Kulturak mugitzen du jendea

<![CDATA[
Xabier Mendigureni irakurri diot artikulu interesgarri bat. Bertan esaten da Goierri aldean oso gutxi mugitzen dela jendea herri batetik bestera. Egia izango denik ezin ukatu. Eta horretan lagunduko du Erandiotik Bilboko alde zaharrera erosoago heldu ahal izateak eta herri arteko 10 kilometro egiteko autoa hartu beharrak.

Baina artikuluak dioenarekin ados egonda ere, sortu dit ba zer pentsatua… Espaloia Kafe Antzokira jende asko etortzen da ondoko herrietatik. Eta egiten ditu 8-15 kilometro inguru. Normalean gauez eta portuan gora eta behera. Eta jende asko da bai. Ekitaldiaren tipoak agintzen du normalean.

Mendigurenek dioenaren kontrara, aste bitan, 1.000 lagunetik gora etorri da Elgetara I. monologo mostra ikustera. Jendetza da hori, eta jendetza gaztea izan da gehienbat. Klaro, etorri dira espektakulu mota hori ikustera eta ez beste batzuk. Zer pentsatua eman digu, euskaraz ez delako, euskarazko kalitatedun hainbat gauza programatzen ditugulako urtean zehar eta horrelako betekadarik izaten ez delako…

Ez dakit zer egiten gabiltzan, baina dena ondo ez, euskal artistak entzutera gutxiago gerturatzen direlako, esaterako.

Beste salbuespen bat hurrengo astean: Peter Pan musikala. Mila lagunetik gertuago egongo da ikusle kopurua 500etik baino. 120 aktore inguru, denak euskaraz eta espektakulu txukun baten.

Zalantzak.

Hori bai, Mendigurenen hitzak ekarrita: Gonbidapena, irakurle guztioi, Debagoiena osoko kultur eskaintza kontuan
hartu, eta beldurrik gabe joateko batera eta bestera, nahiz zeuen
herrian ez izan, nahiz zeuek bereziki menderatzen duzuen alorrekoa ez
izan. Muga horiek hautsiz, seguru deskubrimendu ederrak egingo
dituzuela, eta zuen bizitza zabaldu eta aberastu, gauza gutxi izango
baitira kultura bezain gutxi kostatzen direnak eta horren poz sakona
ematen dutenak.

]]>

Kazetariek: Facebook edo Twitter? edo biak?

<![CDATA[
Bat baino gehiago ibiliko ginen bueltaka gai honekin… eta bueltaka jarraitu behar. Euskarazko prentsan, (Euskal Herrikoan auskalo…) ez dakit argi dugun zer egin Facebook-ekin. Twitterrekin asmatzen daude hainbat hedabide, nire ustez. Tartean Argia da horietako bat (eta hau Argia sarietarako gonbita jasota ostean idazten dut, e? 🙂
Hala ere, zer egin Facebook-ekin? ez dakit, ez dakit…

Bi adibide ekarri ditut astean bertan jasoak. Lander Arbelaitzena Twitterretik jaso nuen eta El Paisen irakurri dut John Carlinen bi orriko artikulua. Argian Facebook-ekin hastekotan dira, El Paíseko Carlinek “no gracias” dio. Facebook-eko El paisek 170.000 jarraitzaile ditu…

1- Argiako Arbelaitz lagunak Gaur8-n egindako elkarrizketatik:

– Twitterrez ari garela, alde
handiarekin Interneten presentzia duten komunikabideek gehien erabiltzen
duten sare soziala da. Zergatik Twitter?

