Etiketaren artxiboa: ordu

9-10

Bederatzi urteko (laister, 56 egun barru, hamar, berak zehaztuko lukeen modura, urtebetetzearen desioz) seme bat edukiko ez banu, zapatu gauero ez nukeen Ordu Txikitan ikusiko.
Baina, hala balitz, akaso galdu egingo nituzkeen azken bi saioak.

Aipatuko ditudanetatik lehenean, Pirritx eta Porrotx egon ziren. Beno, zintzo jokatuta, hasieran pailazo lanetan aritzen diren bi pertsonak agertu ziren, baina nik ez dut ez zertaz aritu ziren ezta beraien izenak gogoratzen ere. Izan ere, programa berez,  Pirritx eta Porrotx bilakatu  zirenean hasi  zen.

Eta ze ondo egon  ziren biak. Zein gertukoak diren.

Ikustekoak ziren, baita ere, askotan tolosarrak (todo-lo-saben) diruditen gradatako 6-7 umeen aurpegiak, eta galderak egiteko moduak, eta nola miresten zituzten eta nola sartzen ziren beraien hitz joko eta keinukera mezuetan.

Oso programa atsegina izan zen.

Gainera, harrigarria zen konprobatzea zenbateraino ziren ezagunak bideoetan agertzen diren ume  zein heldu inkestatuen artean ere.

Pirritx eta Porrotx onak dira, demontres.

Baina, ni ukitu eta malkoen ertzera eraman ninduen pasartea, minbizia duten umeak bisitatzera joaten direneko kontakizuna izan zen.

Ospitalera poza eman nahian joaten direla kontatu zuen Pirritxek eta hara eramandakoa baino gehiago ekartzen dutela bueltan azpimarratu zuen. Behin, hala segitu zuen Porrotxek, ilun puntuan zegoen ospitaleko gela batera sartu ziren eta han, erdi-erdian, bi izar handi eta ilargi betea aurkitu zituzten. Begiak disdiratsu, zabal-zabalak zeuzkan neska bat ezagutu zuten, aurpegia zurbil, ilerik ez buruan eta bere hutsunean gela betetzen zuena. Pailazo bikoteak bizipoza  eta maitasunez beteriko ume bat aurkitu zuten,  hartzeko beste emateko zeukana.

Halako batean, kontakizuna amaituta zegoelakoan, Mikel Elizegi aurkezleak, gonbidatu bat zeukatela iragarri zuen. Albo batetik, orduko umea neska bihurtuta  agertu zen.

Elkarri eman zioten besarkadak ez zuen preziorik izan.

Pantailaren bestaldean geundenok, momentu batez arnasaren beharrik ez  genuen sentitu. Hunkigarria.

Goaz esan ditudan bi saioetatik bigarrena aipatzera.

Hurrengo astean, nire sorpresarako, eta inoiz Crudela Devil gisa plantatzen den Idoia Zenarruzabeitia,  halako giroan zein ondo moldatu zen ikusteko aukera izan genuen.

#

Urduri zegoela zioen, eta irribarreak hala adierazten zuen. Baina gero, programak aurrera egiten zuen  neurrian, lasaitasunak barruko irribarrea ateratzera  lagundu zion eta han ibili zen lehendakari-ordea inoiz ikusi ez diodan gertutasuna agerian  utziz. Irudi kanpaina askok baino gehiagorako balio izan zioen Ordu Txikitaneko agerraldiak.

 

Txikitako idoloak

Iribar atezaina izandakoa
ikusi nuen, Ordu Txikitan saioan.

Atsegina koipetsua izan barik.

Gauzak kontatuz baina
berriketan esangurak zainduz.

 

Idolo bat da, eta izan da,
Iribar.

 

Ez zait inoiz tele-kirola
gustatu izan, eta futbola are eta gutxiago. Akaso nire inguruko batzuei kontra egitearren.

Beraz, niri behintzat, Iribarrekiko
miresmena ez zetorkidan futbolzalea nintzelako.

