Kazetariek: Facebook edo Twitter? edo biak?

by admin

<![CDATA[
Bat baino gehiago ibiliko ginen bueltaka gai honekin… eta bueltaka jarraitu behar. Euskarazko prentsan, (Euskal Herrikoan auskalo…) ez dakit argi dugun zer egin Facebook-ekin. Twitterrekin asmatzen daude hainbat hedabide, nire ustez. Tartean Argia da horietako bat (eta hau Argia sarietarako gonbita jasota ostean idazten dut, e? 🙂
Hala ere, zer egin Facebook-ekin? ez dakit, ez dakit…

Bi adibide ekarri ditut astean bertan jasoak. Lander Arbelaitzena Twitterretik jaso nuen eta El Paisen irakurri dut John Carlinen bi orriko artikulua. Argian Facebook-ekin hastekotan dira, El Paíseko Carlinek “no gracias” dio. Facebook-eko El paisek 170.000 jarraitzaile ditu…

1- Argiako Arbelaitz lagunak Gaur8-n egindako elkarrizketatik:

– Twitterrez ari garela, alde
handiarekin Interneten presentzia duten komunikabideek gehien erabiltzen
duten sare soziala da. Zergatik Twitter?

“Argia” aldizkariko kazetari guztiok orain bi urtetik dugu Twitter.
Denok. Eta alde onak dezente ikusten dizkiot. Batetik, zure informazioa
beste era batera ziurrenik iritsiko ez litzatekeen komunitate batengana
iristea lortzen duzulako. Badut sentsazioa azken hiru urteotan adinaren
batez bestekoa asko jaitsi dugula, eta hori Facebook eta Twitterri esker
da. Bestetik, kazetarientzat kristoren tresna da, informazio iturri
bezala etengabe berritzen doan jarioa duzulako. Gainera, zure irakurleak
zuzenean zurekin harremantzea ahalbidetzen du. Gertutasuna eta
azkartasuna ditu. Lehen pentsaezina zen “Argia” bezalako astekari bat
manifestazio batera joan eta momentuan bideoak zirkulatzen jartzea edo
zuzeneko kontaketak egitea.

Gehituko nuke iruditzen zaidala Twitterren asko zentratzen ari garela
denok, Facebooken askoz jende gehiago dabilela konturatu gabe. Baita
Euskal Herrian ere. Eta orain hori indartzen hasiko gara, laster
“Argia”-ko kazetari guztiok izango ditugu Facebook profil irekiak.

– Zure ustez, zergatik alboratu da Facebook?

Ba ez dakit zein den arrazoia, baina bada egin dugun gogoetetako bat.
Twitter denok dugu, oso pozik gaude, eta, erabiltzen badakizu,
kazetaritza egiteko oso ondo dago, baina, zer gertatzen da Facebookekin?
Agian hasieratik badu konnotazio hori, nolabait parrandako argazkiak
jartzeko zerbait dela-edo. Alde batera utzi dugu eta nire ustez hori
akatsa da.

Tresna hauek oso onak dira norberak egiten duen lana adierazteko. Zuk
sekulako erreportajea egiten baduzu, eta, ez baduzu egin duzula esaten,
ia egin ez bazenu bezala da. Webgunera erabiltzaile batzuk iritsiko
direlako, baina gehiengo bat ez. Ez da egindako lana Twitterren bidez
argitaratzeko lotsarik izan behar.

2- “Twitter o Facebook” deitzen den artikulua, John Carlinek idatzitakoaren amaieran esaten da:

Finalmente, ¿yo con quién voy? ¿Twitter o Facebook? He probado las
dos cosas y decididamente me decanto por Twitter. A muchos periodistas
les gusta decir que se han metido en esta profesión para cambiar el
mundo, para defender los derechos humanos, incluso — ¡por el amor de
Dios!— para contar la verdad. Bien. Algo de eso —bastante de eso— hay,
sin duda. Pero negar que, como todos los escritores, no lo hacemos
también por vanidad, para ser admirados, recibir aplausos y llegar a
muchos lectores es caer en la mentira o en el autoengaño. Twitter
canaliza y alimenta el narcisismo y no es ninguna casualidad que
muchísimos periodistas seamos tuiteros.

¿Facebook? No, gracias. Uno ya hace más que suficientemente el ridículo en la vida real.

Egia esan, esaten ditu beste hainbat gauza… eta ez nago ba denekin ados. “ligero xamar” ez ote den artikulua egiten…:

Twitter, por el contrario, se acomoda más al narcisista, a aquel que
tiene que demostrar al máximo número de gente posible (el gran indicador
de esta red es el número de followers o seguidores, personas que
voluntariamente buscan el perfil de uno y se apuntan para recibir lo que
el elegido quiera decir) lo listo o gracioso o ingenioso que es, o lo
informado que está sobre los acontecimientos mundiales. Twitter, que
solo admite 140 caracteres por entrada, es más cerebral; Facebook, donde
se publican 750 millones de fotos cada fin de semana, más corporal.

