Georges Bataille pentsalariak Dossier de l’oeil Pineal (Begi pinealaren txostena) testu bilduma harrigarria eta sailkaezina idatzi zuen 1927. eta 1930. urteen artean. Horren lehen partean agertzen da Giboiaren sakrifizioa testua. Tximino baten inguruko erritual sadikoa deskribatzen du.
Testua (azkarregi) itzuli eta audio lantxo hau egin dut zuen gozamenerako. (Gezian klikatu abiatzeko).
Edo beste gailu honetan:
Bestela, hemen duzue irakurtzeko.
| Giboiaren sakrifizioa
Oilarren kantu jasanezinaren esan nahia eguzkiarekin dago lotuta, gizakia harro eta garaile sentitzen delako zeruaren erdian ikusten dituenean bere kakak. Era berean, gauean, maitasun izugarria, bortitza, neska gazte baten espasmoa bezalakoa, abandonatu egiten da, unibertso erraldoi batean amiltzen da, izarrak txizatu izana barnean sentituta. Sabela naturarekin lotzen duen itun samur hau berritzeko, oihan ustel batek bere komun zulo ilunak eskaintzen ditu. Eguzkiaren argia desegiten da adarrik altuenetan. Emakume ingeles ilehori batek bere gorputz miresgarria ematen die hainbat gizonezko biluziren lizunkeriari eta irudimenari, eta estasian murgiltzen da, ustel usain bitxi batez. Haren ezpain hezeak musutan irekitzen dira, padura goxo bat bezala, zaratarik egin gabe isuriko litzatekeen erreka bat bezala, eta plazerez itotako begiak ahoa bezain galdurik ditu. Besarkatzen eta ukitzen duten giza-piztien gainetik altxatzen du buru zoragarria, bortizki itsututa, eta haren begi handiak irekitzen dira, eromenez beteriko eszenaren aurrean. Landareria oparoaren erdian, berriki eginiko lubaki borobil batetik gertu, giboi eme handi batek borroka egiten du, hiru gizonen eskuetatik askatzeko. Soka luzeekin lotzen dute. Aurpegi lerdoa du, are doilorragoa, eta haren izu-garrasi harrigarriei erantzun egiten diote tximinoen oihuek, adar altuetatik. Hegaztiak bezala lotu bezain laster, hau da, hankak gorputzaren kontra estututa, hiru gizonek jaitsi egiten dute eta buruz behera lotzen diote lubakiaren erdian lurrean sartuta dagoen hesola bati. Horrela, lurra jaten du garrasi izugarri bakoitzarekin, eta kontrara, ipurdiko koskor handiak, arrosa kolore bizikoa, zerura begiratzen du lore batek bezala. Soilik atal hori ateratzen da lubakiaren mailatik. Ipurdi horren lizunkeriak txunditu egiten du. Prestakizunak amaituta, han diren gizonezko eta emakume guztiak lubakiaren inguruan jartzen dira: une horretan denak daude biluzik, denak plazerraren goseak eroturik, arnasestuka eta paroxismoaren atarian… Ingelesa izan ezik, denak pala batez daude armaturik: lubakia betetzeko lurra banatuta dago euren inguruan. Giboi doilorrak, jarrera doilorrean, garrasi izugarriak botatzen jarraitzen du. Ingelesak keinu bat egiten duenean, denak hasten dira lurra palakadez botatzen lubakira eta, berehala, zapaltzen dute azkar eta zorabioa eragiten duen grinez. Horrela, di-da batean, bizirik lurperatzen dute pizti higuingarria. Isiltasuna nagusitzen da: begirada guztiak harrituta elkartzen dira lurretik ateratzen den eguzki uzki zikinean, odol kolore ederrekoan. Heriotzaren espasmoek astintzen dute era barregarrian. Orduan ingelesak ipurdi ederreko bere gorputz luzanga biluzia zabaltzen du, beteriko lubakiaren gainean: kaskezur faltsu burusoil horren haragi likitsua kakaz zikindurik dago, izar itxurako erdiko lorean. Are izugarriagoa ematen du hatz zuri ederrez ukituta. Inguruan, garrasia itotzen dute denek, izerdia lehortzen dute, ezpainak hozkatzen dituzte. Lerde arina erortzen da nahastuegi daudenen ahoetatik: asfixiak eta heriotzak gogortuta, haragi gorriko puspiloa gar nabar kirastuez betetzen da. ……………………………….. Jesubio nazkagarriaren gainean jarri du ingelesak musurik sutsuenak, gozoenak, ume okada txiki hori gertatu denean. Musuen soinu bitxia haragian zabaltzen zen, heste soinu okaztagarriren kirrikan. Egoera harrigarriak orgasmoak eragin zituen ikusle gaixoen artean; eztarri guztiak hasperen lakarretan itota zeuden, ezinezko oihuetan, eta begi guztiak zorabioaren malko distiratsuekin zeuden heze…………………………… Eguzkiak botaka egiten zuen garrasi barregarriez beteriko ahoen gainetik, zeru zentzugabe baten hutsunean, mozkor gaixo batek bezala… Eta, era horretan, su eta espantu izugarriak ituna sinatzen zuen. Ezteiak ospatzen zituen, kiratsa duen zuloaren eta eguzkiaren arteko kopulazio txikia. |
