Badirudi jada Olentzero Euskal Herriko etxeetatik igarotzeko aukera izan duela, zenbait etxeetan zenbait opari utzi baititu. Batzuk oraindik Santo Tomaseko (ez dut inoiz ulertuko zergatik Bilbon ez duten txistorrarik izango; hala ere, guk gipuzkoar garen moduan, ikasle pixuan bageneukan gure herrietan erositakoa) ajearekin ibiliko dira eta beste batzuk ea zergatik 22ko loteria ez zaien tokatu.
Seguru familia guztiek izango ditugula gure ohiturak, batzuk bere etxean afalduko dute, beste batzuk lehengusu nahiz aitonekin; eta baten batzuek herriz aldatu eta besteen etxeetan egongo dira. Horixe dira gabonak. Nik horrelaxe ikusten ditut behintzat.Opariei ez diet garrantzi handirik ematen, ez dakit edade kontua izango den, edo ta Olentzero nahiz Erregeek ere krisia jasan beharko dutela (nahiz eta, magikoak izan) baina argi daukat gabonak ez direla opariak eskatu edo jasotzea.
Familiarekin egotea, askotan ikusten ez duzunekin egoteko parada eta zu jaio baino lehenagoko komeriak entzun ikastea askoz aberasgarriagoa iruditzen zait. Hala ere, ulertzekoa da 7 urte dituen ume batek kristoren ilusioa izatea Olentzerok ekarri berri dizkion opariak ikusterakoan. Baina pertsona nagusiek? Telebistan zenbat iragakarki jartzen dizkigute? Badakit betiko leloa dela, materialismo hutsa, gizarte honek bla bla bla … Bai erraza da guzti hau esatea, baina gaur behintzat irribarre batekin oheratuko naiz, oso ongi pasa baitut familiartean, mila pasadizio entzun-esan baiditugu eta gainera familia geroz eta handiagoa da. (Zorionak Laia).
Aurten behintzat nik uste gabonetako oparia jaso dudala, badakit erregeak hor daudela baina begiak irekitzeko parada izan dut eta ez ditut beharrekoak ikusten: iphone, mac, argazki kamera, Gariren azken diska edo ta Galeanoren azken liburua zapata azpian izatea; opariak jaso ditut jada.