Si, como ha dicho Santiago Segurola, Twitter es “un bar de
borrachos”, Facebook es un burdel. O, quizá, para ser un poco más
justos, Twitter es un bar cualquiera en el que algunos se emborrachan y
se dicen de todo y Facebook es un club de copas en el que existe la
opción de ligar.

Amaitzeko, zalantza. Baina:

Eta ez dakit ba… nago, bezeroari begiratu beharko geniokeela orain ere… Ze gero eta argiago dudana da kazetari izan gura duenak eta, areago, kazetari denak, bezeroari begira idatzi beharko duela. Ia asmatzen dugun.

]]>

Kazetariek: Facebook edo Twitter? edo biak?

by arantzabal

Bat baino gehiago ibiliko ginen bueltaka gai honekin… eta bueltaka jarraitu behar. Euskarazko prentsan, (Euskal Herrikoan auskalo…) ez dakit argi dugun zer egin Facebook-ekin. Twitterrekin asmatzen daude hainbat hedabide, nire ustez. Tartean Argia da horietako bat (eta hau Argia sarietarako gonbita jasota ostean idazten dut, e? 🙂
Hala ere, zer egin Facebook-ekin? ez dakit, ez dakit…

Bi adibide ekarri ditut astean bertan jasoak. Lander Arbelaitzena Twitterretik jaso nuen eta El Paisen irakurri dut John Carlinen bi orriko artikulua. Argian Facebook-ekin hastekotan dira, El Paíseko Carlinek “no gracias” dio. Facebook-eko El paisek 170.000 jarraitzaile ditu…

1- Argiako Arbelaitz lagunak Gaur8-n egindako elkarrizketatik:

– Twitterrez ari garela, alde
handiarekin Interneten presentzia duten komunikabideek gehien erabiltzen
duten sare soziala da. Zergatik Twitter?

“Argia” aldizkariko kazetari guztiok orain bi urtetik dugu Twitter.
Denok. Eta alde onak dezente ikusten dizkiot. Batetik, zure informazioa
beste era batera ziurrenik iritsiko ez litzatekeen komunitate batengana
iristea lortzen duzulako. Badut sentsazioa azken hiru urteotan adinaren
batez bestekoa asko jaitsi dugula, eta hori Facebook eta Twitterri esker
da. Bestetik, kazetarientzat kristoren tresna da, informazio iturri
bezala etengabe berritzen doan jarioa duzulako. Gainera, zure irakurleak
zuzenean zurekin harremantzea ahalbidetzen du. Gertutasuna eta
azkartasuna ditu. Lehen pentsaezina zen “Argia” bezalako astekari bat
manifestazio batera joan eta momentuan bideoak zirkulatzen jartzea edo
zuzeneko kontaketak egitea.

Gehituko nuke iruditzen zaidala Twitterren asko zentratzen ari garela
denok, Facebooken askoz jende gehiago dabilela konturatu gabe. Baita
Euskal Herrian ere. Eta orain hori indartzen hasiko gara, laster
“Argia”-ko kazetari guztiok izango ditugu Facebook profil irekiak.

– Zure ustez, zergatik alboratu da Facebook?

Ba ez dakit zein den arrazoia, baina bada egin dugun gogoetetako bat.
Twitter denok dugu, oso pozik gaude, eta, erabiltzen badakizu,
kazetaritza egiteko oso ondo dago, baina, zer gertatzen da Facebookekin?
Agian hasieratik badu konnotazio hori, nolabait parrandako argazkiak
jartzeko zerbait dela-edo. Alde batera utzi dugu eta nire ustez hori
akatsa da.

Tresna hauek oso onak dira norberak egiten duen lana adierazteko. Zuk
sekulako erreportajea egiten baduzu, eta, ez baduzu egin duzula esaten,
ia egin ez bazenu bezala da. Webgunera erabiltzaile batzuk iritsiko
direlako, baina gehiengo bat ez. Ez da egindako lana Twitterren bidez
argitaratzeko lotsarik izan behar.

2- “Twitter o Facebook” deitzen den artikulua, John Carlinek idatzitakoaren amaieran esaten da:

Finalmente, ¿yo con quién voy? ¿Twitter o Facebook? He probado las
dos cosas y decididamente me decanto por Twitter. A muchos periodistas
les gusta decir que se han metido en esta profesión para cambiar el
mundo, para defender los derechos humanos, incluso — ¡por el amor de
Dios!— para contar la verdad. Bien. Algo de eso —bastante de eso— hay,
sin duda. Pero negar que, como todos los escritores, no lo hacemos
también por vanidad, para ser admirados, recibir aplausos y llegar a
muchos lectores es caer en la mentira o en el autoengaño. Twitter
canaliza y alimenta el narcisismo y no es ninguna casualidad que
muchísimos periodistas seamos tuiteros.

