Kategoriaren artxiboa: neuriak

Berriro itzuliko balitz…

Abixurik eman gabe etortzen zara burura, aittona. Xabier Leteren Habanerarekin malkoak isuriz, behin eta berriz.

Zure bihotzeko amoña Maritxurekin utzi zintugun Bidaniko kanposantuan, pasa dira jada bi urte. Habanera kantatu genizun, Arrasateko Gorrotxategitarrek osatutako bertsoekin. Negar malkotan ginen, eta badirudi musika goxo hori iltzatu zaidala barrenean.

Malkoak begitan, zure ziklista garaiak gogoan, irribarrea bihotzean eta beste hamaika goxotasun eta historia barnean.

Azken aldian asko hitz egiten dut zuri buruz, aittona. 1936an gerra lehertu bezperan Madrildik Azpeitira egun baten nola iritsi zinen bizikletaz. Azken kilometroak patata zakua bizkarrean jarrita. Gizon ausarta zinen, aittona. Gerra garaian gudari, Intxortan eta Gernikan. Baina iluntasuna kendu nahi izan zenuen burutik, irribarrez eta maitasunez betetako bizitza eraikiz. Eta hala gelditu zara gu guztiongan, aittona.

Gustura entzungo nituzke orain zure hitzak, maitasunari, bakeari eta familiari gorazarre egiten zien hitz horiek. Renfeko garaiak, taxista zineneko abenturak, txirrindulari zinenekoa, baita familiakoen Azpeitiko baserriko teilatua konpontzen erori zineneko hura ere. 80 urte inguru izango zenituen. Gazte zinen orduan ere. 94 zenituenean egoitzakoak zaharrak zirela esaten zenuen, gogoan dut. Teilatuak eta kotxeak, edozer konpontzeko prest beti.

Udaberriko besarkada goxo bat, inon egon gabe ere jasoko duzuna, aittona. Eta Xabier Leteren kanta hau berriz ere zuretzako.

…Karta bat idatziko dut, norbaitek erantzun dezan…

Zarzuelaren zergatiaz

(Eguneko bigarren mezua, badakit. Ez da errepikatuko, lasai)

Batzuetan zalantzan jartzen dut zergatik egiten dudan zarzuela.

16 urterekin hasi nuen abentura, irakasten ahalegintzen zen kantu irakasleak La Tabernera del Puerto obra ederrean papel garrantzitsu xamarra eskaini zidanean. Obra ederra da, geurea delako, euskal doinuez eta doinu ederrez blai dagoena. Eta urte hartan deskubritu nuen antzerkia. Antzezle frustratua bihurtzen hasi nintzen urte hartan (idazle frustratuari batu zaiona). Deskubritzen hasi nintzen antzerkiak garapen pertsonalean ematen zidan guztia. Deskubritu nuen neure buruarekiko seguruago sentitzen nintzela. Deskubritu nuen… eta deskubritzen jarraitzen dut.

Eta hori bihurtu zen zarzuela, garapen pertsonal-artistikorako tresna eta jolas.

Zer iruditzen zaidan zarzuela? Ba genero “erraza”, antzerki eta opera bitarteko zerbait. Biak gustuko ditudanez, ba generoa bera gustuko izan beharko nuke. Arazoa da, baina, zarzuelako obrak ez direla oso “gureak”. Horrez gain, argumentuak atzerakoiak dira orokorrean, eta batzuetan musika da libratzen den bakarra. Arrazoi pisutsuak zarzuela ez egiteko. Hala ere, zarzuelaren bueltan dozenaka lagun biltzen dira, ideologia ezberdinekoak, benetan aberasgarria. Eta herriak 2.000 sarreratik gora erosiz eskertzen du urteroko ahalegina. Herrigintza ere bada, neurri batean.

Tresna eta jolasa izatea, herrigintza eta herriaren esker ona alde batetik, eta oinarri duen kultura eredua eta bultzatzen dituen balioak bestetik. Faktore askok jartzen dute jokoan balantzaren oreka.