|---|
Normal
0
21
false
false
false
EU
X-NONE
X-NONE
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
Eli, Batailleri eta giboiaren sakrifizioari loturiko
pasadizo zirraragarri baten berri izan dut (Michel Onfrayk kontatu du Caen-go
Unibertsitate Popularrean, aurten, otsailaren 18an edo 25ean…)
Bataille, Roger Caillois, Kojève, Jean Wahl, Klossowski, Michel
Leiris eta beste batzuek Soziologiako Eskola fundatu zuten 1937an eta bertan ibili
ziren 1939an desegin zen arte
Elizarik gabeko sakratutasun baten bila ibili aritu, sakratu
laiko baten bila
Bataillek sakratua beti transgresioari lotu zion
Esaterako, bere amaren gorpuaren aurrean masturbatu zen, ama
hilaren gainean isuri zuen hazia
Bestalde, Bataillerentzat sakratuak aldez aurretik
sakrifizioa eskatzen du; nabarmena da hori kristautasunean, Rene Girardek
azpimarratu duenez
Hilketa baten ostean, hiltzaileak eta lekukoak biltzen
dituen oroitzapenak, damuak, sentimendu nahasiak adieraziko luke sakratua
Eskolakideen artean lotura erlijiosoa piztu nahian, Soziologia
Eskolako zenbait kidek biktima bat aurkitu zuten, bere burua sakrifikatzeko
gertu zegoen emakume idazle bat
Baso batean hiltzea erabaki zuten
Baina azkenik ez zuten egin; eta emakume idazlearen ordez,
zimino bat sakrifikatu omen zuten
Kaixo Markos,
Nik irakurrita dudanez, biktima bazuten prest, baina ez omen zuten aurkitu hura hilko zuen inor, borreroari ordaintzeko dirua jarri bazuten ere. Biktima boluntarioa Batailleren maitalea omen zen (gehien maite zuena sakrifikatu nahi zuen Bataillek).
Ziminoarena ez nekien.
Beraz, litekeena da Bataillek istorio horretan kontatzen duena benetan gertatu izana. Emakume ilehoria, agian, Batailleren maitale hura izango zen, berez sakrifikatu behar zutena, tximino-ordainarekin ordezkatu zutena.
Hori guztia jakinda ez nau harritzen Andre Breton antipatikoak Batailletaz esan zuena: “Bataille izan da bizitzan ezagutzea merezi izan zaidan gizon bakarra”.
Wikipediatik:
Fascinated by human sacrifice, he founded a secret society, Acéphale, the symbol of which was a decapitated man. According to legend, Bataille and the other members of Acéphale
each agreed to be the sacrificial victim as an inauguration; none of
them would agree to be the executioner. An indemnity was offered for an
executioner, but none was found before the dissolution of Acéphale
shortly before the war.
Hara, badirudi Bataille modan dagoela.
Hau, gaurkoa da:
CINE-SITGES
Con Laugier y su “Martyrs” llegó a Sitges el terror extremo y la
polémica
Jose Oliva
Sitges (Barcelona), 7 oct (EFE).- Con el director francés Pascal
Leiger y su segundo largometraje, “Martyrs”, proyectado hoy dentro
de la sección competitiva Fantástico, ha llegado al Festival de Cine
de Sitges el terror extremo y la polémica.
La película, que ya causó cierto revuelo entre los programadores
de festivales que pudieran ver “Martyrs” en el último festival de
Cannes, narra y muestra con pelos y señales el proceso de martirio
de una joven, humillada, golpeada y al final despellejada.
Tras asegurar que es un “fan del cine de terror”, Leiger ha
dejado bien claro para aquellos que juzgan su película, que “el cine
de terror ha de tener siempre un punto de transgresión y
provocación”.
Pretendía que ese tipo de cine transgresor llegara al gran
público, porque “hace años que las películas de terror las hacen los
fans para los fans del género”.
Admite que “Martyrs” es una cinta genuinamente francesa, europea,
que bebe en una cultura arraigada en su país: “George Bataille y sus
ideas sobre la necesidad del sufrimiento, unas ideas muy ligadas a
la tradición católica, o también Foucault, que me ha influido tanto
que lo conozco casi de memoria”.
Michel Onfray filosofoari idatzi diot Batailleren tximinoaz galdetzeko:
Hori galdetu diot eta zera erantzun dit:
Onfrayk gaineratu duenez, berak otsaila partean irakurri berri zuen Michel Suryak idatziriko Batailleren biografia. Liburu horretan begiratzeko esan dit. Bihar bertan hasiko naiz irakurtzen.
eli, hona idatzi diozu onfrayri?