“Argia” aldizkariko kazetari guztiok orain bi urtetik dugu Twitter.
Denok. Eta alde onak dezente ikusten dizkiot. Batetik, zure informazioa
beste era batera ziurrenik iritsiko ez litzatekeen komunitate batengana
iristea lortzen duzulako. Badut sentsazioa azken hiru urteotan adinaren
batez bestekoa asko jaitsi dugula, eta hori Facebook eta Twitterri esker
da. Bestetik, kazetarientzat kristoren tresna da, informazio iturri
bezala etengabe berritzen doan jarioa duzulako. Gainera, zure irakurleak
zuzenean zurekin harremantzea ahalbidetzen du. Gertutasuna eta
azkartasuna ditu. Lehen pentsaezina zen “Argia” bezalako astekari bat
manifestazio batera joan eta momentuan bideoak zirkulatzen jartzea edo
zuzeneko kontaketak egitea.

Gehituko nuke iruditzen zaidala Twitterren asko zentratzen ari garela
denok, Facebooken askoz jende gehiago dabilela konturatu gabe. Baita
Euskal Herrian ere. Eta orain hori indartzen hasiko gara, laster
“Argia”-ko kazetari guztiok izango ditugu Facebook profil irekiak.

– Zure ustez, zergatik alboratu da Facebook?

Ba ez dakit zein den arrazoia, baina bada egin dugun gogoetetako bat.
Twitter denok dugu, oso pozik gaude, eta, erabiltzen badakizu,
kazetaritza egiteko oso ondo dago, baina, zer gertatzen da Facebookekin?
Agian hasieratik badu konnotazio hori, nolabait parrandako argazkiak
jartzeko zerbait dela-edo. Alde batera utzi dugu eta nire ustez hori
akatsa da.

Tresna hauek oso onak dira norberak egiten duen lana adierazteko. Zuk
sekulako erreportajea egiten baduzu, eta, ez baduzu egin duzula esaten,
ia egin ez bazenu bezala da. Webgunera erabiltzaile batzuk iritsiko
direlako, baina gehiengo bat ez. Ez da egindako lana Twitterren bidez
argitaratzeko lotsarik izan behar.

2- “Twitter o Facebook” deitzen den artikulua, John Carlinek idatzitakoaren amaieran esaten da:

Finalmente, ¿yo con quién voy? ¿Twitter o Facebook? He probado las
dos cosas y decididamente me decanto por Twitter. A muchos periodistas
les gusta decir que se han metido en esta profesión para cambiar el
mundo, para defender los derechos humanos, incluso — ¡por el amor de
Dios!— para contar la verdad. Bien. Algo de eso —bastante de eso— hay,
sin duda. Pero negar que, como todos los escritores, no lo hacemos
también por vanidad, para ser admirados, recibir aplausos y llegar a
muchos lectores es caer en la mentira o en el autoengaño. Twitter
canaliza y alimenta el narcisismo y no es ninguna casualidad que
muchísimos periodistas seamos tuiteros.

¿Facebook? No, gracias. Uno ya hace más que suficientemente el ridículo en la vida real.

Egia esan, esaten ditu beste hainbat gauza… eta ez nago ba denekin ados. “ligero xamar” ez ote den artikulua egiten…:

Twitter, por el contrario, se acomoda más al narcisista, a aquel que
tiene que demostrar al máximo número de gente posible (el gran indicador
de esta red es el número de followers o seguidores, personas que
voluntariamente buscan el perfil de uno y se apuntan para recibir lo que
el elegido quiera decir) lo listo o gracioso o ingenioso que es, o lo
informado que está sobre los acontecimientos mundiales. Twitter, que
solo admite 140 caracteres por entrada, es más cerebral; Facebook, donde
se publican 750 millones de fotos cada fin de semana, más corporal.

Si, como ha dicho Santiago Segurola, Twitter es “un bar de
borrachos”, Facebook es un burdel. O, quizá, para ser un poco más
justos, Twitter es un bar cualquiera en el que algunos se emborrachan y
se dicen de todo y Facebook es un club de copas en el que existe la
opción de ligar.

Amaitzeko, zalantza. Baina:

Eta ez dakit ba… nago, bezeroari begiratu beharko geniokeela orain ere… Ze gero eta argiago dudana da kazetari izan gura duenak eta, areago, kazetari denak, bezeroari begira idatzi beharko duela. Ia asmatzen dugun.

