Unibertsitatetik bueltan, autobusean, medikuntzako ikasle biren artekoari adi-adi jarraitu diot. Aitortzen dut, kotilla hutsa izan naiz. Baina elkarrizketak merezi zuen. Batek medikuntzako bigarren ikasturteari ekin dio aurten, hasieratik gaztelaniaz egitea erabaki du, batxilergoa eta aurreko eskolaldi guztia euskaraz egin bazuen ere. Are gehiago, harrituta dago, bigarren mutilak, unibertsitatean lehenengo ikasturtea duenak, euskaraz egitea erabaki duelako. “Para qué vas a estudiar en euskera?” bota dio halako baten. “Euskal Herrian bizi gara, beste nonbaiten biziko bagina hango hizkuntza egitea legez”. Baina ez da konforme geratu lehenengoa eta atzera bota dio: “nola esaten da clavícula? Lepauztaia? En vez de decir clavícula con lo fácil que es!”.
Tarte bat hartu dute biek anatomia eskolako izen zail horrek gogoratzen. Gaztelaniaz ikasten ari denak izen guztiak ondo zekizkielako harrituta zegoen bigarrena; ia nolatan zekizkien galdetu dio eta lehenengoak harro batxilergoan euskaraz ondo ikasi zituela eta jakin badakizkiela, baina orduan bota du: “baina guk eztogu hola itxen berba!”.
Eta horixe egin du bere ikasketa hizkuntza aukeraren maxima. Hau da, medikua hasiz gero gaixoari era horretako berbekin, inork ez duela ulertzeko gaitasunik.
Pentsamendura etorri zaizkit lehen mailako futbolarien lesioei esker ikasi ditugun ikasi arazi dizkiguten, izen zientifiko horiek guztiak eta, puntuan egon naiz elkarrizetara gehitzeko, baina berehala eutsi diot berriro “baina guk eztogu hola itxen berba” horri.
Orduan, eta guk ez badugu horrela berba egiten, zergatik ikasi gaztelaniaz? A, bai, guk horrela egiten dugulako hizketan.
