzlea da. Soilik 10 belaunaldi atzera jota, hots, 300 bat urte inguru, garai hartako gure aitona-amonen ADNaren milaren bat besterik ez daramagu guk. Gutariko bakoitza, beraz, milaka historia txikiren ondorioa da,eta lurralde geografiko jakin baten historia korapilatsua islatzen du, baldin eta gure arbaso gehienak lurralde horretan bizi izan badira.

Baina badira oso era ezberdinean jokatzen duten eta besteekin nahasten ez diren bi kromosoma. Bata, zelularen organulu batean kokatua dagoen harizpi zirkular txikia da, mitokondria, amak alabari heredatzen diona. Bestea, Y kromosoma da, gizonak daramana eta emakumeak ez duena. Kromosoma hau aitak semeari igarotzen dio, izaera kulturalekoaren antzera: abizena. Y kromosoma, beraz, ez da familiako osagai femeninoarekin nahasten eta aldatu gabe igarotzen da belaunaldiz belaunaldi, eta, analogiarekin jarraituz, bidean gertatzen diren mutazioak abizena idazterakoan gertatzen diren akatsak bezalakoak dira: abizena itxuraldatzen dute baina hala ere garbi ikusten da jatorrizkoarekin duen kidetasuna.

Abizenak gure aitaren lorratzari mende banaka batzuk soilik jarraitzen uzten digun bitartean, Y kromosomak ez du denbora mugarik. Horregatik, Y kromosoma oso aztertzaile ona da, oso egokia migrazioen historia eta herrien arteko harremanak kontatzeko, prehistoria urruneraino heltzen baita.

Europari dagokionez, badakigu lehen gizaki modernoak (Homo sapiens) duela 45.000 urte inguru heldu zirela, baina glaziazioaren azken aroan, duela 18.000 inguru, babesa hartu behar izan zutela bizitzeko klima egokia eta baliabide naturalak zeuden lekuetan. Bi babesleku inportanteenak Iberiar Penintsula eta Balkanak izan ziren. Duela 14.000 urte inguru izotzak urrundu zirenean, hutsik zegoen Europa erdialdea eta iparraldea bi babeslekuetako jendearekin birpopulatu zen. Gizakia ehizatik eta fruituak biltzetik bizi zen betidanik, baina aldakuntza ikaragarri bat abiatu zen duela 9.000 urte inguru, Neolitikoa deitzen zaion aroan, Ekialde Hurbiletik heldutako jendeak nekazaritza ekarri zuenean. Elikatzeko eraren aldaketak hazkunde demografiko azkarra eragin zuen.

Europa osoan nagusitu zen nekazaritzan oinarritutako ekonomia berria, batzuetan nekazari neolitikoek hartu zutelako jatorrizko ehiztarien bizilekua, beste batzuetan autoktonoak eta etorkinak nahastu egin zirelako, eta beste batzuetan aurretiko populazioaren akulturazioa gertatu zelako, nekazaritzan eta abeltzaintzan oinarritutako bizimodu berria ikasiz.

Europarren aldakortasun genetikoaren koadroan sardiniarrak eta euskaldunak dira besteengandik urrutien daudenak, eta hori beren isolamenduaren eraginez da, geografikoa sardiniarren kasuan eta linguistikoa euskaldunenean. Baina hau ez da partekatzen duten gauza bakarra.

Sardiniarren ezaugarria da Y kromosoma familia berezi baten jabe izatea, I2a1 deitua eta M26 izeneko mutazio zahar batez identifikatua, familia horretako ondorengo guztiek izaten dutena. Sardiniako gizonen % 40 eta Barbagiako (“barbaroen” lurraldea, antzinako erromatarrek esaten zioten bezala) ia erdiak dira kromosoma familia horretakoak. M26 mutazioa oso arraroa da islatik at, baita ondoko Korsikan eta Italiako penintsulan ere, eta ez da existitzen Ekialde Hurbilean, nekazaritza sortu zen lurraldean. Aitzitik, frekuentzia apaletan, I2a1 kromosomak agertzen dira eskualde Atlantikoan, bereziki Euskal Herrian, non %5era iristen diren.

