Txikiak garenean, gure gurasoen menpe gaude. Nagusitzen, zahartzen gara eta gure seme-alaben menpe gaude.
Amesten dugu, nagusi izatearekin, hamazortzi urte betetzearekin hainbat gauza egiteko: gida-baimena ateratzea, unibertsitatean hasi, alkohola edateko (nahiz eta askoz lehenago hasten garen),…
Zahartzarora heltzerakoan, gaztetasunera bueltatu behar gara. Baina era batean edo bestean txikitasunera bueltatzen gara: pixoihalak eramaten ditugu, ezinezkoa zaigu ibiltzea, janaria ahora eraman behar digute…
Askotan pentsatzen dut, pena merezi duen guzti honek.
Noski merezi duela, Nahikari!