¿Facebook? No, gracias. Uno ya hace más que suficientemente el ridículo en la vida real.

Egia esan, esaten ditu beste hainbat gauza… eta ez nago ba denekin ados. “ligero xamar” ez ote den artikulua egiten…:

Twitter, por el contrario, se acomoda más al narcisista, a aquel que
tiene que demostrar al máximo número de gente posible (el gran indicador
de esta red es el número de followers o seguidores, personas que
voluntariamente buscan el perfil de uno y se apuntan para recibir lo que
el elegido quiera decir) lo listo o gracioso o ingenioso que es, o lo
informado que está sobre los acontecimientos mundiales. Twitter, que
solo admite 140 caracteres por entrada, es más cerebral; Facebook, donde
se publican 750 millones de fotos cada fin de semana, más corporal.

Si, como ha dicho Santiago Segurola, Twitter es “un bar de
borrachos”, Facebook es un burdel. O, quizá, para ser un poco más
justos, Twitter es un bar cualquiera en el que algunos se emborrachan y
se dicen de todo y Facebook es un club de copas en el que existe la
opción de ligar.

Amaitzeko, zalantza. Baina:

Eta ez dakit ba… nago, bezeroari begiratu beharko geniokeela orain ere… Ze gero eta argiago dudana da kazetari izan gura duenak eta, areago, kazetari denak, bezeroari begira idatzi beharko duela. Ia asmatzen dugun.

`Soinu bilduma´ potente egin dute Euskadi Irratian

by admin

<![CDATA[

Manu
Etxezortuk gidatutako saioan entzun ditudanekin blogeko sarrera hau.
Zehatzago, Nagore Telleriak ekarri ditu esaldiok. Ez dugu sarri entzuten
horrelako kazetaritza eta niri, zer esango dizuet ba, datsegit. Eta gogorren
etxekoekin, ez pentsa!

Entzutea gura baduzue (2:42:30ean):


Soinu
bilduman jasotakoak gutxi gorabehera:

`Soinu bilduma´ potente egin dute Euskadi Irratian

by arantzabal

Manu
Etxezortuk gidatutako saioan entzun ditudanekin blogeko sarrera hau.
Zehatzago, Nagore Telleriak ekarri ditu esaldiok. Ez dugu sarri entzuten
horrelako kazetaritza eta niri, zer esango dizuet ba, datsegit. Eta gogorren
etxekoekin, ez pentsa!

Entzutea gura baduzue (2:42:30ean):


Soinu
bilduman jasotakoak gutxi gorabehera: 

A3, Paula Vazquez eta Carlos Sobera:

  • “Vazquezi
    ihes egin zion pentsamenduak eta  etorkinak
    ez zirela Españolak esan zuen ia nahi gabe”
  • “Ia
    soinekorik gabe geratu zen munduko ahots erreena duen aurkezle ilehoria”.
  • “Inor
    ez luke aztoratuko Paula Vazquez-ek titia erakutsita… aspaldi erakutsi zuen
    Sabrinak…”

TVE1:
Anne Igarteburu eta Imanol Arias:

  • “Instrukzioak
    spidifemarenak bailiran irakurri zituzten”.
  • “Onenak
    beraiek direla esan zuten. Ospitaleko gaisoez ez ziren akordatu, ezta psikiatrikoko
    eroez… baina bai arrantzaleez”.
  • “Diru
    problemarik ez daukatenek esaten dituzten moduko gauzak esan zituzten.”
  • “Ez
    dute patrikako minik ez Igarteburuk ez Ariasek”

ETB1:
atsuak

  • “Zenbat
    izango ote ginen garranxiak ez entzutearren mahatsak gazteleraz jan
    genituenak”.
  • “Atsoek
    garraxi egiten dute eta gainera, gipuzkoarrok lotsatzeko gipuzkera zabarrean
    hitz egiten dute”.
  • “Pentsamendua
    geldotzeko moduko saioa ETB1ean”.
  • “Inteligentziaren
    kontrako programa egin zuten Gabon zaharretan.”
  • “Zuzendari
    berriak gura duena egingo du programazioarekin, baina gutxienez debekatu
    beharko lituztke gaztelera eta euskara erabilita egiten diren txiste auskalo ze
    urtetakoak. Uste genuen duela 20 urte gaindituta genuela umore mota hau”.
  • “Norbaitek
    barre egingo zuen… jarraitu zuten builaka… Pello Zabala erabili zuten bufoi
    moduan…

ETB2, Africa Baeta:

  • “Vaya
    semanitako umoregileak gehitxotan ikusi ditugu”.
  • “Ezin
    etsi gure buruaz hitz egin gabe eta Africa Baetak horixe egin zuen”.
  • “Mahatsa
    jan aurretik ETB2an ere eman zituzten azalpen guztiak baina ez dakit norbaitek
    barre egingo zuen”.
  • “Txisterik
    maxiatuena erabili gabe ezin geratu”.
  • “15
    segundu behar izan zituzten urteberri on esateko. Lehendabiziko euskarazko
    hitzak Television Españolan entzun genituen, 3. segunduan”.