Mutazio komun honek zera iradokitzen du: sardiniarren arbasoak eskualde franko-kantabrikotik helduak direla, ziurrenik izotzak urtu ondorengo birpopulaketaren garaian, banaketa berdina duten mitokondria (emakumeena) lerro batzuekin batera. M26aren ekarleak islara iritsi eta kolonizatu zutenean lurralde osora hedatu ziren, eta kromosoma lerro hau nagusi bihurtu zen “fundatzaile efektua” deiturikoari esker. Etorkinak ez ziren leinu oso jendetsuak izango, kontuan izanda Sardinia elikagaiz urri ibiliko zela, ez baitzeukan ehizarako ugaztun handirik.

Sardiniako biztanleria asko hazi zen nekazaritza eta abeltzaintza nagusitu zirenean, baina I2a1 kromosoma lerroak iraun izanak iradokitzen du ekialdetik etorritako jendeak ez zuela ordezkatu bertan bizi zena (lehen esan dugu kromosoma hori guztiz ezezaguna dela Ekialde Hurbilean), eta iberiar jatorriko aztarna genetikoak zituen populazio zaharrago baten akulturazioa gertatu zela.

Ezin da herri baten osaera ondo ulertu baldin eta antropologiak, hizkuntzalaritzak, arkeologiak, eta genetikak eskaintzen dituzten datuak elkarrekin gurutzatzen ez badira. Bide horretan Y kromosoma, aspaldiko jatorri komunen arrastoak gordetzeko duen gaitasunagatik, oso tresna inportantea da antzinako migrazioak eta iritsi berrien eta aurretik bizi zirenen arteko harremanak ezagutzeko.

Paolo Francalacci (Genetika Ebolutiboa Laborategiko Zuzendaria Sassari-ko Unibertsitatean)

***

Sardi e Baschi, un’antica origine comune 

Le informazioni contenute nel DNA umano non contengono solo il progetto che occorre a formare una persona, ma portano anche una traccia della sua storia, essendo il risultato di un processo che coinvolge tutti i suoi antenati. Infatti, se oltre il 99% del DNA di tutti gli uomini è condiviso, quella piccola frazione che ci rende diversi l’uno dall’altro è il risultato dei cambiamenti, detti mutazioni, che abbiamo ereditato dalle generazioni precedenti.

Ogni persona riceve metà cromosomi dal padre e metà dalla madre, e a loro volta questi derivano per un quarto da ciascuno dei nonni, e così via. Ad ogni passaggio i cromosomi si mescolano tra di loro, e il nostro genoma (l’insieme dei cromosomi) non è che un puzzle di diversi contributi provenienti dalle generazioni passate. Se risaliamo indietro di solo 10 generazioni, corrispondenti a circa 300 anni, noi portiamo appena un millesimo del DNA di ognuno dei nostri bis-bis-bis-avoli che vivevano allora. Ognuno di noi quindi è la risultante di una miriade di singole storie che riflettono la complessa storia demografica di una certa area geografica, se la maggior parte dei propri antenati hanno vissuto in quella regione.

Esistono però due cromosomi che si comportano diversamente e non si mescolano con gli altri. Uno è un piccolissimo filamento circolare che si trova in un organello della cellula, il mitocondrio, e che si eredita di madre in figlia. L’altro è il cromosoma Y, quello che porta il sesso maschile, e che non è presente nelle donne. Questo cromosoma quindi si trasmette di padre in figlio, con un meccanismo analogo a quello di un carattere culturale: il cognome. Il cromosoma Y quindi, non mescolandosi con la componente femminile della famiglia, si mantiene invariato nelle generazioni, a meno che non ci siano mutazioni che lo differenziano e che, continuando con l’analogia, sono come degli errori di trascrizione che rendono diverso un cognome ma lo mostrano imparentato con quello originario.

