Oso gustora jarritu izan ditut Chikilicuatrek hedabideetan harrotu
dituen hautsak. Ez bakarrik agerian gelditu delako nazio eraikuntza
eta deseraikuntza prozesuak etengabeak direla, han eta hemen. Baizik eta, nire harridurarako, Eurovision lehiaketa oso serio hartzen zutenak uste baino gehiago direlako.
Europa izeneko zerbait egon bazegoela adierazten zuen musikak (ni bezalako adinekoek gogoratuko dute: papipopape papipo, papipopapopape popapepapo) eta goragoko anagrama anakronikoek erakusten zuten frankismoaren garaian, musika zela espainiartasuna erreibindikatzeko giltza.
Ordukoak dira ” le Ruayan Ini, de puan” edota “Portxugal zrui poins” bezalakoak eta ”Mocedades”, Raphael I eta II, Peret, Jose Velez eta Karina. Eta Sergio&Estibaliz, Micky eta Massiel.
Sasoi hartan, zuribeltzezko telebistan, gazteleraz kantatzen
zutenekiko lotura sentitzen genuen, besteei ez
genielako ezta txintik ere ulertzen, besteak atzerritarrak ziren.
Gero, aitortu beharra daukat, 80 eta 90. hamarkadetako Eurovisionek kalean, tabernaz taberna, harrapatu nindutela. Webguneren batean (sartu googlen eta ikaratzeko moduko kopuruekin egingo duzu tril) begiratuta ikusi dut orduan aritu ziren kantariak zeintzuk ziren (besteak beste, Sergio Dalma. Mikel Herzog bergararra eta Azucar Moreno).
Eta seguru nago, hurrengoko edizioetan ere, jendea egongo zela
telebistaren aurrean, lehiaketara aurkezten ziren D’Nash, David Civera edota Rosa bezalakoei begira.
Eta modu batera ala bestera, ekimen pertsonalaren arrakasta gauzatuz (“Iurop is libin e zelebreixion”, kantatzen zuen Rosa OTkoak), moderno itxura emanez (Beth) edota sustraietatik berrikuntzak ekarriz (Las Ketchup), guztiek espainiartasun duinaren itxura eman nahi zuten.
Irekia, kosmopolita, elebakarra, integratzailea eta”konplejo bakoa”
(PPko harek esaten zuen bezala).
Eta, halako batean, ”hastura digitalak”, ikuskizunaren kulturak, postmodernismoak eta telebistaren omnipresentzia sozialak, Buenafuenteren programako pertsonaje
bat eraman du Eurovisionera.
Seguru nago, Chikilicuatreri botoa eman diotenetatik oso gutxik ikusi dituztela aurreko Eurovisioneko lehiaketak, baina SMSak eta beste teknologiak ondo ezagutzen eta erabiltzen dituztela.
Eta hori bai, kanta-lehiaketa serio hartzen dutenak baino, askoz hobeto eta normalago erabiltzen dituztela “teknologia berriak” deitu izan zirenak.
Besteek, egunkari eta irratsaioetara ”ordezkatuak ez direla sentitzen” esanez ari diren horiek ez dute botorik eman, horiek lur eta zur geratu dira, pailazo itxurako hori aukeratua izan denean beraien ordezkari modura.
Haustura digitala esan dut gorago, kia, belaunaldi artekoa da, begien aurrean daukaguna!!
SERen, COPEn eta RNEn aditu ditudan entzuleen deietan beti ageri da ideia bera: nola liteke Espainiaren ordezkari musikal modura ileordea, jostailuzko gittarra eta faltsetean kantari ateratzen dena aukeratu izana!!
Barregarri uzten dituela sentitzen dute ”perrea, perrea” ohiukatzen duen bakoitzean.
Eta hor zeintzuk eta gu, aho bete hortz, ordezakaririk aukeratzeko modurik ez dugunok, duintasun nazionala erreibindikatzen duten espainiarrei begira.
Baina hori bai, harritzeko moduko beste beste zerbait ekarriko du aurtengo lehiaketak: geure artean emango diren audientzia datuak. Baietz ikusleen artetik, bitik bat Eurovisioni begira egon.