Ba
horixe, “Bakia, ongia eta onespena denoi”.

Ni
jarri naiz pentsatzen ea zer ikustea gurako nukeen, zelan egina, zeinek… eta
ez dut asmatzen. Benetan zaila iruditzen zait 23:45 – 00:15 tarte hori egitea. Ez
dut proposamenik eta gure familian telebistari begira jaten ditugu mahatsak.
Aurten atsuei begira, hurrengo urtean auskalo.

Artikulu landu gutxiago eta azalkeria gehiago?

by arantzabal

Egunotan irakurri ditut artikulu bi:

Gustura irakurri ditut bi lagunon artikuluak. Baina atentzioa deitu didana da posta zerrendaren baten eta twitterren izan duten harrerak. Onak direlako bai, noski, baina izan ote da horrelakoak gero eta gutxiago daudelako ere? Lehen baino gutxiago eta gehiagok hartzen du denbora blogeko sarrerak idazteko? Zeuek zelan ikusten duzue, blogariok?

Twitterren azaleko askotxo darabilgulakoan nago eta blogetako edukiak behera egin duela, ahalpaldi gutxi idazten dela eta 141 karaktere baino gutxiagoko testutxo asko… Ez dezala inork interpretatu Twitterren kontrako testu moduan hemen diodana ze 1200 tuit botata hori ulertuko lukeena ez dabil ondo. Hala ere, kezkatzekoa iruditzen zait euskarazko sormen digitala blogetatik aldentzen egotea. 

Iban, eta zergatik Twitter US blogak? “Egunak 24 ordu, halaxe ikasi nuen nik”.

Ahalegin berriak egin behar ditugula iruditzen zait blog komunitateak indartzeko. Eta egingo ditugu.

Euskaraz bizitzeko, euskarazko hedabideak behar ditugu

by admin

<![CDATA[
Larunbatean, abenduak 1, Euskaraz bizi nahi dugu
leloa oihukatuko dugu euskaltzaleok Donostiako kaleetan. Euskaraz
jarduten dugun hedabide ez publikoak batzen dituen Hekimen elkartearen
izenean, Kontseiluak deitu duen manifestazioan parte hartzera deitu nahi
zaituztegu.

Euskal Herri euskalduna nahi badugu, euskaraz bizi
nahi badugu, komunikabide esparru indartsua izatea ezinbestekoa da.
Euskal Herrian azken hamarkadetan gizarte hedabide sare zabala sortu da:
600 bat langile gara sektorean eta ehunka mila pertsonarengana heltzen
gara. Esparru txikia da gurea, baina, aldi berean, indartsua eta
ezinbestekoa euskaraz bizi nahi badugu.

Administrazioa, hezkuntza
eta hedabideak zutabe funtsezkoak dira hizkuntza garapenean.
Baliabideei dagokienez, administrazioan eta hezkuntzan indar handia
jarri da azken hamarkadetan, euskarazko hedabide publikoetan ere bai.
Baina askoz gutxiago hedabide ez publikoetan. Euskal gizarte moderno eta
kohesionatua eratzeko, hizkuntza komunitatea osatzeko, gizarte hedabide
sare zabala behar bezala babestu behar dugu.

Euskararen hiztun
komunitateak behar duen eremu komunikatiboa sendoa garatzeko,
elkarlanaren bidea jorratu dugu urte hauetan guztietan euskarazko
komunikabideek. Elkarlan hori bideratzeko, Hekimen elkartea sortu berri
dugu. 50 komunikabide baino gehiago batu gara, euskaraz bizi ahal
izateko garrantzitsuak garela aldarrikatzeko.

Euskaraz bizi ahal
izateko, ezagutza eta borondateaz gain, ezinbestekoak dira baliabideak.
Euskarazko eremuak behar ditugu. Hedabideen kasuan, gure herrietan,
euskal gizartean, Europan, munduan… gertatzen denaz informatuko
gaituzten komunikabideak behar ditugu. Teknologia berriek eta Internetek
ekarri dituzten aldaketetara egokitutako komunikabideak.

Komunikabideontzat
ez dira garai onak, krisi hotsak nonahi entzuten dira. Baina ilusioz
ari gara beharrean, egun dugun egoera gaitzari elkarrekin erantzunez.
Euskal gizarteak garai berriak ditu, testuinguru egokia euskararen
normalizazioan behar ditugun aldaketak emateko. Euskarazko
komunikabideek, azken hamarkadetan bezala, gure ekarpenarekin jarraituko
dugu. Guztiok euskaraz bizitzeko aukera izan dezagun.

