Nafarroan “a dedo” erabaki izan dira beti irrati- eta telebista-lizentziak, telebista lokalen emisio-eremuak eta hedabideei emaniko diru-laguntzak. Han eta beste toki guztietan ere, esango du baten batek. Eta hala da. Baina, Nafarroan gainera, bertako agintariak ez dira asko nekatzen legalkerietan eta itxurak gorde beharretan (gogoan izan Euskal Herria Irratia). Kia.
Tokiko telebisten mapa egin zutenean ageri-agerian zegoen ez zutela inongo asmorik gertukoak izan zitezen. Kanal partehartzaileak, zerbitzu publikoan oinarrituak, euskararen biziraupenerako baliagarriak eta lekuan-lekuko ikus-entzunezko industria suspertzeko asmoak ameskeriak ziren.
Tokiko kanal digitalen lehiaketa egin eta geroko emaitzetan ikusi zen zenbateraino zen gaiztoa bertako gobernukoen jarrera.
Ahalegin itzelak egin zituzten Ttipi-Ttapa bezalakoek gauzak alda zitezen eta eremu euskaldunetan behintzat hizkuntza horretako kanalen bat egon zedin. Alperrik. Argudiorik gabe, erantzuna beti ezetza izan zen.
Ttipi-Ttapa ixtea ondorio “jakina” zen eta askok pena sentitzen duten bezala, niri ezinegona eragiten dit.
Sanzek eta berarena bezalako jarrera nepotikoek badakite digitalizazioaren aitzakian egin duten “garbiketa” zenbateraino zaigun mingarri.
Izan ere, ondo baino hobeto dakite, zalantza izpirik gabe, ze jende ona egon den (eta dagoen) hor lanean. Nik miresten ditut.
