Aldaketa giroan ugaldu egiten dira aukerak eta arriskuak, berezkoa da hori. Eta, oraintxe gurean bizi den unea horietakoa da, aukerez eta arriskuz betea. Denon inteligentziak lortu beharko du aukerak gauza daitezen eta arriskuak ez.
Kabitu gaitezen. Autoari esku-frenua kentzea besterik ez dugu egin, luzaro geldi egon dena mugitzen has daiteke. Negoziazio mahaian zilegi izango da goitik ibiltzea eskarietan, baina ez lainotan. Mahaia amaitu eta biharamunean ez da gauzatuko independentzia. Eta burusoilak burusoil iraungo du.
Arriskuen artean, ez da txikiena pentsatzea gatazkaren konponketarekin guztia konponduko dela, halako mirari masibo bat gertatuko dela, eta aspaldi burusoil gelditu zenari ere berriro jaioko zaiola ilea.
Post scriptum. Zilegi bekit, Lertxundi maisuak erakutsitako bidetik, paperekoari eranskinak egitea blogean. Azken parrafoak, idatzita dagoenetan, har lezake ezkortasun edo etsipen kutsua. Eta ez da hori, inola ere, nire jarrera. Aberri zale ez, baina izan naiteke independentzia zale, segun eta nola. Eta uste dut independentzia posible dela, baina ez oraingo mahai hauen ondorioz. Orain atea marraztu egin behar da, eta irekitzeko mekanismoa adostu. Gero borondate asko metatu, gehienok nahi izan dezagun atea zeharkatu. Ez da miraririk gertatuko. Quebec da erreferentzia: inteligentzia eta lana.
