Emakumeen eta gizonen arteko berdintasunean bidea egin dutenak emakumeak izan dira. Euren bizimoduetan aldaketak eragin dituzte eta euren inguruetan horrek eragina izan du; aldiz, gizonak, aldaketa edo eboluzio horri begira egon dira, eurak “ondo” zeudela sinetsita eta aldaketarik behar ez dutela sinetsita. Eboluzioa, hortaz, alde bakarrekoa izan da eta gizonak ezagutzen ez duten panorama baten aurrean daude orain, zer egin jakin barik eta askotan, egoera horri nola erantzun ez jakiteak, okerreko ekintzak burutzen dituzte.
Horrelakoxe sinple azaldu zuen Dolores
Juliano antropologak emakumeen kontrako indarkeria.
Nik neuk sekula ez dut nire burua feministatzat jo; sinetsita nago nire belaunaldiak ez duela emakumeenganako diskrimaziorik jasan, orokorrean. Nik neuk ez daukat horren sentsaziorik eta pentsatzen dut horregatik-edo, ez diodala behar besteko garrantzirik eman emakumeen eta gizonen berdintasunari. Eskola sasoian maixu-maistrak izan nituen, eta zuzendariak ere bietakoak izan ditut. Gero, unibertsitatean ere bietako irakasleekin jardun nuen eta pisukide gehienak emakumezkoak izan badira ere, mutil bi ere izan nituen pisukide, bata amak dena egitera ohituta zegoena, bestea, berriz, etxerako modukua.
Dena dela, nik neuk nire inguruan berdintasunaren alde ez militatzeko premiarik sentitu ez izana, izan daiteke “paso” egin izanagatik ere. Ez arduratzeak, ez jakiteak, gaian ez sakontzeak… Izan daiteke, baina Euskal Herriko Feministen azkeneko jardunaldietan izan nintzenean ere sentsazio hori izan nuen: nire baino belaunaldi zaharragoak zirela feministak eta ni baino askoz gazteagoak zirela feminista berriak; gu, tartean geratu garenok, “komodo” bizi izan dugula gurea ta, akaso, horregatik izango da ni neu ez naizela hain lila sentitzen.
