Euskaldun agoniko ugari ezagutu dut inguruan. Hil hala bizika ari dira
uneoro, egun bakoitzean irabazi behar izaten dute euskaldun gisa
esistitzeko eskubidea. Eta egun guztiak ez direnez domeka, asko
sufritzen dute euskaldun agonikoek, iraun nahi eta ezinean.
Badira bestelako euskaldunak ere, normalagoak, lasaiagoak. Hauek egun
bakoitza hartzen dute aukera, euskaldun gisa agertzeko. Badakite
euskaldun bizitzekotan, inguruko jende asko konkistatu beharko dutela,
gutxi asko euskarara hurbil daitezen, gutxienez besteei euskaldun
bizitzeko aukera emateko beste.
Agoniko barik dinamiko diren euskaldunak, euskararen saltzaile
bihurtzen dira, komeni zaielako. Arnasa lasaiago hartzen dute, euskara
tarteko, erosoago sentitzen dira hizkuntzarena adostu eta gero.
Euskaldun agonikoentzat jasanezina da euskara merkantzia izan
daitekeela entzutea ere. Dinamikoentzat, aldiz, hori da modu bakarra
euskaldun irauteko.
Euskaldun dinamikoen paradigma bihurtzen ari zait Iñigo Fernandez Ostolaza. Eta Argia aldizkariak artikulua
eskaini dion honetan, nabarmendu nahi dut Iñigoren ahalegina,
saltzailearen ikuspuntutik euskararen alde egiteko. Bere blogean
idatzi ditu dagoeneko ekarpen historikoak, eta bere publizitate agentziak egin ditu lan garrantzitsuak hizkuntzaren ikuspuntutik.
Ibilbide profesionalaren azken txanpan egokitu zait euskararen
profesional bihurtzea, eta argi daukat euskarak dagoeneko irabazi
dituela bihotz kolpez irabaz zitzakeenak. Hemendik aurrera, arrazoi
prosaikoagoek ekarriko dizkiote -ekartzekotan- hiztun berriak
euskarari. Interesak eragindako hiztunak, salmenta egokiari erantzungo
diotenak.
Merkantzia erakargarri behar du izan euskarak. Eta euskaltzaleok behar gaitu saltzaile.