Bloga, idazle frustratuaren soluzioa

Txikitatik gustatu izan zait idaztea. Ikastolan nenbilenean gustura betetzen nituen etxeko lan horiek. Beno, idazteko gairen bat bururatzen zitzaidanean behintzat. Izan ere, pelutxeen izenak adibide, imajinazioa ez da espreski neure indarguneetako bat. Lagun bati entzuna diot guztiok garela sortzaileak, baina mugak jartzen dizkiogula geure buruari. Zeinek daki.

Sarri entzun izan dut blogak tresnak direla, helburuak lortzeko edo lortu bidean eragiteko erremintak. Badira euskarazko edukiak sortzeko (eta beraz interneten euskararen presentzia biderkatzeko), badira hainbat gai lantzeko eta masa kritikoa sortzeko, badira sareak eraikitzeko (kaixo bakalhautar eta blogsovietarrok), noizbehinka (ez oso sarri) badira sentimenduak eta minak plazaratu eta arintzeko, eta, beno, marketinerako ere badira blogak.

Horiez guztiez gain, neuretzako idazle izaera frustratuari irtenbidea topatzeko modua ere bada bloga. Papelean inork argitaratuko ez lituzkeen arinkeria eta sasi-sakonkeriak plazaratzeko modua. Hala ere, badaukat noizbehinka bloga eguneroko moduan erabiltzeko tentazioa, kandadurik gabeko eguneroko gisa. Inork irakurriko ez lituzkeen horiek, edo inork irakurtzea nahiko ez nukeen horiek, edo… gutxi batzuek irakurtzea nahiko nukeen mezu horiek idazteko. Aurrerago, zeinek daki.

Madrilgo Retiroan orain dela hilabete batzuk topatutakoa. Idazle frustratuen beste tresna bat, akaso

Pelutxeak eta ni

Ez diet sekula pelutxeei izenik jarri. Ez dakit nire imajinazioa oso mugatua delako edota zentzurik topatu ez diodalako. Izan ere, izena emanda ere, zertarako balioko zuen? Deituz gero ez lidakete kasurik egingo, eta alferrikako lanak ez ditugu hartuko ba!

Atzera begiratu, eta gogoan dut izeba Kaximiraren etxera Gabonetan, urtero-urtero, pelutxe bat ekartzen zidala Olentzerok. Batzuei aterkiak (urtero-urtero), eta neuri pelutxeak. Horietako batek, hartz zuriak, txapelean TOM idatzita zuen, eta beno, berak bakarrik lortu zuen izena izatea. Zorionekoa Tom!

Olentzeroko garaiak pasata ere, pilatzen joan zaizkit pelutxeak. Hartzak, txakurrak, untxia, Eskoziako behia, asto elegante bat… Eta despistatuta dauzkadan beste batzuk. Ia konturatu gabe bizitzako fase bakoitzean, edo gehienetan, kolekzioa handitzen joan da. Hala ere, aitortuko dizuet erositakoak gutxi direla, bakanen bat baldin badago.

Azkena, Edinburgora (badira 6 urte!) lehengusinak ekarritako txakur goxo bat. Izenik ez duen txakur honek, azken urteotako fase aldaketa guztiak bizi izan ditu. Edinburgh utzi eta Arrasatera bueltatu nintzenekoa, gurasoen etxetik alokairukora joan nintzenekoa, langabezian gelditu eta Donostiara tarte baterako joan nintzenekoa eta, beno, Arrasatera itzuli nintzenekoa.

Erronka profesional eta pertsonalen aurrean, pelutxe berri bati lekua egiteko unea heldu delakoan nago. Kontziente izanda fase aldaketa batzuek behar dituztela halako gauzak edo elementuak zailtasunei aurre egiteko.

Beste pelutxe bat etxera… eta blogera. Hori bai, blogekoak baditu errudunak: albondiga hotzak eta zakur zaunkak, besteak beste.