2015a bukatu da, eta eskerrak. Ezabatu nahi nuen, azken kartutxoa erre, eta sekulan zabalduko ez den kaxoi batean itxi.
Dena ez da txarra. Bizitzan lehen aldiz, ozeanoa gurutzatu, New York eta Boise bisitatu ditut. Euskaldun pila bat ezagutu eta aspaldiko laguna agurtu. Pena merezi izan duen bidaia eta sekualan ahaztuko ez dudana.
Beste behin ere, ikasleek zeinen handiak diren erakutsi didate. Ez dakite zenbat eskertzen diedan. Haiek laguntzen didate nire lanbideari zentzua topatzen, askotan nire buruari galdetzen baidiot zergatik erabaki nuen irakasle izatea.
Urtearen bukaera gogorra izan da. Oso gogorra. Nire mugak ezagutu ditut. Gizakia zeinen ahula izan daitekeen egoera batzuen aurrean. Eta egoera horiek gainditu naute. Nahikari gogorra, denari aurre egiteko kapaza zena, porrot egin du. Gainditu naute. Kaput. 0tik hasi beharra. Baina apurka-apurka, zuloa utziko dut.
Borobiltzeko, erren geratuko naiz. Hainbat esperimenturen ostean, hankak kitto esan du. Nahikotxo hobetu da, baina ez du aurrera egingo. Kolpe latza, baina hau ere apurka-apurka gainditu beharko dut.
Zorionez, jende asko inguruan daukat. Laguntzen nautenak, animatu, barre edo negar egiten dudanean bertan daudenak… Eskerrak.
2016a hobea izango da. Merezi dudalako eta nahi dudalako. Urte berri on.