 

Hala ere, oso gogoan dut,
irabazi ala galdu, nolako jarrera izaten zuen. Ez zen batere keinu puztu eta
neurriz kanpoko jarrera zale. Bere lekuan egoten zekiena/dakiena, luze
gorputzez, edukatua moduetan, egoten dakienetakoa. Sendotasun hori oso hemengo
da, ezta?. Keinukera melodramatikorik gabea, baina tinkotasun ikaragarria
transmititzen duena.

 

Txikitako iruditerian,
oso presente daukat bera eta Kortabarriak ikurriña atera zutenekoa. Legez
kanpokoa zen eta hauek futbol partida batean eskutik heldu eta zelai erdira
joan ziren, gehienon gozamenerako. Ni ez 
nintzen partida ikusten ari. Esana dut futbolak ez nauela erakartzen. Baina,
balentria irudi hura oso esanguratsua 
iruditu zitzaidan. Ikurrina de facto
legalizatu zuten haiek.

 

ETB1eko Ordu Txikitan programa amaitu zenean, orduko  Iribar lakorik gaur egun ba ote dugun
zalantzan gelditu nintzen.

 

Eta, ezetz pentsatu nuen.
Politikoen artean ez behintzat. Sistemaren bihurgunetan katramilatuta daude, gehienak.

Sacatan sacatum


Lehenago ere irratian entzun izan dudan
Asier Arrieta ikusten dut orain
Ordu Txikitan saioak publizitateari
eskaintzen dion tartean.
Aberasgarria da iragarkien atze aldean begiratu ahal
izateko klabe
batzuk edukitzea. Eta harritzekoa da, baita ere, telebistako
spotei
umeek noraino erreparatzen dioten ikustea.
Hegaluze marka
batek famatu egin duen singlearen letra ulertezina
behintzat ikasia
dute programa horretan ageri diren ume guztiek. Niri
baino gehiago gustatuko
ei zaie iragarki horretan ageri direnen aurpegi
serioak, ingurune gris eta
inpertsonala eta produktuarekin inongo
loturarik ez duen estetika.

Melodia gainetik kendu ezinean nabilela, beste zerbait etorri
zait
burura. Carod-Rovira Jose Luis deitu zuten haien tankerakoek
ikasia
izango ote dute “sacatan sacatum tan tan que sumunbe que sumunbe
.”
estribilloa? Ala, askotan euskararekin gertatzen den bezala,
nerbioak
galdu eta “en español, en español”, mentalki bada ere, ohiukatzen
hasita
egongo dira honez gero.

O TX

Wazemank-ek zapatuan betetzen
zuen ordutegian, jarri dute, ETB1n, Ordu
Txikiak
izenekoa.

Dozena erdi umeek famatu
bati eginiko elkarrizketak (Benito Lertxundi, lehen saioan) hartzen du saioaren
tarterik zabalena. Gero dator aktualitateko gaien inguruan neska-mutikoek botatzen
dituztenez osatutako atala. Mikel Elizegi aurkezle lanetan jarri dute. Espero
nuena baino hobeto moldatzen da gainera. Ez nuen askorik espero, egia esanda.
Onik ez  behintzat.

Inteligentzia
handiz egin beharreko saioak izaten direlako umeak erabiltzen dituztenak,
lotsaizunik gordinenean ez jausteko. Horretarako, beste elementu batzuez gain, lehen
mailako aurkezleak izaten dituzte (beste kanaletako Xavier Sardá eta Bertin
Osborne datorzkit burura). Elizegik ez zuen porrotik egin, behintzat.

Programaren
amaieran egon zen zatirik barregarriena. Familia bi lehian jarri zituzten
beraien umea ezagutzen ote zuten jakiteko. Umea, lehenengo, galdetu, erantzunak
asmatu guran jarriz gero gurasoak. Orduan bizi izan genituen O TXen momenturik onenak,
gurasoek, oso sarri kale egiten zutela ikusteko.