Bertute ugari ikusten dizkiot Podemos indar politiko berriari. Esaterako, ni espainola banintz ia bere horretan sinatuko nuke Gemma Ubasart ordezkariaren honako artikulua.
Baina Podemos mugimenduak badu euskaldunontzat jaiotzazko bekatua: Espainian jaio da eta Espainiarako. Orain Madrildik estatura hedatzen ari da, eta ikusteko dago ea lurralde ezberdinetan errotzen den heinean zein jite hartuko duen gai korapilotsuetan. Baina oraingoz oso nazionalista ageri da, demokrata bezain nazionalista.
Hautsak harrotu ditu asteburuan Pablo Iglesiasek hizkuntza bigarren mailan jarriz osasun zerbitzuetan. Ezer berririk ez, ordea. Niri are deigarriago egin zitzaidan atzo gauean Sextan Iñigo Errejon behin eta berriro entzutea irtenbiderako gakoa dela greziarrek bere soberania berreskuratzea. Gutxi gora behera Rajoyk gobernua hartu berritan Europari egin zizkion plantak, Merkelek makurtzen erakutsi zion arte.
Dudarik gabe troikaren interbentzioak biderkatu egin du arazoa, baina Greziako zuloa egin –edo onartu- zuen bere gobernu soberanoak. Eta Greziak Europarekin dauka arazoa baina bertan dauka konponbidea ere. Horregatik, lekuz kanpo ikusten dut Errejonek nazionalismora jotze hori, behin behintzat esan zuen ‘patriotismoa’ behar dutela greziarrek.
Sinplifikazio nazionalista hori sumatzen da era berean Podemosen planteamenduan erabakitzeko eskubideari buruz. Ados agertu dira nazioen erabakitzeko eskubidearekin, baina hori gauzatzeko aldez aurretik Espainia osoak burutu behar du prozesu konstituziogile bat eta ondoren ba…
Egia da goian aipatu dudan artikuluan Gemma Ubasartek ez duela ‘prozesu nazional’ hau aipatzen eta egia da, halaber, Gemma dela hain justu nazio-aniztasunaren arduradun nagusia erakundearen zuzendaritzan. Bilakaera hasi da? Oraingoz, behintzat, Podemosek aitortzen dituen nazioen artean bat dute lehen mailakoa, Espainia.
Pingback: “Podemos-en nazionalismoa”, Mikel Irizarrek
Pingback: Podemos eta biok (eta II) | Jon Benito