]]>

`Soinu bilduma´ potente egin dute Euskadi Irratian

<![CDATA[

Manu
Etxezortuk gidatutako saioan entzun ditudanekin blogeko sarrera hau.
Zehatzago, Nagore Telleriak ekarri ditu esaldiok. Ez dugu sarri entzuten
horrelako kazetaritza eta niri, zer esango dizuet ba, datsegit. Eta gogorren
etxekoekin, ez pentsa!

Entzutea gura baduzue (2:42:30ean):


Soinu
bilduman jasotakoak gutxi gorabehera:

Euskaraz bizitzeko, euskarazko hedabideak behar ditugu

<![CDATA[
Larunbatean, abenduak 1, Euskaraz bizi nahi dugu
leloa oihukatuko dugu euskaltzaleok Donostiako kaleetan. Euskaraz
jarduten dugun hedabide ez publikoak batzen dituen Hekimen elkartearen
izenean, Kontseiluak deitu duen manifestazioan parte hartzera deitu nahi
zaituztegu.

Euskal Herri euskalduna nahi badugu, euskaraz bizi
nahi badugu, komunikabide esparru indartsua izatea ezinbestekoa da.
Euskal Herrian azken hamarkadetan gizarte hedabide sare zabala sortu da:
600 bat langile gara sektorean eta ehunka mila pertsonarengana heltzen
gara. Esparru txikia da gurea, baina, aldi berean, indartsua eta
ezinbestekoa euskaraz bizi nahi badugu.

Administrazioa, hezkuntza
eta hedabideak zutabe funtsezkoak dira hizkuntza garapenean.
Baliabideei dagokienez, administrazioan eta hezkuntzan indar handia
jarri da azken hamarkadetan, euskarazko hedabide publikoetan ere bai.
Baina askoz gutxiago hedabide ez publikoetan. Euskal gizarte moderno eta
kohesionatua eratzeko, hizkuntza komunitatea osatzeko, gizarte hedabide
sare zabala behar bezala babestu behar dugu.

Euskararen hiztun
komunitateak behar duen eremu komunikatiboa sendoa garatzeko,
elkarlanaren bidea jorratu dugu urte hauetan guztietan euskarazko
komunikabideek. Elkarlan hori bideratzeko, Hekimen elkartea sortu berri
dugu. 50 komunikabide baino gehiago batu gara, euskaraz bizi ahal
izateko garrantzitsuak garela aldarrikatzeko.

Euskaraz bizi ahal
izateko, ezagutza eta borondateaz gain, ezinbestekoak dira baliabideak.
Euskarazko eremuak behar ditugu. Hedabideen kasuan, gure herrietan,
euskal gizartean, Europan, munduan… gertatzen denaz informatuko
gaituzten komunikabideak behar ditugu. Teknologia berriek eta Internetek
ekarri dituzten aldaketetara egokitutako komunikabideak.

Komunikabideontzat
ez dira garai onak, krisi hotsak nonahi entzuten dira. Baina ilusioz
ari gara beharrean, egun dugun egoera gaitzari elkarrekin erantzunez.
Euskal gizarteak garai berriak ditu, testuinguru egokia euskararen
normalizazioan behar ditugun aldaketak emateko. Euskarazko
komunikabideek, azken hamarkadetan bezala, gure ekarpenarekin jarraituko
dugu. Guztiok euskaraz bizitzeko aukera izan dezagun.

Artikulu hau ondorengo hauek sinatu dute: Joseba Igerabide (Xaloa Telebista), Idoia Iparragirre (Gaur 8-Zazpi Haizetara), Berdaitz Goia (Argia), Iñaki Uria (Hamaika telebista), Jon Mikel Zabalegi (Gazteberri), Aitziber Zapiain (Euskal Irratiak) Iban Arregi (Berria Taldea) eta Iban Arantzabal (Tokikom): Hekimen Euskal Hedabideen Elkarteko Zuzendaritza Batzordea.

