Odol mamituak liburuaren hasiera gogorra egin zait, bortitza; egonezina. Xehetasun horiek guztiek goragalea ere eragin didate, letretatik burua altxatzeraino; arnasa hartzeko, deskribapenak irudikatu arazi didaten horretatik aldentzeko. Benetan, desatsegina; gordinegia.
Alaine Agirre (Elkar, 2014).
Baina, era berean, irakurketa erraza dauka Alaine Agirreren lanak, kontraesana dirudien arren. Kontakizunaren hasierako krudeltasuna samurtu egiten da, horrelakorik esan badaiteke protagonistaren desesperazio maila ikusita. Baina gustatu zait, erritmoa duelako, erritmoa izan dezan ahalegindu delako autorea.
Eta sortzen duen giro horien guztien artean, alfabetoko hizki soilekin izendatutako pertsonaien gogo-aldarte desorekatu horien guztien artean, ni neu G-ren desesperazioarekin geratu naiz. Oker ez banago hau ere behin baino ez da agertzen A-ren bizi-indarren gorabeheren kontakizunean, baina hunkitu egiten duen istorio labur-luzea ikaragarria iruditu zait, gordin(egi)a:
“Gaur G sartu dute hemen. Laurogeita hemezortzi urteko gizona. Terapian kontatu du emaztea hil zitzaiolako saiatu zela bere buruaz beste egiten. Zaharregia dela, mundu honetan pixoihalen kontsumoa igortzearen errudun. Bizitza bukatu zaiola, oroitzapenen beteta dauzkala poltsikoak, ez zaiola gehiago kabitzen, ez daukala astirik denbora nola pasatzen den begira egoteko; ematea zain daukala. Zain daukala, eta ez duela atzean inor uzten. Ez seme-alaba, ez senide hurbil, ez lagun. Bukatu zaiola bizitza. Eta heriotza eskuetatik erauzi nahi diotela” (Alaine Agirre, Odol mamituak. 2014: 74).
