Atzo, berriz ere, argi geratu zen burgesek asmatutako demokraziak, alderdien logikan oinarritutako asmakizun horrek, daukan legitimitatea. Europan %57k ez zuten botorik eman, ez zuten alderdi horiek eskainitakoan sinistu. Hala ere, “irabazleei” ahoa betetzen zaie garaipenaz berba egiterakoan. Ahoa betetzen zaie eskumatarrei batez ere, eurek asmatutako sisteman irabazle atera direlako. Hots, Europako parlamentuan europarren %22 inguru ordezkatuko dituztelako pozik. Hori da irabazleen legitimitatea: Europan botoa eman dezaketen biztanleen %22ren “interesak” eta “nahiak” defendatu eta inposatuko dizkiete gainontzeko %78ri. Hori “interes” eta “nahi” horiek alderdiek eurek finkatu dituztela alde batera utziz. Seguruenik %22 horietako gehienek “interes” eta “nahi” horiek ezagutu ere egin gabe bozkatu dutela alde batera utziz, alegia. Demokrazia horretan siglei emanten zaielako botoa, benetako programak gorabehera. Bestalde, bozkatu duten %43 horiek ere ez dutelako sinisten “euren” alderdiek agindutakoa beteko dutenik. Alderdiei ez zaie agindutakoa betetzeko eskatu ere egiten. Ez dago mekanismorik emandako hitza betearazteko. Tira, mekanismo bakarra dago: hurrengo antzerkian hitza jango duen beste alderdi bati ematea botoa, agian, edo inori botorik ez ematea, kasurik onenean. Alderdiei bost, poltsikoak berdin beteko dituzte %100ek zein %20k bozkatuta, parlamentua berdin beteko dutelako parlamentari txit agurgarriek.
Alderdiak zintzoagoak balira, parlamentu horretako jesarlekuen %57 hutsik geratuko lirateke. Inor ordezkatzen ez dutenen soldatak aurreztuko lirateke, behintzat, orain parlamantari horiengan sinistu ez duten %57ek parlamentari bizkarroi guztien soldatak ordaindu beharko dituztelako (batere txikiak ez diren soldatak eta gastuak, “demokraziari” eusteko). Sistema hori Euskal Herrira eramanez gero, gainera, Hego Euskal Herrian legez kanpo utzitako alderdien lekuak ere ez lituzkete beste alderdi “demokratikoek” xurgatuko, eta udalbatzetan, batzar nagusietan, legebiltzarretan… “legezko” alderdiek dagozkien ordezkariak izango lituzkete, ez gehiago ez gutxiago. “Legez kanpoko” botoei eta abstentzioari dagozkien lekuak hutsik, benetako legitimitatea agerian gera ledin.
Hori da legitimitaterik gabeko demokraziaren funtsa, azken finean. Bestela, abstentzioa errespetatu eta parlamentua benetan emandako botoekin beteko balitz, alderdiek lan askoz handiagoa egin behar lukete euren lekuak, euren soldatak, euren finantzazioa… bermatzeko. Orduan benetako politika apur bat gehiago, herriak gertuago sentitzen duen politika, erreala egin behar lukete, eta hori zailegia, nekezegia da bizkarroientzat.
Jarrai dezagun abstentzioan sakontzen, antzerkia biluzten, iruzurra agerian uzten, kapitalaren interesak asmatutako demokrazia deuseztatu arte. Legitimitaterik eza edonorentzat begi bistako bihurtu arte. Has gaitezen benetako demokrazia zuzena, herriak herriarentzat, behetik gora sortua, auzoetatik hirietara, hirietatik herrialdeetara, herrialdeetatik herrialdeen federazio askeetara eraikitzen, Estatuei boterea behetik jaten, alferreko, debaldeko, premiarik gabeko bihurtzen haren zeregin hutsal eta faltsua.
Has gaitezen gizarte aske eta berdintasunezkoa eraikitzen gure inguru txikian, gure egunerokoan. Has gaitezen komunismo libertarioa eguneroko bizimoduan eraikitzen.
