Horixe izan da gaur Topaldian egin dudan berbaldiaren titulua. Jakinekoa da kooperatiba zalea naizela eta siniste horretatik esan ditut esan beharrekoak. Besteak beste, jarduna kooperatibizatzea erreminta ona dela esan diet bai euskaltzaleen topaguneei, elkarteei, kontseiluei, taldeei edo gura moduan deitzen diren lagun osakerei forma egoki bat ematen zaiela iruditzen baitzait. Zertarako?

• Bisio konpartitua izateko osakera horretako pertsonek, hau da,  nora goazen adostua izateko.
• Estrategia ere adostua izan dadin 3-4 urterako.
• Kudeaketa plan onartuak izan daitezen urteroko batzarrean.

Eta eman dut nire ustea esanez kudeaketaren egunerokoa egin beharko luketela lankide profesionalek. Hau da, zuzendaritza militanteak izateak badakartzala ondorio negatiboak ere. Ekintza, beraz, egitea, profesionala izan behar dela 2017an iraunkorra izan behar bada. Horretarako, formula instituzionala barnebiltzen duen egituraren onurak aipatu ditut: kogestioa, azken finean. Deskonfiantzak txikitzeko metodotzat azaldu dut. Kontra-adibide errealak izan ditut buruan: 1.000 eurora heltzen ez diren kudeaketa lanpostuak, kudeaketaz jantzita egon ez arren hautatu diren zuzendariak, ahal denean batzen diren zuzendaritza fartsa horiek, alderdiaren txontxongilo den elkarte hori, “ezer” jokoan izan barik erabakiak hartzera hausartzen diren hilebetean behingo (onenean) bilerak… Denak izen abizendun elkarteak, zer pentsatu handia eman didatenak gaur egin dudan hitzaldiaren aurretik. Zer pentsatua ematen didaten moduan zereko zera hori osatzen duten pertsonek. Baldintza negargarrietan lanean dabiltzan horiexek zuzendaritza ez profesionalek zalantzazko proiektuak haizatzen dituzen bitartean.

Hala ere, eta gaurko hitzaldian lotsaz-edo esan ez dudan arren, hitzaldiaren eraikuntza osoa oinarritu dut joan berri den soziologo batek esandakoetan, Zygmun Baumanengan. Puntua ematea zor diot.

Hark errealitate likidoaz egin zuen hausnarketa, eta zioen: “Errealitate likidoaren arazoa da, oso zaila dela pronostikatzea nola egin aurre arazo berriei. Datorren ezer ez dela ezaguna…” Eta hortxe, hortxe topatu dut hizkuntzaren bueltan osatuta dauden elkartzeen eta elkartutako horien zuzendaritzen azalpenerako gakoa. Gure elkarte-bizitzako zuzendaritza ez-profesionalena ez da ezezaguna euskaltzaleontzat pronostikatzen gatx diren arazoak izan daitezkeen moduan. Errealitate solidoa dela ere esango nuke, baina nire iritzirako beti ere, hautsi beharreko solidotasunaren adibide dira. Emankorra eta iraunkorra izango litzateke zuzendaritzak profesionalizatzea:

Inplikatuak (edo txitxirioak jokatzen dituzten lankideak) militante izatea egunerokoan, baina militanteak inplikatzea bisio eta estrategian, ez eguneroko kudeaketan.

Horixe esateko behar izan ditut 30 minutu, irakurriz 3 minutuan esana zegoena.

arantzabal