Uztaila amaierako etena baneukan aurreikusita, besteak beste, aurreti dezentez hartua nuelako hegaldia Madeira irlara, eta hotela Funchal hiriburuan. Ibili ederrak egin ditugu hango ubidetan, levada
izenekoetan. Hauek bakarrik merezi dute bidaia.
Ustekabea, baina, handik itzultzean suertatu da. Iristean, aurkitu genituen Telefonicako langileak lanean Esteñibar ingurutan, kableak aldatzen. Amaitu zutenean, gu lotura barik geunden. Ez ahotsik, ez mezurik.
Bospasei egun eta beste horrenbeste dei -gero eta haserreago- behar izan dira telefonoa martxan jartzeko. Baina telefonoa bakarrik, zerbitzaria ez. Beste bost bat egunen bueltan, gaur hain zuzen, sarean berriro. Borroka horretan, ondo konturatu naiz baserrian bizi dena dagoela blogosferaren alde arlotean, beti urri izango dituelako kable eta interakzio hornitzaileak. Etsita nago.
Aitortzen dut, ordea, hiru aste inguru desentxufatuta egon naizen honetan ez dudala monorik izan, lasai asko ibili naizela sarean idatzi eta irakurri barik. Alde batetik, sekulako lana izan dugulako mahatsondoei hostoak arintzen, eta gogo gutxi buru kantsaziñotarako. Baina, baita ere, nire bizitzak behar dituelako hiperkonektibitatean etenak, eta apartatzea munduko zurrunbilotik, gozatzeko txirriten kantuaz eta San Lorentzo gaueko izar zaparradaz.
Ez dakit ea ulertzen den…
