Gero eta zalantza handiagoak ditut hainbeste goratzen den sistema politiko honetaz. Maiz goraipatzen dugu demokraziak aukeratzeko ematen digun aukera, beste herrialde batzuetan holako pribilegiorik ez dutela adierazi, eta bozkaren garrantzia azpimarratu. Baina susmoa dut bozkak eman behar ligukeen ilusioa ez ote den ilusiozko demokrazia bat baino. Zergatik begitantzen zait gure mendebalde honetan hauteskundeak gorroto diogunaren aurkako bozketa bihurtzen direla, sinisten dugunaren aldeko hautua baino askoz gehiago? Boto erabilgarria deritzote politikari trebeek. Hortxe dugu Frantzian gertatu berri dena, Sarkozyren garaipena eta guzti. Zenbatek, hautagai baten edo bestearen alde boto eman barik, eman dute gorrotatuenaren aurka? Horrela, normala da oldoztea egungo sistema demokratikoek ez digutela ilusio handirik pizten.
Ez dugu gauza bera egiten maizegi gure Euskal Herri (edo eri) honetan? Beldurra ematen diguna edo gorroto dioguna boterean ez ikustearren konbentzitzen ez gaituenari botererako ateak ireki, alegia.
Kontua zera izan daiteke: sistema demokratiko honek benetako aukera ematen digu, esaterako, sistema ekonomiko edo politikoa errotik aldatzeko, ala ez ote gara enpresek kudeatutako morrontza honi, kapitalismoaren arau erabatekoei, betiko kondenatuta sentitzen, inolako alternatiba barik? Azken finean, ba al da benetako aldaketarik proposatu eta gobernura iristeko aukerarik txikiena ere duen alderdirik? Ez dira, azken finean, alderdiak eurak, euren biziraupena, helburua, suposatzen zaizkien idealak baino gehiago?
Beharbada ez gaude AEBko alderdi biko sistematik hain urrun, hemengo batzuk “progresistagoak” agertu arren. Demokraziaren bidez gure iparrik gabeko eta beti aurrerako bidea alda daitekeela, horra hor benetako ilusioa, harrapatuta bizi garen inozoontzat. Ez du ezer aldatuko, baina ni etxean geratuko naiz aurrerantzean, bozkak ere ezer gutxi aldatuko duela jakinik.