Artikulu hau ondorengo hauek sinatu dute: Joseba Igerabide (Xaloa Telebista), Idoia Iparragirre (Gaur 8-Zazpi Haizetara), Berdaitz Goia (Argia), Iñaki Uria (Hamaika telebista), Jon Mikel Zabalegi (Gazteberri), Aitziber Zapiain (Euskal Irratiak) Iban Arregi (Berria Taldea) eta Iban Arantzabal (Tokikom): Hekimen Euskal Hedabideen Elkarteko Zuzendaritza Batzordea.

]]>

Euskaraz bizitzeko, euskarazko hedabideak behar ditugu

by arantzabal

Larunbatean, abenduak 1, Euskaraz bizi nahi dugu
leloa oihukatuko dugu euskaltzaleok Donostiako kaleetan. Euskaraz
jarduten dugun hedabide ez publikoak batzen dituen Hekimen elkartearen
izenean, Kontseiluak deitu duen manifestazioan parte hartzera deitu nahi
zaituztegu.

Euskal Herri euskalduna nahi badugu, euskaraz bizi
nahi badugu, komunikabide esparru indartsua izatea ezinbestekoa da.
Euskal Herrian azken hamarkadetan gizarte hedabide sare zabala sortu da:
600 bat langile gara sektorean eta ehunka mila pertsonarengana heltzen
gara. Esparru txikia da gurea, baina, aldi berean, indartsua eta
ezinbestekoa euskaraz bizi nahi badugu.

Administrazioa, hezkuntza
eta hedabideak zutabe funtsezkoak dira hizkuntza garapenean.
Baliabideei dagokienez, administrazioan eta hezkuntzan indar handia
jarri da azken hamarkadetan, euskarazko hedabide publikoetan ere bai.
Baina askoz gutxiago hedabide ez publikoetan. Euskal gizarte moderno eta
kohesionatua eratzeko, hizkuntza komunitatea osatzeko, gizarte hedabide
sare zabala behar bezala babestu behar dugu.

Euskararen hiztun
komunitateak behar duen eremu komunikatiboa sendoa garatzeko,
elkarlanaren bidea jorratu dugu urte hauetan guztietan euskarazko
komunikabideek. Elkarlan hori bideratzeko, Hekimen elkartea sortu berri
dugu. 50 komunikabide baino gehiago batu gara, euskaraz bizi ahal
izateko garrantzitsuak garela aldarrikatzeko.

Euskaraz bizi ahal
izateko, ezagutza eta borondateaz gain, ezinbestekoak dira baliabideak.
Euskarazko eremuak behar ditugu. Hedabideen kasuan, gure herrietan,
euskal gizartean, Europan, munduan… gertatzen denaz informatuko
gaituzten komunikabideak behar ditugu. Teknologia berriek eta Internetek
ekarri dituzten aldaketetara egokitutako komunikabideak.

Komunikabideontzat
ez dira garai onak, krisi hotsak nonahi entzuten dira. Baina ilusioz
ari gara beharrean, egun dugun egoera gaitzari elkarrekin erantzunez.
Euskal gizarteak garai berriak ditu, testuinguru egokia euskararen
normalizazioan behar ditugun aldaketak emateko. Euskarazko
komunikabideek, azken hamarkadetan bezala, gure ekarpenarekin jarraituko
dugu. Guztiok euskaraz bizitzeko aukera izan dezagun.

Artikulu hau ondorengo hauek sinatu dute: Joseba Igerabide (Xaloa Telebista), Idoia Iparragirre (Gaur 8-Zazpi Haizetara), Berdaitz Goia (Argia), Iñaki Uria (Hamaika telebista), Jon Mikel Zabalegi (Gazteberri), Aitziber Zapiain (Euskal Irratiak) Iban Arregi (Berria Taldea) eta Iban Arantzabal (Tokikom): Hekimen Euskal Hedabideen Elkarteko Zuzendaritza Batzordea.

Goiena paperean elkarrizketa

by admin

<![CDATA[

Iban Arantzabal: “Erronkak dira Goiena herritarrekin egitea eta hiperlokaltasuna”

Eneko Azkarate

Goienako zuzendari nagusi izendatu berriak Goienaren eta euskarazko hedabideen oraingo eta etorkizuneko erronken gainean dihardu

Iban Arantzabal
(Elgeta, 1975) da urria ezkero Goienako zuzendari nagusia, Inazio
Arregiren ordez. Era berean, oraingo eguaztenean hedabideen aurrean
aurkeztu den Herri Ekimeneko Euskarazko Hedabideen Elkarteko (Hekimen)
presidentea da. Goienaren eta euskarazko hedabideen orainaz, etorkizunaz
eta erronkez egin dugu berba harekin.

