Poesia. Pérez Vernetti. Komikia.
Poesia pozoina da. Eta, pozoin oro legez, dosi txikitan ona. Hala irakurtzen dut, hala jasan eta hala gomendatu.
Rilkeri buruz gutxi irakurri dut. Eta Rilkerena, soilik, poeta gazte bati zuzendutako eskutitzen lana. Hori bai, berau hiruzpalau aldiz.
Laura Pérez Vernettiren lanik ere ez nuen ezagutzen. Ez naiz El Víbora aldizkariaren jarraitzaile izan inoiz, han hasi zen 1981ean, eta ez zaizkit esku artera iritsi bere lan hibridoak, non literatura nahasten den komiki esperimental, erotiko edota soziopolitikoekin. Esan beharra dago egin dituen arren Maupasant, De Quince, Pessoa edota Maiakovskiri buruzko komikiak 11-M, once miradas da irakurtzea nahiko nukeen bere hurrengo lana.
Kasu honetan Yo, Rilke (Luces de galibo, 2016) da obra. Bertan, ageri da alemanez idazten zuen poeta txekiarraren bizitza. Amarekin harreman gatazkatsu bat zuen haurra -bizitza osorako markatu zuen honek-, heldutze geldoa eduki zuen artista, beti ihesean zebilen gizona, ardura orori muzi egin zion aita. Hori dena bazen Reiner Maria Rilke, baina baita garaiko artistengandik ikasi zuen poeta, beti adi sasoiko estetikari eta pentsamenduari.
Liburu bukaeran Rilkeren olerki batzuk ageri dira bineta bihurtuta. Poesia kutsakorra baita, begi nahiz belarrientzat.
