Gura dut Euskal Hiria

Euskal Hiriarekin amets egiten dut.
Entzun nizun behin, baserriaren
aurrean.
Neuk ere
Euskal Hiria gura dut.
Euskal Hiri handia, hiri irekia.
Euskal Hirian inork ez dizu
izengabetasuna leporatzen.
Grisa, nabarra, beste kolorerik ez,
azal bakarra.
Sutondorik behar ez, ilunaren beldurrik
ez,
plastikozko mila izarrek
gauaren egiten zaitu jabe.
Euskal Hirian ohe bat
espaloi, zubipe, kalezulo,
zakarrontzi bakoitzean;
maindire bat
kartoi, egunkari,
hondakin bakoitzean.
Euskal Hirian iraganik ez,
nori axola zure etorkizunak.
Marmarrik ez,
kuxkuxeatzeko duzu telebista-saioa.
Amets egiten dut Euskal Hiri horrekin,
euskal izango bada
zaldia, barrautsa,
berakatza izango baita
nire irribarrea.
Putek ere euskaraz jango didate
bakardadea,
ahoa beteta
hizkuntza unibertsalaz.
Euskal Hirian ikasiko dut
kale zarpail horiek saihesten,
hiriaren beste soineko distiratsuan
nire zoriona babesten.
Euskal Hirian oinak
ez dira inoiz nekatzen,
desioak gurpilak ditu,
hiri-dendetan dira erotzen.
Neuk ere amets egiten dut
hiriko zuhaitzekin;
neurrira arnasa eskaintzen,
burdin hotzaz txoriak aldentzen,
zirin erraldoi horretan
zirin txikiez babesten
gaituzten adar distirekin.
Euskal Hiriari bihotza irekiz
herriari diot itxi.

(Duela urte batzuk euskal kosmopolitismoaren mesia berriei -irri-barrez eskainia).

asel