Mikel Irizarren bloga

Goiena, 2010.12.17

@font-face {
font-family: “Cambria”;
}p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 10pt; font-size: 12pt; font-family: “Times New Roman”; }div.Section1 { page: Section1; }

Batasuna ohia zintzo ari da agindutako
urratsak egiten. Bortxa forma guztiak eta mehatxuak errefusatu ditu, eta alderdi
berria prestatzen ari da independentzia lortzeko bide politikoak soilik
erabilita. Ikusteko dago zer egingo duen ETAk, alegia, nola erantzungo dien
Brusela eta Gernikako enplazamenduei. Baina bada nahikoa zantzu itxaropenari
eusteko.

Beste aldean berriz, gero eta gotorrago daude
jarrerak. Honezkero argi dago Jaurlaritzak eta Madrilgo gobernuak ez dutela
nahi Batasuna ohia legeztatuta maiatzeko hauteskundeetan. Bakegintzaren
gainetik, lehentasuna eman diote Aldundi eta udaletara Legebiltzarreko indar
erlazioa eramateari, eta hori lortzeko ezinbestekoa dute milaka boto mordoa
alferrik gal dadila. Lehengoez gain legeari ertz berriak atera dizkiote,
hauteskunde ondoren ere hautetsiak eta botoak desuseztatu ahal izateko.

Hain zuzen, hortxe dago nire koska. Batasuna
ohiak segi dezala gauzak ondo egiten; baina, ez balu lortuko datorren
maiatzerako hauteskundeetan legez parte hartzerik, bideratu ditzala bere botoak
balioa eta eragina izango duten tokira.

@font-face {
font-family: “Cambria”;
}p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 10pt; font-size: 12pt; font-family: “Times New Roman”; }div.Section1 { page: Section1; }

Madrilen ezagutu nuen Xabier Lete, 74-75an. Ni
ikasle nintzen han, eta euskarazko mezaren inguruan -besterik ezinean- biltzen
ginen euskal konspiratzaile taldeko kide ere bai. Xabier ordurako kantari oso
ezaguna zen kantaldiei esker, eta ordurako grabatuak zituen bere lehen LPa
bakarka, eta bertsoena Valverde eta Lekuonarekin.

Hain zuzen, Antxon Valverde eta Lourdesekin
batera ekarri genuen Xabier Madrilera, kantaldia ematera, eta antolatzaile
nintzen aldetik hurbil izan nituen artistak egun pare batez. Pletoriko zegoen
oiartzuarra, bihurrekiarako beti prest. Galdetu nien ea zergatik nahiago izan
zuten trena, guk eskaini genien hegazkina baino. Eta Xabierrek azaldu zidan
nola Lourdesen bihotz ahulak ez zion onartzen hegazkinik. Hori esan eta hara
non, bapatean besoak zabaldu eta ozen esaten duen: “Emakumea! Izaki
inperfektua!” Begi ertzetik ikusi nuen Lourdesen irribarre lotsatia.

Lepo bete zen aretoa eta
kontzertua bikaina izan zen. Tartean tentsiogunea ere gertatu zen, norbaitek
ilunpean oihu egin zuenean: “Areilza kabroia dago hor atzean!” Berehala aldegin
zuen aretorik handik gutxira Espainiako kanpo arazoetako ministro izango zenak.

Kontzertua amaituta afaltzera joan ginen, eta
afalondoan kontuak egiteko ordua iritsi zen. Jasotako sarreratik gastuak kendu, eta 20.000
pezeta inguru eman genien kantariei. “Hau diru pila!” esan zuen Xabierrek, eta
segidan azaldu ziguten askotan ez zitzaiela apenas ordaintzen, beti ere kausa
handien izenean. Inpresioa hartu nuen, eta gustatu egin zitzaidan artisten zintzotasun
kritikoa.

