Gaur bitan gertatu zait. Ñabarduren garrantziaz irakurri ditut bi testu, betetzeaz baino husteaz, kentzeaz, soiltzeaz: Bata, Bide Ertzearen “Zutaz kantatzeko” liburuan; bestea, PUNTUA aldizkarian aterako den 8 orriko elkarrizketan, Ruper Ordorikaren hitzak dira:
1) Bide Ertzean taldearen liburu-diskorako Gorka Urbizuk 2016ko udan idatzitakoa:
Bide Ertzean-i kariñoa diot, ziurrenik disko txiki horretatik aurrera horixe egin dutelako Imanolek, Jonik eta Karlosek beti: kariñoa jarri, kariñoa eskaini, kariñoa banatu emandako urratsa bakoitzean. Edo bestela esanda, detaileak –eta entzulea– zaindu. Oinarrizkoa dirudien arren, ez dira hainbeste hasierako akordetik leitmotiv horri eutsi dioten taldeak. Hori gutxienik zor zaie, susmoa baitut sorkuntzan ñabardura beti dela erabakigarria, nahiz eta gehienok denboratxoa behar izan dugun hori ulertzeko.
2) PUNTUA aldizkarian bariku honetan aterako den zortzi orriko elkarrizketa. Fermin Etxegoienek Ruper Ordorikari egina, Ordorikak erantzun baten dio:
Behin, Skullyk esan zidan [Skully Sverrisson, Reykjavic, 1966, baxu-jotzailea. Lou Reed, David Sylvian, Arto Lindsey, Ryuichi Sakamoto, Laurie Anderson. Ez du parterik hartu Ruperren disko berrian] egunen batean Ben Monderren piezak ikasiko direla musika eskola gorenetan. [Ben Monder, New York, 1962, gitarrajotzailea. Lee Konitz, Toots Thielmans, Paul Motian, David Bowie. Ez du Guria Ostatuan jo] Dagoeneko, begira, Bowieren azken diskoko gitarrista izan da. Niretzako benetako lezioa izan zen, nire harridurarako holako gitarrista ikaragarri handi batekin kontrakoa gertatu zelako. Esaten zidan: “Ze polita egin duzun aldaketa hau”. Agian niretzat oso gauza sinplea, eta inoiz ez zidan proposatu aldatzerik nik egiten nuena.
Egin genuen bi urtez jarraian astebete bat, berak eta biok, Madrilgo Cafe Centralean. Pentsio berean ginen, ondoko geletan. Berandu bukatzen genuen, goizeko ordu bietan-edo etxeratzen ginen gauero, eta goizeko zortzietan-edo, ni jada iratzarrita, joaten nintzen bere gelara eta han topatzen nuen, jada jaikita eta musika idazten, bere gitarrarekin. Esaten nion: “Ben, too many points”. Nota gehiegi, nota sobera, larregi dauzkak hemen, eta barrezka begiratzen zidan. Neuk: “Kendu, kendu”. Eta esaten zidan: “Neuk ezin dut, zuk bezala, gauza hain gardenak egin, ez naiz kapaz.”
Niretzako hura izan zen lezio handi bat.
… “Nik ez dezaket ezer egin arriskurik sentitu gabe, musikalki, nahiz badakidan ari naizela neure ñabardurengatik borrokan, gauza txikitxoengatik, eta batzuetan horiek oharkabe pasatzen dira, baina denborarekin ikusten dituzu aldaketak eta disko honetan sentitu dut halako zorabio bat behin baino gehiagotan, zorionez. Ari naiz orbela kentzen, ari naiz nolabait bidea garbitzen. Berriro grabatu dut zintan eta denok batera, horrek dakarren muga handiarekin. Kontrabaxuarekin gainera, pianoa bertan ere bai. Orduan dena dago lotua, baina horretarako behar da momentu oso ona harrapatu eta musikari handiak. Hori dena joango litzateke esaten duzun norabide horretan. Niretzako ‘giroa’ deituko nukeena oso inportantea da. Bluesean mood deitzen da. Ze aldartea daukan kantuak… Eta horretan saiatzen naiz, baita zuzenekoetan ere. Esparru horretan sartzean aldatu behar duzu zure aldartea, hori da kontua.
