“Como mujer al frente, capitana de este barco, he tenido que
resistir fuertes tormentas, vientos en contra y bajas de mi
tripulación. Pero eso es parte del camino y he tenido más alegrías que
penas, más sonrisas que lágrimas, y esa vocecita que me habla desde muy
adentro me dice que tengo que seguir creciendo y despedir este sueño
para soñar y crear otros.”
Hauek izan dira Amparo Sanchezek esan dituen azken hitzak, horrelaxe esan dio agur 10 urte iraun duen proiektuari, Amparanoia. Duela urte batzuk Bilbon ikus entzuteko aukera izan behar nuen, Amparanoia eta La Kinky Beat baina Madrilen T4ean gertatutako atentatuei esker kontzertua bertan behera gelditu zen; ezin izan nuen Amparo Bilbon ikusi, Kafe Antzokian.
Gogoratzen dut bai aste batzuk beranduago bizkaiko herrixka batean jo zuela, ez dut izena gogoratzen baina garai haietan klasekide nuen Jabik argi esan zidan; “Zuk Amparanoia gogoko zenuen ez? Asteburu honetan herrixka honetan dohan joko du; joango gara?”. Horrela ikusi nuen lehen aldiz zuzenean. Beharbada gutxi ikus entzun genuen, berandu iritsi baiginen baina oroitzapen onak gordetzen ditut.