]]>

Goiena paperean elkarrizketa

<![CDATA[

Iban Arantzabal: “Erronkak dira Goiena herritarrekin egitea eta hiperlokaltasuna”

Eneko Azkarate

Goienako zuzendari nagusi izendatu berriak Goienaren eta euskarazko hedabideen oraingo eta etorkizuneko erronken gainean dihardu

Iban Arantzabal
(Elgeta, 1975) da urria ezkero Goienako zuzendari nagusia, Inazio
Arregiren ordez. Era berean, oraingo eguaztenean hedabideen aurrean
aurkeztu den Herri Ekimeneko Euskarazko Hedabideen Elkarteko (Hekimen)
presidentea da. Goienaren eta euskarazko hedabideen orainaz, etorkizunaz
eta erronkez egin dugu berba harekin.

Goienako sortzaileetako bat izan
zinen, Elgetako Goibeko elkarteko buru zinela; telematikako ardurak izan
dituzu Goienan, baita ikus-entzunezkoen atalarena, antolaketa zuzendari
ere izan zara. Orain zuzendari nagusi…

Goienako sorreratik nago bai, proiektuak izena ere ez zuen
egunetik. Oso gogoan ditut eta ilusioz gogoratzen ditut Bergarako
kultura etxearen mahai borobilean egiten genituen bilerak. Txosten
horiek urrea balira bezala gordetzen nituen, besteak beste, gure herriko
aldizkariaren jarraipen naturala, jarraipen hobetua eta
eraginkorragoaren printzak zeudelako idatzita txostenotan. Orduko
lantaldean ikasi genuen mugimendu bakoitza adostasunez egiten eta han
ikasitakoari jarraitu behar diogu orain. Adostasunean oinarritautako
kudeaketa egiten saiatu naiz beti, eta ez dut aldatzeko asmorik.

Animo eta zorion mezuei erantzuna

<![CDATA[
Ez da erraza denoi erantzutea… e-postaz jaso ditut 50 e-postatik gora eta gorde ditut pribatuan: animoak, laguntza, zorionak eta baita pesameren bat ere. 🙂 Asko emozionatu nauten mezu dezente. Eta sarean bizi bizi twitterlari lagunak ere. Ikaskide izandakoak sms-tik, masterrekoak whatsappetik, lagunek besarkadekin…

Eskerrik asko bihotzez. Babestua sentitzen naiz. Momentu konplikatuak dira horrelakoetan jarduteko, baina zorionez kriston lan-taldea daukagu Goienan. Horrek aterako du aurrera Goiena, profesional taldeak, kolaboratzaileek, bazkide klubeko kideek, lagunek, zaleek, bezeroek, diruz laguntzen dutenek etab.

Twitterreko mezuak publikoak dira:

Ahotsak.com
Ahotsak.com
@ahotsak

<div class="tweet original-tweet js-stream-tweet js-actionable-tweet js-hover js-profile-popup-actionable js-original-tweet opened-tweet" data-feedback-key="stream_status_269007672899166208" data-tweet-id="269007672899166208" data-item-id="269007672899166208" data-screen-name="ahotsak" data-name="Ahotsak.com" data-user-id="46596049" data-is-reply-to="" data-expanded-footer="

” data-mentions=”iarantzabal”>

Gure proiektu honetan bultzatzaile eta laguntzaile dugun -i zorionik beroena!

PUBLIKOA vs PRIBATUA

<![CDATA[
Jose Inazio Basterretxea lagunak badaki zertaz diharduen. Elkarrizketa zintzoa da eta berarekin konpartitzeko aukera izan dudan foroetan argi berba egiten duen irakaslea da. Estimuan dut. EITBz ezin jardun nik, etxean ere nahikoa lan badugulako denona den etxeko hautsak harrotzen hasi barik. Hala ere, deigarria egiten zait PRIBATU us PUBLIKO zelan erabiltzen duen elkarrizketan. Basterretxearena adibide bat gehiago da, eta nago, ezkerrak (luze-zabalean) kontzeptu hauen gaineko hausnarketa egiteko daukala. Edo orain herri ekimena ez da hain guaia? Edo publikoa da edo bestela "beste gurdi bat"?