Mentre il cognome ci consente di arrivare a rintracciare l’origine della nostra linea paterna fino a non più di qualche secolo, per il cromosoma Y non c’è un limite di età. Per questo il cromosoma Y è un ottimo tracciante particolarmente adatto a raccontare una storia di delle migrazioni e di contatti fra popoli che arrivano alla più lontana preistoria.

Per quanto riguarda l’Europa, sappiamo che i primi uomini moderni (Homo sapiens) sono arrivati circa 45.000 anni fa, ma l’avvento dell’ultima fase glaciale circa 18.000 anni fa, li ha costretti a ritirarsi in zone dove ci fosse un clima e risorse ambientali adatte alla vita. Le due regioni più importanti sono la penisola balcanica e quella iberica. Con il ritiro dei ghiacci circa 14.000 anni fa, l’Europa centro-settentrionale, disabitata, è stata ripopolata “a tenaglia” a partire dai due rifugi glaciali. Gli uomini vivevano allora di caccia e raccolta, ma un enorme cambiamento si è verificato a partire da circa 9.000 anni fa, in un periodo chiamato Neolitico, quando arrivarono uomini dal Medioriente che introdussero l’agricoltura. Il cambiamento delle modalità di sostentamento portò un rapidissimo incremento demografico.

In tutta l’Europa venne adottata la nuova economia agricola, in qualche caso grazie alla sostituzione dei cacciatori originari con i contadini neolitici, in molti altri con il mescolamento tra autoctoni e migranti, ma anche con acculturazione di popolazioni preesistenti che apprendono il nuovo stile di vita basato sull’agricoltura e la pastorizia.

Nel quadro della variabilità genetica europea, la popolazione sarda e quella basca sono quelle che più si discostano dalle altre, a causa del loro isolamento, linguistico per i baschi e geografico per i sardi. Ma non è solo questo l’unico punto in comune.

La Sardegna è caratterizzata da una particolare famiglia di cromosomi Y, detta “I2a1”, identificata da una antica mutazione chiamata M26, che accomuna tutti i discendenti appartenenti a questa famiglia. Circa il 40% dei sardi ha un cromosoma Y di tipo I2a1, e nelle zone più isolate come la Barbagia (la terra dei “barbari”, come la chiamavano gli antichi romani) circa un maschio su due appartiene a questa famiglia cromosomica. La mutazione M26 è estremamente rara fuori dall’isola, incluso nella vicina Corsica e nell’Italia continentale, ed è assente in Medioriente, ovvero l’area dove è sorta l’agricoltura. Invece, a frequenze basse, i cromosomi I2a1 si trovano nella regione Atlantica, con una maggiore presenza nella penisola iberica e nei Paesi Baschi in particolare, dove si arriva al 5%.

Questa mutazione comune suggerisce una provenienza degli antenati dei sardi dalla regione franco-cantabrica, presumibilmente in seguito al ripopolamento post-glaciale, accompagnata da alcune linee mitocondriali (femminili) con simile distribuzione. Una volta che i portatori di M26 hanno raggiunto la Sardegna e l’hanno colonizzata, qui si sono diffusi e questa linea cromosomica è diventata preponderante grazie al cosiddetto “effetto del fondatore”. Non erano tribù molto numerose, perché la Sardegna poteva offrire poche risorse alimentari, non avendo grossi mammiferi come selvaggina.

La popolazione sarda è potuta espandersi con l’introduzione dell’agricoltura e della pastorizia, ma la persistenza della linea cromosomica I2a1 rende improbabile che possa essere avvenuta una sostituzione di popolazioni orientali, dove questo cromosoma è del tutto assente, e sembra invece riflettere una acculturazione di una popolazione più antica, che mantiene ancora traccia genetica della sua origine iberica.

