Ibarretxe planarekin samur izan zitzaion Espainiari sendo itxura ematea. Ozta-ozta eta txiripaz zeraman planak legezko gehiengoa, eta idatzita zegoen konstituzio espainola gogoan hartu gabe. Behar zuenak, gainera, eskura zituen odol kontuak, zahar samarrak baina beti efikazak. Parlamentu espainiarrak gehiengo handiz bota zuen atzera, prozedura eta kontsensua aitzaki.
Orain, ordea, katalanek errespetatu egin dute prozedura, konstituzionaltasuna zaintzen ibili dira eta, azkenean, ordezkarien % 90ak onartu du egitasmoa. Eta, oraindik eztabaida formala hasi ez denean, Espainiak argi erakutsi du bere ahulezia. Aitzakiak kendu zaizkionean, bistan gelditu da zer den Espainia.
Espainia da gerra askoren oihartzuna; azkena, treintaiseisekoa, batasuna gordetze aldera egina, neurri handian. Espainia da lurralde bizkarroien aldarrikapena, Extremadurak eta Andaluziak eta Madrilek behar duten pagotxa, daudenetan irauteko. Eta Espainia da ultranazionalista zenbaiten aberria, besterik usaindu ere ez dutenena, konstituzio itxiari eta armada itsuari esker, banaezina.
Espainia, gaur, ez da egitasmo bat aurrera begira, ez da gai bereganatzeko deseroso dagoena; ez du sendotasun nahikorik birpentsatua izateko, ez du lider ausartik horretan saiatuko denik.
Ahul eta beldurti ikusten dut Espainia. Horregatik zarata eta indar mehatxuak.
