Gauza guztietara ohitzeko gai da gizakia, eta seguruenik ohituko gara hegan egiten dugunean lehergailu bat bidaide eroan dezakegula pentsatzera. Badirudi zerbait aldatu dela azken urteotan, munduan segurtasunak hondoa jo duela. Sentsazio hori ere pasatu egingo da, ohitu egingo gara. Azken finean, zer aldatu da? Mendebaldarrok bizi izan dugun itxurazko lasaitasuna, besterik ez. Gerra gizakiarekin batera jaio zela pentsatzen badugu, historian gerra horren forma baino ez da aldatu. Oraingo aldaketa, agian, urduritzen gaituen ideia sinple batean datza: estilo berri honetan ez gara gu arauak finkatzen ditugunok eta ez ditugu guk etsaiak aukeratzen. Kezkatzen gaitu kontrola galtzeak, ezta?
Bitartean, askoz erosoagoa da telebistan ehundaka gorpu zenbatzea egunero. Urrun, beste azal eta erlijio bat, familia xumeak… Koitaduak, ez dago eskubiderik, bai pena… Baina tragedia? Tragedia gure mundu seguru honetan ehun lagun hiltzea da. Hori da terrorismoaren aurpegia. Gure gobernuek, gure aliatuek zuzentzen ez dituzten gerrak dira terroristak.
Hau da gure mundua, ordea. Geuk sortu dugu, geuk elikatzen dugu egunero. Zer espero genezake, bada? Nahi beste zapaldu eta lapurtu eta ordainetan loreak eta musuak jaso? Gerra modua aldatu da, ez gizakia…
barkatu, asel: gaur da, ezta?
eta oinez joango gara, ala hegazkinez?
bai, ontxe goaz!