Ze polita iraultza…

Iraultza berba da seguruenik euskaldunon artean maitatuenetarikoa. Are gehiago, haren atzean komunista atxikitzen zaionean. Orduan dena da poza, dena askatasuna, guztia guztiontzat, berdintasuna, langile alaiak eta dantza etengabea. Gero, errealitateari begiratzen zaio eta hor hasten dira iraultzari ipini beharreko partxeak. Bestela, zelan azaltzen dugu Kuba bezain herri askean boterea familia artean geratu beharra? Hori gure herriaren zati bat derrigorrez hartzen duen koroadun sisteman normala da: erregea hilda, haren ondorengoa agintari (itxurazkoa baino ez bada ere). Baina zelan azaldu sistema komunistaren barruan buruzagi ahalguztidun batek zuzenean uzten diola boterea bere anaiari? Ez dago hor erabakiak hartzen dituen alderdi bat? Ez dakit, baina Erdi Aroko usaina hartzen diot nik. Hori, eta boterean hainbeste urte eman ondoren, bereari iraultza deitzen jarraitzeko seta… Baina badago han bizi den errepresio sozial eta politikoaren aurrean adiskidetasunezko lanbrotxo bat zabaltzera garamatzan zeozer. Jakina, haien etsai amorratuari begiratu, Miamiko mugimenduen atzean gordetzen denari erreparatu, eta ezin ukatu sinpatia apur bat erraldoi orojaleari lotsagabe aurre egiten dion uharte txikiari.

Che gixajoa garaiz hil zen, eta heroi gisa pasatu da historiara gehienentzat. Non zegokeen, bestela, orain arte iraun balu? Zer geratu da iraultza egin zutenen asmoez? Artistez badakigu: sistemaren abarotan geratzea hautatu zutenek leku lasai eta segurua ziurtatu zuten, eta ahotsa kartzeletan usteltzen ziren maritxuak ikustezin bihurtzeko baino ez zuten goratu, sormenaren kaltetan. Besteek hobe zuten ezkutatu edo ihes egitea. Horra hor iraultza egin zuten askoren patua.

Ez da posible, ordea, errepresio eta mendekuan oinarrituko ez den sistema berdinzalerik? Arauak finkatu behar dituenak uniforme militarra daroan bitartean nekeza dirudi. Harrigarria zelan txaoltzen duten, hala ere, anti-militarista batzuek. Niri beti iruditu zait uniformearekiko atxikimendu hori disziplinarako deia baino ez dela, “gogoratu armada norena den” bezalako zerbait.

Orain Hego Amerikan mugimenduak ikusten direnean, aukera berriak loratzen direnean, eta aukera horiek uniformerik gabe iritsi direnean, zalantza sortzen du fidelismoarenganako joerari antzemateak. Aukera gutxi dago, berriz, iparreko munstroari kontra egiteko indarrak nahi badira. CIA beti prest agintari “demokratikoak” edonon ezartzeko…

Ez dakit zer demontre esan gura dudan honekin guztiarekin. Gizakiarengan gero eta fede gutxiago dudala berrestea? Diktadurak langileen izenean ere ez ditudala gustuko aldarrikatzea? Izenean, egitan ez baitut uste langileek askoz gehiago dutenik esateko halako sistemetan. Gure artean batzuek totalitarismo mota batzuei dieten maitasunak sortzen didan ezinegona kanporatzea, agian?

Kanta diezaietela batzuek iraultzari, utz diezaiogun erromantizismoaren oihalari begiak xamurki estal diezazkigun… Nik 70. hamarkadako leloari helduta “No future” aldarrikatzen jarraituko dut. Anarkista nauzue, zer egingo diogu!

asel