michelonfray@orange.fr
nik ere idatziko diot agian; gustuko dut, egundoko hizlaria da, irakasle bikaina, baina esaterako onfrayk biziki maite dituen sartrek, deleuzek eta foucaultek estimatzen zuten euskaldunen ahalegina bizirik irauteko, separatistak ziren
aldiz, onfray errepublikazale jakobinoa da, eta aldi berean anarkista
ez dakit zer esango liokeen euskaraz bizi nahi duen euskaldun bati
landare eta animalia espezieak bezala hizkuntzak egunero desagertzen direla dio, ez dela dramatizatu behar
baina berari inoiz ez zaio burutik pasatu ingelesa erabiltzen ahalegintzea, frantsesa baino indartsuagoa den hizkuntzaren bat erabiltzea
zentzu horretan, askoz ere koherenteagoa da slavoj zizek: unibertsalista da eta bere obra idazteko ingelesa hobetsi du, ama hizkuntza baztertu
onfrayk aldiz diferentzialista dirudi baina hizkuntzari dagokionez ematen du bere proposamen bakarra hauxe dela: “egin dezagun denok frantsesez, nire hizkuntzaz, Frantzian bederen bai”
nire arazoa da hori dena akats ortografikorik gabe frantsesez jartzeko… (baina beharbada akats ortografikoek emango diote elektrogutunari nolabaiteko sinesgarritasuna…)
Bai, helbide horretara idatzi diot.
michelonfray@orange.fr
eta luze gabe erantzun du, labur bada ere.
Izugarria da zenbat pitokeria idatzi eta pentsatzen diren unibertsalismo-lokalismo ustezko dikotomia horren inguruan. Susmoa dut horren inguruan filosofoek ematen dituzten argudioak a-posteriori eraikitzen dituztela, euren jarrera justifikatzeko. Bada garaia horiek dekonstruitzeko, azpian dauden zio sozio-psikologiko sakonagoak ikusteko. Frantsesen kasuan inon baino nabarmenagoa da hori: école française burmuina-garbitzeko (barkatu, “hezteko”) makina izugarria da.
Beraz, ez nuke oso serio hartuko Onfrayren errepublikanismoa (ez du ingelesez idatziko, frantses gehienek bezala, ez delako ondo moldatzen) edo Slavoj Zizeken unibertsalismoa (zergatik ez du esperantoz idazten?). Gizatiarra, gizatiarregia…
Batailleri dagokionez, Onfrayk ez daki ezer. Biografia irakurri du aurten (1987an argitaratu zuten!!), besterik ez.
Baina, halere, arreta piztu diona tximinoaren sakrifizioarena da… Gora Onfray simiologoa!
unibertsalista garaikideen artean soilik ama hizkuntzaz idazten ez dutenak dira duinak: Kojève, Zizek
Zizekek badaki zer den unibertsalismoaren izenean euskaraz idazteari uko egin eta gaztelaniaz idazteko aholkatzen duen espainola
esloveniarren espainolak, antza, serbiarrak dira
eta irtenbide zuzena, serbiarrei eta espainolei beren probintziakeria erakutsi eta ingelesaren edo esperantoaren bidez gainditzea
(Etikako testu liburu espainol batean antzeko garrantzia ematen diote, feminismoaren historia mundialari dagokionez, Simone de Beauvoir-i eta Emilia Pardo Bazan-i; eta euskaratu egin dute testu liburu hori)
Onfrayren eta Zizeken bidez, bestalde, gaur egun ikusgarria da dezentralizazioa filosofian
Euskal Herritik edo Balitik begiratuta, Paris gaur egun ez da deus, Caenen aldean
ezta Berlin ere, Ljubljanaren aldean
behin batean liburu bat atera eta ikasle ohi batek (A eredukoa) elkarrizketa egin zidan irratian; lehenbiziko galdera: zer dela eta idatzi duzu liburua euskaraz? zabalagoa da merkatua gaztelaniaz!
eta Arestik erantzun zion: eta txineraz, are zabalagoa!
eli, etxean denis hollier-ek apailaturiko “el colegio de sociología” daukat (taurus, 1982), bataille, caillois, klossowski, kojève, jean wahl eta horien hitzaldiak jasotzen dituena, “acéphale”ko idazleak, eta etengabea da sakratuaren eta sakrifizioaren eta hilketaren arteko harremanen ingurukogogoeta
bestalde, onfrayri idatzi diot, esanez nire uste apalean ezkerreko nietzschezale baten separatismoak ez lukeela soilik periferiako landaretza eta sukaldaritza mirestera mugatu behar, politikoagoa behar lukeela (egia da hala ere ez dela gauza bera argentanen jaiotzea, bere frantsestasunaz batere zalantzarik ez duen herrian, edo irunen, gipuzkoako herririk orain dela urte batzuk behintzat espainolizatu eta desegituratuenean, arazo psikolinguistiko pilo batek joa, ohiko soziolinguistikoez gain…)
onfrayk caenen afaltzera eta lo egitera gonbidatu nau astelehenean, bere hitzaldiaren ostean
batek daki normandiar ohiturak nolakoak diren, bermeoko hegaluzea eramango dut agian afarirako… zenbait tokitan ordea iraindu egiten dituzu gonbidatzaileak zerbait eramanda, iradokiko bazenu bezala ez direla gai bere kabuz behar bezalako afari bat eskaintzeko, ez dutela aski hazkurri
beste noizbait gurera etorriko da bera, eta profita genezake berrian edo zerbait egiteko