Handik aurrera, harreman dezente izan genuen
bolada batez. Gogoan dut Mairuelegorretako kobara elkarrekin igo genuenekoa, eta
hango kontzertuan Xabier “Otsooooooak!” oihukatzen inon baino girotuago. Eta
ezin ahaztu Urnietako plazako etxean egin nizkion bisitak, Madriletik
Ormaiztegira nentorren bakoitzean. Sasoi hartan ni ESB alderdia bultzatzen
nenbilen eta Xabier hurbil samar genuen. GARAIA  aldizkarian kolaboratzen zuen eta 77ko hauteskunde kanpainan
berak gidatu zuen Urnietan egin genuen aurkezpena.

Geroztik gure bideak ez dira maiz gurutzatu
eta ez dut hurbiletik ezagutu Xabierren aldi mistikoa, gaixotasunaren
ondorengoa. Horregatik nire akorduan nagusi da Xabier pletoriko eta lotsagabe
hura.

Lourdesen ondoan bego artista eta gizon maitagarria.

@font-face {
font-family: “Cambria”;
}p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 10pt; font-size: 12pt; font-family: “Times New Roman”; }div.Section1 { page: Section1; }

Bizi dugun krisia finantza sisteman azaleratu
zen eta oraindik ere esparru horretan ari da jokatzen neurri handian. Ondorioz
auspotu egin da bankuen aurkako sentimendua hiritarrengan, baina txingar hori
oso aspaldikoa da eta ez da inoiz itzali, ez zituzten alferrik judutarrak
Espainiatik kanporatu batez ere lukurrerian aritzen zirelako.

Akats handia iruditzen zaidana da sentimendu
horretan aurrezki kutxak ere sartzea. Izan ere, hauen izaera guztiz bestelakoa
da. Ikus dezagun.

Norenak dira aurrezki kutxak? Kutxen agintari guztiak hautetsiak dira: erdiak udal eta foru
hautetsien ordezkariak dira; beste ia erdia bezeroen ausazko ordezkariek
hautatzen dituzte  beren artetik;
eta azken ondartxoa langileei dagokie, hauteskunde sindikalen emaitzen arabera.
Kutxak ez dira administrazioa, baina ezin esan interes pribatukoak direnik.

Norentzat ari dira aurreki kutxak? Akziodunik ez dagoenez, Kutxetan ez dago dibidendu pribaturik.
Irabazien portzentai bat  -% 25 eta
30 artean- dibidendu sozialera bideratzen da, Gizarte Ekintzaren bidez eta
gainontzeko guztia aurreztu egiten da. Horrek egin ditu Kutxak erakunde sendoak.

Antolaketa eredua, beraz, ondo gizatiarra da eta asko du
autoerakuntzatik. Urteetako kudeaketak eredua bihurritu badu, goazen hori
zuzentzera, baina ez dezagun eredua bera hankaz gora jarri eta ez ditzagun kutxak
bankuen zaku berean sartu. Hiritar moduan ez zaigu komeni.

Goienkaria 2010.11.05

@font-face {
font-family: “Cambria”;
}p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 10pt; font-size: 12pt; font-family: “Times New Roman”; }div.Section1 { page: Section1; }

Udagoieneko ordu aldaketarekin ilundu egiten
zait aldartea. Are gehiago eguraldi traketsarekin tokatzen bada, asteon bezala.
Zuhaitzek diote, koloreen hizkuntzan, uda ondoko aroan gaudela eta oraindik
etortzekoak direla San Martinetako hego haizeak, txerri kurrinkak eta azken
larrosak. Mahastiak ere aurtengo oporraldia eman digu, urte berriko kimaketa
hasi arte. 

Bainan ez. Bapatean ez dago arratsalderik,
etxe barrua hoztu egin da eta negua heldu da, San Simon eta San Juda. Ez nuen
asko uste, baserritartu nintzenean, halako tokia hartuko zuenik naturak nire
bizitzan, aldartean eragiterainokoa. Baina, pentsatzen jarrita, horixe bera dut
orain kontsolamendu: alegia, Santalutzitan seguru hasiko dela arratsaldea
berriro luzatzen.

Posdata. Iñakiren komentarioa dela-eta, hemen oraintxe ateratako argazkia.