Gaur omenalditxo bat egin nahi diot 80. hamarkadako talde ilun eta itzel bati. Ez nuke arrazoi berezirik beharko, baina gainera laster, 3 egun barru, Eduardo Benavente kantaria auto istripu batek eroan zuenetik 25 urte beteko dira. Zelakoa den bizitza, urtebete beranduago, egun berean, beste auto istripu batek Gorka eroango zuen, Eduardo baino hiru urte gazteagoa zela eroan ere, eta orain, lehen aldiz, konturatu naiz kointzidentzia horrekin. Efemerideek lotura misteriotsuak sortzeko gaitasuna daukate. Laster 24 urte Gorka barik, beraz, nire bizitzaren heren bi. Azkar esaten da.
Tira, Paralisis Permanenteren irudiak utziko ditut hemen zer gazteak ziren, zer ume ginen, gogoratzeko. Bizitzaren iluna zer gazi-gozoa izan daitekeen gogoan hartzeko.
Azkena benetako irudi barik, baina tira, kriston kanta da eta merezi du. Nork bere hildakoei egin diezaiela negar. Kanpoan eguzki berbera.