La formazione di un popolo può essere pienamente compresa solo attraverso una integrazione di dati antropologici, linguistici, archeologici, e genetici. In questo senso, il cromosoma Y, con la sua capacità di preservare traccia di origini comuni in epoche remote, è un importante strumento di conoscenza di antichi eventi migratori e dà indicazioni sulle relazioni tra i nuovi arrivati e le popolazioni preesistenti.

Paolo Francalacci (Direttore del Laboratorio di Genetica Evoluzionistica della Università di Sassari)

Kategoriak Sailkatugabeak | 5 iruzkin

“Eta ezingo balute egiaztatu faltsuak direla?”, Armando Llanos-ek Berrian

Armando Llanos (Gasteiz 1935) oso erreferentzia inportantea da Arabako arkeologian. Iruñan-Veleian ere zenbait kanpaina egina da. Berrian Jon Rejadok bi orrialdeko elkarrizketa egin dio. “Aztarnategiak nola suntsitzen ziren ikusi dugu, eta ezin izan dugu ezer egin” jarri diote izenburu; gauza interesgarriak esaten ditu Iruña-Veleiaz. Honetaz diharduen zatia dakargu:

Burdin eta Brontze aroetan zentratu ohi zara. Lan gehienak horretan egin dituzu. Zer eskaintzen du garai horrek?

Burdin Aroan hasi ziren lurralde antolaketa lantzen. Lurraldea egituratu zuten, nolabait. Erromatar garaiko hiri gehienen oinarrian garai horretako herriak daude: Iruñan [Tresponde, Araba] Burdin Aroko herria erromatarrena baino handiagoa da.[…]

Iruñako aztarnategia aipatu duzula, zer iruditzen zaizu bertan gertatutakoa?

Eliseo Gil Arabako Arkeologia Institutuan hasi zen. Harekin lan egin dugu, eta Iruñan bertan ere bi urtez lan egin genuen, elkarrekin. Hirugarrenean zerbait gertatu zen, eta ez gintuzten kontuan izan; aita hiltzeko ideia izan daiteke… Eta aldendu ginen.

Eta gertatutakoaz?

Grafitoak eta ostrakak argazkietan baino ez ditut ikusi; ez gintuzten kontuan hartu, ez onerako ezta txarrerako ere. Pertsonalki arraroa iruditzen zait hori guztia agertu izana: Erromako grafitoak, hieroglifikoak… Aztarnategi berean eta une berean agertzea zaila gertatzen zait. Edonola ere, onartezina da auzia horrenbeste urte argitu gabe eramatea. Eta ezingo balute egiaztatu faltsuak direla? Eliseo Gilek guztien aurka egin ahalko luke. Baina ez dute argituko; gaia geldirik utziko dute, desagertu arte.

Aztarnategian lanean jarraitzen dute, ordea?

Ez dut uste hor txukun jokatu dutenik. EHU epaile eta epaitu izatea aldi berean… Aztarnategia utzi behar zuen zegoen moduan, ukitu gabe, egoera lasaitzean itzultzeko. Deigarria da azken kongresuetan inork ez digula horri buruz galdetzen; denek uste dute faltsua dela.

PD: Ama Atan gaztelaniazko itzulpena eta zenbait komentario.

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

“La ciudad perdida”, Davide di Paolaren gutuna Noticias de Alava-n

Davide di Paola, Araban aspalditik bizi den italiarra, Trespuenteseko Kontsejuko Lehendakaria da. Iruña-Veleiako aztarnategia dagoen lekukoa, hain zuzen. “La ciudad perdida” izenburua daraman gutuna idatzi du Arabako Diario de Noticiasen. Horrela hasten da: “Han transcurrido ya siete años desde aquella bochornosa lapidación mediática a la que fueron sometidos los responsables del yacimiento e Iruña Veleia ha caído en el olvido y en la dejación.

