Hunkituta atera naiz “Barrura
begiratzeko leihoak” pelikula ikustetik.

Gustatu zaizkit
kontatzen diren istorioak. Erritmoa (zinema aretorako egokia). Irudien
testura.  Argiarekin nola jokatzen duen (“duten”
esan beharko nuke, bost egile desberdin baitaude). Eta, bereziki, hau bezalako
dokumental bat egiteko atzetik dagoen produkzio lana. Baina azken hori buruz lerro
pare bat idatziko ditut amaieran.

Hasteko, nahiago
dut niretzako lau-bost momentu gogoangarrienak aipatzea:

–gizona preso duen emakumearen ikuskera. Barruan dagoenaren idealizazioaren aurrean, egunerokoari eusten dion emakumearen jatortasun praktikoa.

–elkartasunaren sakontasuna, “zurea” ez den borrokan bustitzera eramaten duena.

–toturatua izan den gaztearen ikara momentu latz horiek gogora arazten dituen bakoitzean

–gaixo dagoen presoa krudeltasunez tratatzen duenaren zitalkeria

–bere burua ziegaren txikitasunean aurkitu zuen intelektualaren testigantza

–kartzelako leihotik “Maite haut” ohiukatu eta erantzun gisa, irrintzi bat jasotzen duenaren poza.

Ez zait zinera  joanaurretik pelikula “oso ona” dela entzutea gusta izaten. Deskubritzera baino, entzundakoa betetzen ote den neurtzera joaten naiz-eta orduan.

Baina, bai, gustura egon naiz.

Herri honen historian kontatu beharreko istorioen artean hau da bat. Ez bakarra, noski.

Esandakoa, pelikula ikusi eta gero ere kontakizuna bere horretan mantentzen da zure gogoan. Eta
agertzen da hau bezalako ekoizpen bat burutzeko aurre-produkzioaren zailtasunak:
istorioak aukeratu, pertsonaietan sakondu, audio eta bideo grabaketaren berezitasunak
eta finantziaketarako arazoak, besteak beste.

Eta hori gutxi balitz, berriro ere, pelikula zinema aretoetan ikusi ahal izatea delitu bilakatu nahi izatea.