Goienako sortzaileetako bat izan
zinen, Elgetako Goibeko elkarteko buru zinela; telematikako ardurak izan
dituzu Goienan, baita ikus-entzunezkoen atalarena, antolaketa zuzendari
ere izan zara. Orain zuzendari nagusi…

Goienako sorreratik nago bai, proiektuak izena ere ez zuen
egunetik. Oso gogoan ditut eta ilusioz gogoratzen ditut Bergarako
kultura etxearen mahai borobilean egiten genituen bilerak. Txosten
horiek urrea balira bezala gordetzen nituen, besteak beste, gure herriko
aldizkariaren jarraipen naturala, jarraipen hobetua eta
eraginkorragoaren printzak zeudelako idatzita txostenotan. Orduko
lantaldean ikasi genuen mugimendu bakoitza adostasunez egiten eta han
ikasitakoari jarraitu behar diogu orain. Adostasunean oinarritautako
kudeaketa egiten saiatu naiz beti, eta ez dut aldatzeko asmorik.

Goiena paperean elkarrizketa

by arantzabal

Iban Arantzabal: “Erronkak dira Goiena herritarrekin egitea eta hiperlokaltasuna”

Eneko Azkarate

Goienako zuzendari nagusi izendatu berriak Goienaren eta euskarazko hedabideen oraingo eta etorkizuneko erronken gainean dihardu

Iban Arantzabal
(Elgeta, 1975) da urria ezkero Goienako zuzendari nagusia, Inazio
Arregiren ordez. Era berean, oraingo eguaztenean hedabideen aurrean
aurkeztu den Herri Ekimeneko Euskarazko Hedabideen Elkarteko (Hekimen)
presidentea da. Goienaren eta euskarazko hedabideen orainaz, etorkizunaz
eta erronkez egin dugu berba harekin.

Goienako sortzaileetako bat izan
zinen, Elgetako Goibeko elkarteko buru zinela; telematikako ardurak izan
dituzu Goienan, baita ikus-entzunezkoen atalarena, antolaketa zuzendari
ere izan zara. Orain zuzendari nagusi…

Goienako sorreratik nago bai, proiektuak izena ere ez zuen
egunetik. Oso gogoan ditut eta ilusioz gogoratzen ditut Bergarako
kultura etxearen mahai borobilean egiten genituen bilerak. Txosten
horiek urrea balira bezala gordetzen nituen, besteak beste, gure herriko
aldizkariaren jarraipen naturala, jarraipen hobetua eta
eraginkorragoaren printzak zeudelako idatzita txostenotan. Orduko
lantaldean ikasi genuen mugimendu bakoitza adostasunez egiten eta han
ikasitakoari jarraitu behar diogu orain. Adostasunean oinarritautako
kudeaketa egiten saiatu naiz beti, eta ez dut aldatzeko asmorik. 

Izan ere, Goienak bertako langile bat promozionatu du enpresako buru izateko. Hori garrantzitsua da, ezta?

Buru izatearekin baino gehiago identifikatzen naiz bazkide
izatearekin. Kooperatibista konbentzitua naiz. Goienan orain dela 12
urte genuena baino lan-talde sendoagoa dugu. Ikasi egin dugu eta aitortu
behar dut Inazio Arregirengandik asko ikasi dugula. Hori konplementatu
dugu kanpo ikasketekin eta horren garapen naturala izan da aldaketa.
Bazkide pribilegiatu sentitzen naiz, bazkide mota guztiek aho batez
onartu dutelako zuzendari nagusi izatea. Jaso ditudan zorionak eta
animoak zenbaezinak dira eta esan diet eskertzen ditudala animoak, baina
aholku beharra dudanean joko dudala beraien atea.

Mikel Irizar eta Inazio Arregi izan dira orain
arte Goienako zuzendari nagusiak. Ardura handia duzu orain zure gain,
haiek egindako lan onari jarraipena ematen, ezta?

Biak ezagutu ditut ondo. Bien estiloa gustatzen zait,
nahiz eta oso estilo ezberdinetakoak diren. Espero dut bietatik
jasotakoak balioko duela estilo propioa izateko. Hori bai, dagoeneko
talde lanak garrantzi handia du Goienan, eta, hain justu, estiloa horrek
markatuko du. 

Zein da, une honetan, zeure eta Goienaren erronka nagusia?

Zuzendari nagusi izendatzeaz bat sortutako erronka batekin
erantzungo dizut. Michel Collonek zioen mendebaldeko kazetaritzaren
helburua “neutraltasuna” mantentzea zela, baina hori iruzurra zela.
Astean irakurri dut Txillarre baserriko Pello Rubiori Barren
aldizkarian egindako elkarrizketa eta zioen “beti erdibidetik jotzen, bi
aldeak elkarrengana gerturatzen-edo” saiatzen zela. Neutraltasuna
gaitza edo iruzurra izan baliteke, erdibidetik jotzea helburua dugu
Goienan. Gure helburua etekin soziala da; eta ez etekin politikoa. Eta
lan talde osoaren egitekoa bideratuko dugu hedabideen esparrua euskaraz
izan dadin.

