Pamies. Ipuinak. Imintzioak.
Konfinamenduak Beasainen harrapatu zuen zirku italiarreko trapezista hil da lan istripuan. Maskararen erabilera nagusitu da Bilbon. Haftar mariskala Tripoliko setiotik alde egin beharrean da. Iraganaren nostalgia duen jende gehiegi dago oraindik. Ordainpean eta ondo.
Gaiak hor daude. Goiko paragrafoko lagina ez da gaurko egunkarien titularren lagina besterik. Baina ez da horren erraza, ezta?
Ipuinak unibertso itxia behar du, ziotsan Cortazarrek bere ikasgelari. Ipuina Usako presatik eginiko saltoa da, uretan hanka sartu gabe ere murgiltzea. Ez du udako jaiek eureki dakarte prestakuntzarik, lanegunaren ondorenean lantokitik hurbilen den tabernara joatea da konortea galdu arte edateko.
Euskal Herrian badira ipuingile handiak, azkenaldian gustukoenen artean ditut Ana Malagon eta Iñigo Aranbarri. Jakin minez nago Elorriagaren Iturri irakurtzeko, ipuinez osatutako nobelatzat hartua batzuek.
Katalunian ez dira herrenak ipuin kontutan, justu kontrakoa, aipatu ditut blog honetan Marta Orriols eta Sergi Pamies. Azken honen Limoi bat imintziorik egin gabe jaten baduzu, Txalaparta 2011, gozatu ederra hartuko duzu. Ez zait El arte de llevar gabardina bezainbeste gustatu, baina ale ederrak ditu: onirikoak, azidoak, gordinak… Gehien gustatu zaizkidanen artean monobolumena, esperimentua, bizitza eztia, hartzaileak, o izei berdea edo topa.
Pertsonaiak, Pamiesen ispiluaren deformazioa dirudite: adin bertsukoak, idazleak asko, maskulinoak batik bat…
Bukatzeko ez naiz kontu hauek aipatu zaleegi, baina edizioa, bai tapa gogorra bai diseinua, bereziki gustatu zaizkit. Poltsiko ediziora abonatuok eskertzen dugu noizean behineko aldaketa. Esaeraa zaharrak dioen bezala, limoi bat imintziorik egin gabe jaten baduzu, ez bota entsaladarik gin tonikera.
