Ilargia. Bidea. Flannery.
Memoriak atsedena behar du, nireak bederen, dekantazioz funtzionatzen baitu. Ontzi barreneko cola-cao arrastoak arakatuz ikusten dut iragana, iragarri etorkizuna esan nahi nuen, ezezagunerantz goazen honetan. Flannery eta astokiloak, JC Perez eta Bernardo Atxagaren arteko elkarlanaz oroitu naiz. Egineko bideoak zirenean euskal munduaren ate.
Astoz asto, Moguerrekoa da Musakolakoaren ostean munduko astorik ezagunenetakoa. Juan Ramon Jimenez poeta, idazle eta saridunak ezagun marrazturiko animalia maitagarria. Nola ahaztu hasierako Platero es pequeño, peludo, suave; tan blando por fuera, que se diría todo de algodón, que no lleva huesos. Sólo los espejos de azabache de sus ojos son duros cual dos escarabajos de cristal negro. Neurotikotzat jo zuen Rubén Daríok, 1901ean, Jimenez. Aitaren heriotzak kolpatu zuen eta Bilbao bankuak ondasunak kendu. Malenkonia, sentimendu lausoak, musika, koloreak, ameskeria omen bere lehen etaparen adierazgarri. Egonaldi luzeak osasun-etxeetan, depresioa.
Margolari bokazio goiztiarra izan omen zuen, Anaya argitaletxeko Platero y Yo obraren edizioko, 2014, sarreran ageri denez gero. Ez da hau niretzat xehetasun txikia hau, ondorengo paragrafoan bistakoa denez gero: La noche cae, brumosa ya y morada. Vagas claridades malvas y verdes perduran tras la torre de la iglesia. El camino sube, lleno de sombras, de campanillas, de fragancias de yerba, de canciones, de cansancio y de anhelo. De pronto, un hombre oscuro, con una gorra y un pincho, roja un instante la cara fea por la luz del cigarro, baja a nosotros de una casucha miserable, perdida entre sacas de carbón. Platero se amedrenta.
-¿Ba argo?
-Vea usted… Mariposas blancas…
El hombre quiere clavar su pincho de hierro en el seroncillo, y no lo evito. Abro la alforja y él no ve nada. Y el alimento ideal pasa, libre y cándido, sin pagar su tributo a los Consumos…
Entziklopedia libreak dio Machadok ez bezala, honek paseatu egiten baitzuen, Jimenezek bere egonaldi itxietan eraiki zituela bere obratako asko irudimen ardagaiz. Alegre Heitzmannen arabera, El Paíseko artikulu honetan, El ladrón de agua olerkia kubo bati buruzkoa da, Hermenegildon Lanzen etxean izaniko afari batean Jimenezek hainbat aldiz eskatu baitzuen kuboa uretara jaurtitzea hotsaren gozamenarako.
Convencido cada noche por la antigua medialuna granadí de que es un ladrón, el ladrón de agua retumba, cae, zumba, se yergue…
Orain, gu angioan sartuta gauden honetan, irudimena uzkurtu edo askatzea norbere hautua ez ote den…