Los inquisidores se mostraron inclementes y les imputaron por haber querido derribar dogmas consagrados, les arrebataron el alma y los abandonaron a la indiferencia. Yo mismo tardé unos cuantos días en reaccionar, pues los engendros que retrataban en algunos medios no eran ni el reflejo de las personas que creía conocer.”

2008ko azaroaren 26an, auzia lehertu eta astebetera, Eliseo Gilen aldeko artikulua argitaratu zuen: “El estiércol y los diamantes en Iruña-Veleia“. Profetikoa, orain irakurrita beste dimentsio bat hartzen duena.

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

Urriaren 18ko bisita beteta, aukera azaroaren 7an eta 8an

Dagoeneko ez dago leku gehiago urriaren 18ko bisitarako. Hamar egun lehenago osatu da 30eko kopurua. Honek nabarmen uzten du bisita gidatu alternatiboak izaten ari diren arrakasta. Nolanahi ere, bisita egin nahi duenak baditu beste bi aukera.

  • Azaroak 7 (euskeraz)
  • Azaroak 8 (gaztelaniaz)

Izena emateko: webmaster.sosveleia@gmail.com Bisita: 10:30-13:00. Lehenik harresiaren kanpoaldea ikusten da eta gero barrualdea. Ondoren, nahi dutenentzat, bazkaria eta solasaldia Langraitzen.

Aurtengo azkenak izango dira, negua dator eta.

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina

Bisita gidatuei buruzko mezua eta iragarkia bidali dugu gure helbideetara

Kaixo: Hainbat aldiz bidali dugu hedabide guztietara bisita gidatu alternatiboen berria, baina ia inork ez digu lerro bat atera. Hala ere, abuztuaren 1ean hasita, sei bisita egin dira orain arte eta 185 lagunek hartu dute parte. Hogeita hamar lagun inguru bakoitzeko, batenaz beste. Arrakasta itzela.

Hedabideen boikota gainditu ahal izateko, zera eskatzen dizuegu: erantsita doan iragarkia D4, D3, koloretan, zuri-beltzean… nahi duzun bezala inprimatzea eta zure herriko kaleetan, lantokian, ahal duzun lekuan ipintzea.

AHOA IXTEN BADIGUTE HORMAK MINTZA DAITEZELA

Hola: Hemos enviado varias veces a todos los medios de comunicación el anuncio de las visitas guiadas alternativas pero casi ninguno ha publicado una sola línea. A pesar de ello, desde que comenzamos el día 1 de agosto, se han llevado a cabo 6 visitas, con un total de 185 personas. 30 personas de promedio por visita. Éxito total.

Para tratar de sortear el boicot que nos imponen los medios, os pedimos lo siguiente: que impriméis y coloquéis en las paredes de vuestra localidad, puesto de trabajo, etc. el anuncio que figura en archivo adjunto; en formato D4, D3, en color, blanco o negro… como cada cual prefiera.

SI NOS AMORDAZAN QUE HABLEN LAS PAREDES

SOS Iruña-Veleia, Euskeraren Jatorria, Martin Ttipia

Informazioa: http://blogak.goiena.eus/elexpuru/, http://www.amaata.com/

IRUÑA-VELEIA

Bisita gidatu alternatiboak

1

Aurtengo abuztuan hasita, 6 bisita egin dira eta 185 lagunek hartu dute parte. Arrakasta handia. Aurtengo azkenak:

  • Urriak 18 (euskeraz)
  • Azaroak 7 (euskeraz)
  • Azaroak 8 (gaztelaniaz)

Ordua: 10:30-13:00. Lehenik harresiaren kanpoaldean ikusten da eta gero barrualdea. Ondoren bazkaria eta solasaldia Langraitzen

Izena emateko: webmaster.sosveleia@gmail.com

EZAGUTU GURE HARRIBITXIA – ERAIKI ZURE IRITZIA

Antolatzaileak: SOS Iruña-Veleia, Euskeraren Jatorria, Martin Ttipia

Kategoriak Sailkatugabeak | Utzi iruzkina