Gidoi orijinal onenaren oskar saria jaso zuen Juno filmak.
Haurdun geratzen den nerabe bat ageri da pelikula iragartzeko kartelean.
Bi erreferentzia hoiek nituen, besterik ez; hala ere, Gernikan atzo ikustera joan nintzen. Banekien gaztetxo mordoa egongo zela zinean, eta ez zela beste ikustaldi bat beste barik izango; sexuaz aritzen baziren gaztetxoen barretxoak eta zurrumurruak entzungo genituela bagenekien.
Halaxe izan zen. Pelikula ikusteko beste giro bat izan zen atzokoa, eta gustatu zitzaidan. Ikusle guztiek ez diete estimulu berberei erantzuten eta atzo horixe konprobatzeko aukera eman zidan emanaldiak.
Kuleroak hanketan behera nola doazen ikusten den eszenan esaterako, barre algarak eta oihuak entzun ziren zine aretoan; biraoren bat entzuten zen bakoitzean ere oihuren bat entzuten zen; eta txiste edo hitz jokoetan beste era bateko barreak entzun ziren, tartean gureak, jakina.
Pelikularen amaieran, berriz, aspaldiko partez: txaloak entzun nituen. Gaztetxoei gustatu zitzaien Juno, bai pelikula eta baita protagonista gaztearen (Ellen Page) izaera eta duen determinazioa ere.
Bitxikeria bat: zine aretoa bete zuten gaztetxorik gehien-gehienak, guztiak ez esatearren, neskak ziren. Gaur lagun batek komentatu didan moduan, “gurasoek aginduta-edo”. Txiste erreza da, eta lastima mutiko gehiago ez zirela filma ikustera joan, haiek ere badutelako zer ikasi.
Pelikulak bestetik badauka ikuslea bereganatzeko zera mordoa: filmaren kredituak dira horietako batzuk, eta Junok eta beste protagonistatako batek izaten dituzten musikari eta zine goreari buruzko elkarrizketak ere era horretako “zaleei” keinuak dira. Istorio sinple, baina kontatzeko eran asmatzen duena.
Ta, kanta bilduma bikaina eskaintzen du gainera.
Atzo ikusi nuen. Pelikula ona. Ondo pasa nuen.