Hauxe dio Iñazio Basterretxeak Urtzi Urkizuk egindako galderari erantzunez:

Desoreka bat badago Eusko Jaurlaritzak ETBrentzat ematen duen dirua eta tokiko euskarazko kateentzat ematen duenaren artean. Aurten ETBrentzat 124 milioi eta euskarazko tokikoentzat milioi erdia (zazpi kate). Nola baloratzen duzu desoreka hori?
Desoreka diozu… lasai hitz egiteko gaia da. Telebista publiko bati buruz eta zazpi telebista pribaturi buruz ari zara… ez dut uste gai hori horrela planteatu daitekeenik… Bi gurdi dira horiek, eta gurdi bakoitzak bere atoia behar du. Laguntza behar dutela telebista pribatuek? Dudarik ez. Beste inork ematen ez duen edo eman ezin duen zerbitzu publikoa ematen duten heinean, gainbegira eta diru publikoa zor zaizkie, noski. Lan handia egiten dute euskararen alde, euskaldungoa kohesionatzearen alde. Beraz, arbitratu behar da moduren bat telebista pribatu horiek gehiago jaso dezaten, baina ez telebista publikoaren diru-sarrerak oztopatuta. Ez da hori bidea. Niri, behintzat, ez dit barrenak hala agintzen. Aipatzen dituzun zenbaki horiek ez dira inoren gustukoak, ez dira euskaldunen gustukoak, ez dira nire gustukoak. Ez ditut nik erabaki, ezta EiTBk berak ere… baina, ez dezagun ahaztu bat erakunde publikoa dela; eta besteak, pribatuak direla.

Beste gurdi bat… Seguruenik ados egongo gara gaian sakonduz gero ze ezer baino lehen erantzunean esaten da “luze hitz egiteko gaia” dela. Eta bada. Ez bakarrik telebista publikoarena, baita beste hainbat alorrena ere. Ekartzen dut elkarrizketa hau gaiari heltzeko, aitzakia moduan.

Edo publikoa da edo ez da?

Nik Goienan egiten dut beharra. Goiena irabazi asmorik bariko kooperatiba da, euskara elkarteak oinarrian eta jabetzan dituena, erakunde publikoekin eta lan-bazkideokin jabetza konpartituz. Pribatua? bai. Enpresaren nolakotasun juridikoaz gain besterik begiratu beharko genuke? esaterako: euskara oinarria den, irabazirik balego non inbertitzen den, nondik datorren, norantz doan, nondik ateratzen den dirua, herritarrek zein onarpen ematen dioten… Edo enpresa hau publikoa balitz onarpen hobea, euskara hobeto mimatua, irabaziak hobeto inbertituak, jendearengana heltzeko baliabide egokiagoak izango lituzke izaera juridikoa beste bat balitz?

Berdina gertatzen zait barrutik bizi dudan beste proiektu batekin, Espaloia Kafe Antzokiarekin. Herriko hainbatek eta ingurukoek ere batzuetan esaten digute: “zuek pribatuak zarete”. Eta bai, egia da. Baina publikoa balitz ekitaldi gehiago legoke? euskarak leku duinagoa luke? posible litzateke proiektu hori? helburuak beteko lituzke orain moduan? proiektu batzaileagoa litzateke? parte hartzaileagoa?

Uste dut eztabaida zintzoa egin beharrean gaudela eta ez dela eskuina vs ezkerra, ez ikastolak vs eskolak, ez AEK vs HABE, ez…: PRIBATUA vs PUBLIKOA. Ez pribatu guztia da on ezta publiko guztia ere. Eta nik neuk pribatua, berez, kontzeptuz, ez dut alde makurrean ikusten. Zuek bai?

Behar ditugu ekimen pribatuak eta publikoak. Eta txarra ez batak bestearen igurtzi handiagoa balu, seguruen.