Badira lau egun Santiago bideari ekin ziola gure aitak. Egunero berba egiten du amarekin eta eguneko pasadizoen berri ematen dio. Lehenengo ibilbide egunean “egokitzen” aritu zela eta telefonoz deitzeko orduan lo geratu zen; amarekin hitz eginda geratu zen. Hurrengo egunean kontatu zigun eurekin zihoan Jaengo batek marka guztiak hautsi zituela; antza denez, aterpetxeko zaindariak oinak sendatu behar izan zizkion erabat apurtuta zeramatzala-eta; “lehenengo egunean eta hankak horrela! Ez dut sekula horrelakorik ikusi” esan omen zien zaindariak. Gure aita, berriz, pozik; berak hankak oinak zituela-eta. Hala ere, aitortu digu bera “ibiltzen” zela uste zuela, baina konturatu dela berak egiten duena pasio luzeak bakarrik direla eta ez ibili; “ohituko da” esan nion amari.
Malagako xerpa
Malagarra ei da taldeko dibertigarriena. Batzuetan aurretik doala eta beset batzuetan atzean geratzen dela, kontatu digu aitak; baina atzera berriz taldearekin batzen dela beti. “Quillo! Me quedo a fumarme un porrito!” esaten omen du batzuetan, eta “oye! que me quedo a tomarme una cerveza!” beste batzuetan. Lehenengo egunean aitari esan ei zion: “Quillo, donde va a dormir tan pronto, ci ahora e cuando abren lo bare?”.
Ia ba, nola joan zaien mendiko lehenengo etapa; “igo egin behar dugu eta hori ez da txarrena, gero atzera jaitsi!” esan zion amari.