Eta informazio orekatua eskaintzeaz gain? 

Teknologia berriak, berrikuntza, enpresaren egiteko
soziala, eraginkortasuna, aurrean egotea… asko dira, baina aipatuko
dut Bart Bijenens-i ikasitakoa: hiperlokaltasuna. Oker dabiltza
gertutasuna txokokeriarekin nahasten dutenak, oker dabiltzen moduan
euskalkiak txokokeria direla diotenak. Euskalkia eta estandarra dira
beharrezkoak euskara biziko bada eta hedabideok biziko bagara
beharrezkoak ditugu tokikoa eta gertukoa uztartzea. Guk ez dugu arazorik
Aldundiko kontuez jarduteko, Legebiltzarreko hauteskundeez edo dorre
bikiez. Guk lantzen dugun informazioak gertutasuna du oinarri, baina ez
derrigor modu ertsian ulertutako tokikoa. Gure bezeroek ere horixe
baloratzen dute gehien, bertakotutako informazioa edo gertukoa. 

Hiperlokaltasunarekin batera kazetari
dinamizatzaileak izango dira hurrengo urratsa, ondo bidean. Hedabideak
debagoiendarrekin batera egiteko baliabideak jartzea, informatzaile izan
gura duenarendako gero eta leku gehiago uztea eta ez bakarrik zutabeak
edo kartak idazteko, baita informazio orriak osatzeko ere. 

Ez da erraza kazetaritza…

Kazetaritzari eskatzen zaio kazetari izatea baino gehiago.
Eskatzen zaigu ikastolakoago edo eskolakoago izatea, eskatzen zaigu
bosgarren kontenedorea edo atez atekoaren aldeko aukera egitea,
politikari honen menera edo bestearen besotik helduta joatea… Eta guk
lagundu gura dugu eta lagun izan, baina profesionaltasunez jokatzeak
eskatzen digu honekin edo harekin ez ezkontzea gure lan jardunean. Denok
dugu gure idearioa, baina erredakzioko atea gurutzatzen dugun aldiro
profesionalaren buzoa jantzita egiten da lan Goienan. Hori balio handia
da kazetariarentzat, eta baita irakurle, ikusle eta entzuleendako. Bide
zailena aukeratu dugu, Intereconomiako kazetariek badakite zer esan eta
errazago egiten dute lan, sinesgarritasunaren kaltetan izan arren. Gure
parrokia askotariko debagoiendarrek osatzen dute.

Hedabideen mundua etengabeko aldaketan murgilduta dago, bereziki, azken hamarkadan. Ondo moldatu da Goiena aldaketa horietara?

Goienan, gure lurraldeko beste hedabide batzuen aldean
arkakuso edo eltxo garen arren, handien presio, kalamitate, ezintasun
eta larritasun antzerakoak bizi ditugu. Hori bai, arkakuso izanagatik,
ez pentsa kikilduta bizitzeko sortuak garenik euskaldunok. Gure txikian,
baina gure komunitateari zerbitzu ona eman gura diogu, komunitateko
parte izan, eta horretarako aldaketetara moldatzen jakin dugula esan
genezake. Hori bai, sasoi hau ez da gora begira egoteko, aurreko
tropelean joateko pedalak ematen jarraitu behar da. Egingo dugu.

Hedabide tradizionalak, bestalde, krisi gogorrean sartuta daude. Testuinguru horretan, zela murgiltzen da Goiena?

Krisia sumatu genuen unetik beretik egin ditugu etxeko
lanak, eta horrek lagundu digu. Gerrikoa estutu dugu eta gure
egitekoa denez, efzienteagoak gara orain. Azkeneko urteotan, %23
murriztu da udaletatik jasotzen duguna, esaterako, baina zerbitzua
handitu eta hobetu dugu urte hauetan, digitalera salto
telebistan, Interneten eta eskuko telefonoetan aurrean jarri, paperean
astean bi aldiz publikatu… Eta hau dena euskara hutsean eta
gertuko informazioa emanez. Gainera, Aldunditik eta Jaurlaritzatik
bultzatzen duten eredua da Goienarena, 2012an nekez jardun daiteke herri
hedabideekin… eskualdekora pasata asmatu genuen. 

Berria ere ziztada eske. Goiena?

Guk ere, Berria-ko lagunen antzera, erabaki dugu ez egitea cocorico eta ez quiquiriqui.
Guk kukurruku kantatuaz egiten dugu lan eta hautu konzientea da
Goienaren sorreratik bertatik, nahiz eta lehiatzeko muga batzuk ditugun.
Gainera, hor daude gure jabeak, euskara elkarteak, gure jardun
euskalduna ziurtatzeko. Euskal hedabideok apal gabiltza, eta, erleen
moduan lan egin dugun arren, ziztadak ere eskatu beharrean aurkitzen
gara.

