Orain pare bat hilabete, hitz egin nuen nola egin behar zidaten tratamendu ama zelulekin. Odola atera besotik, zentrifugatu eta berriro sartu hanka, Akileseko tendoia erregeneratzeko. Ez nengoen oso konbentzituta, baina gurasoek bultzatu ninduten egitera. Dena frogatu beharra dago, ebakuntza bat egin baino lehen.
Hiru pintxazo izan ziren, baina nahiko txarto pasatu dut. Min handia, hanka handituta, ezin ibili,… Baina, emaitzak heldu dira. Hobekntza igerri dut hilabete honetan, baina kontuan izanda egin ditudala egin behar ez nituen gauza pila: Portugal pateatu, ibilaldi luzetxuak, udalekuak,…
Astelehenean traumatologoan nuen zita, ia zelan zihoan kontua. Nik hobekuntza nabaritu nuela esan nion. Froga batzuk egin zizkidan, eta hankak indarra berreskuratu du. 0tik 10era, minaren eskalan, 5era jeitsi naiz. Mina daukat, baina nabaritu dut hobekuntza ikaragarria.
Oso ondo noala esan dit, Rafa Nadal tenistari egin dioten tratamendu berdina jasotzen ari naizela esan dit, zelako nibela… Orain apurka-apurka bizitza normala egiten hasi naiteke. Ibili, pasiatu, bizikleta frogatu, mendia, igeriketa,… Bere tamainan, pasatu gabe. Azaroan resonantzia magnetiko bat egin behar dut eta ikusiko dugu nola dagoen tendoia.
Negar batean atera nintzen. Orain urte batzuk, uste nuen horrelako zeozer ezinezkoa izango zela. Bakarrik joan nintzen medikuarengana, ez nuen nahi inor nirekin etortzea. Ona bazen berria ederto, txarra bazan, nik bakarrik entzutea.
Ematen du garai berri bat datorrela. Betiko Nahikari izango naizela. Orain urte batzuk kirola egiten zuen hori, mendiarekin gozatzen zuena, bizikletaz kilometro pila egiten zituena, baloiari ostikoak ematen zizkionak, frontoian pilota frontisera hurbiltzen zuen hori,…
Hamar urte atzera egitea izango da. Eta garrantzitsuena, bizitza normala egiteko gai izango naiz. Hau idazten nagoen bitartean, malko batzuk isuri ditut. Amets bat dela iruditzen zait. Orain, pozik nago.