Debagoieneko udalak ere ez daude egoera onenean. Zela eragin du horrek Goienan?

Badakit herriak aukeratu dituen politikariek gizarte
laguntzetan-eta egingo dutela indarra, eta behar-beharrezkoa da gutxien
dutenei lagundu eta krisiari aurre egiteko politikei preferentzia
ematea, baina esperotzekoa da euskarari euro bakar bat ere gutxiago ez
ematea. Beheranzko joera jasanezina izateraino heldu da, marra
gorriraino. Madrilen edo Debagoienean egiten dugun hedabide estiloa ez
da bera eta identitatea, euskaltzaletasuna edo komunitatea zaintzeko
behar dugu udalen laguntza egonkorra.

Zenbateraino da garrantzitsua Goienarendako beronen komunitatea osatzen dutenak?

Komunitateko kideak dira gu bizitzeko arrazoia. Enpresa
sozio-enpresarialeko misio eta balioak horretara bideratuak daude,
komunitate horren beharrak asetzera: euskararen normalizazioa, parte
hartzailea izatea, eskualdeko kohesioa, esparru ezberdinak
euskararendako irabaztea…  Aurrera begirako jokabideek balio behar
dute bazkide mota guztien asebetetasuna lortzeko, eraginkortasunean gora
egiteko… eta hori guztia komunitatetik da posible. Unai Iturriagaren
hitzek zioten moduan: “Gure baitan betiko premia bat dabil: komunika
komunikatzea, komunika komunitatea”.

Zela irudikatzen duzu hemendik urte batzuetako Goiena?

Ahots propioarekin eta debagoiendarrengandik sekula baino gertuago. Grinn anaien Edurnezuri edo Txanogorritxu interesatzen
zaizkit, baina Walt Disneyren filtrorik gabe. Guk debagoiendarrek
diotena izaten jarraitu behar dugu, gure errealitateari muzin egin
barik. Horretarako, Alberto Barandiaranen liburu baten irakurri nion
Lorea Agirreri “gure arma ez da armada, gure arma kultura, euskara eta
hedabidegintza dira, eta gure etorkizuna hizkuntzari lotuta dago”.
Gustatu zitzaidan.

Gaur inoiz baino garrantzitsuagoa da Interneteko atala Goienan?

Bai, eta zentzurik zabalenean ulertuta. Gure enpresa kazetari multimediaz osatuta dago eta horren ardatza Internet da. Ez Goiena.net bakarrik,
baita sare sozialak, esaterako. Bestetik, eta joera Interneten
goranzkoa eta balaztarik gabekoa bada ere, papera oso maitatua da
Debagoienean eta animatzen ditut irakurleak Goienako klubeko bazkide
egin eta abantaila askoren artean asteleheneko Goiena papera etxeko buzoian jaso dezaten. 

Goienako hedabideak osasuntsu daudela erakusten dute beren irakurleek eta ikus-entzuleek ematen dieten sostenguak?

Bai, dugun jarraipen zabalarekin oso pozik gaude.
Erantzukizuna dugu arlo sozialean eta transformazio sozialean sinisten
dugu eta egindakoa babestua dagoela sentitzen dugu audientzia neurketak
egiten dugun aldiro. Audientziok lortzeko oso garrantzitsua izan da
enpresa hau autoeratua izatea eta pertsonak jartzea enpresaren
oinarrian.

Goienaren gaineko azterketa egin du aurten Aztiker enpresak. Zeintzuk izan dira ondorio nagusiak?

Ondorio birekin geratzen gara: batetik, hamar lagunetik
zazpik dio Goienako hedabideak pluralak direla; hau da, ez direla hara
edo hona lerrokatzen; bestea, Goiena eta bere hedabideak beharrezko edo
oso beharrezko dira hamar debagoiendarretik bederatzirendako.

Euskarazko hedabide lokalen elkartea indartu egin da berriki. Sektorea ari da mugitzen eta Hekimen sortu da…    

Tokimomeko parte aktibo da Goiena eta sinistuta nago
elkarte berriak lagunduko duela hedabideak dauden lekuetan sendotzen eta
ez daudenetan berriak sortzen. Mugimendua sektorean ere bada eta
adibide berriena da Hekimen. Batu gara euskara hutsez funtzionatzen
dugun herri ekimeneko hedabide ez publikoak. Asko dugu konpartitzeko,
elkarrengandik ikasteko… eta erakundeetatik askotan eskatu zaigun hori
bete dugu: solaskidetza bat badute lurralde edo nazio mailako
erakundeek, estatutu batzuekin, zuzendaritza batzordearekin etab. Orain
lanerako denborak datoz, elkar ulertzekoak.