<![CDATA[
Bat baino gehiago ibiliko ginen bueltaka gai honekin… eta bueltaka jarraitu behar. Euskarazko prentsan, (Euskal Herrikoan auskalo…) ez dakit argi dugun zer egin Facebook-ekin. Twitterrekin asmatzen daude hainbat hedabide, nire ustez. Tartean Argia da horietako bat (eta hau Argia sarietarako gonbita jasota ostean idazten dut, e? 🙂
Hala ere, zer egin Facebook-ekin? ez dakit, ez dakit…

Bi adibide ekarri ditut astean bertan jasoak. Lander Arbelaitzena Twitterretik jaso nuen eta El Paisen irakurri dut John Carlinen bi orriko artikulua. Argian Facebook-ekin hastekotan dira, El Paíseko Carlinek “no gracias” dio. Facebook-eko El paisek 170.000 jarraitzaile ditu…

1- Argiako Arbelaitz lagunak Gaur8-n egindako elkarrizketatik:

– Twitterrez ari garela, alde
handiarekin Interneten presentzia duten komunikabideek gehien erabiltzen
duten sare soziala da. Zergatik Twitter?

“Argia” aldizkariko kazetari guztiok orain bi urtetik dugu Twitter.
Denok. Eta alde onak dezente ikusten dizkiot. Batetik, zure informazioa
beste era batera ziurrenik iritsiko ez litzatekeen komunitate batengana
iristea lortzen duzulako. Badut sentsazioa azken hiru urteotan adinaren
batez bestekoa asko jaitsi dugula, eta hori Facebook eta Twitterri esker
da. Bestetik, kazetarientzat kristoren tresna da, informazio iturri
bezala etengabe berritzen doan jarioa duzulako. Gainera, zure irakurleak
zuzenean zurekin harremantzea ahalbidetzen du. Gertutasuna eta
azkartasuna ditu. Lehen pentsaezina zen “Argia” bezalako astekari bat
manifestazio batera joan eta momentuan bideoak zirkulatzen jartzea edo
zuzeneko kontaketak egitea.

Gehituko nuke iruditzen zaidala Twitterren asko zentratzen ari garela
denok, Facebooken askoz jende gehiago dabilela konturatu gabe. Baita
Euskal Herrian ere. Eta orain hori indartzen hasiko gara, laster
“Argia”-ko kazetari guztiok izango ditugu Facebook profil irekiak.

– Zure ustez, zergatik alboratu da Facebook?

Ba ez dakit zein den arrazoia, baina bada egin dugun gogoetetako bat.
Twitter denok dugu, oso pozik gaude, eta, erabiltzen badakizu,
kazetaritza egiteko oso ondo dago, baina, zer gertatzen da Facebookekin?
Agian hasieratik badu konnotazio hori, nolabait parrandako argazkiak
jartzeko zerbait dela-edo. Alde batera utzi dugu eta nire ustez hori
akatsa da.

Tresna hauek oso onak dira norberak egiten duen lana adierazteko. Zuk
sekulako erreportajea egiten baduzu, eta, ez baduzu egin duzula esaten,
ia egin ez bazenu bezala da. Webgunera erabiltzaile batzuk iritsiko
direlako, baina gehiengo bat ez. Ez da egindako lana Twitterren bidez
argitaratzeko lotsarik izan behar.

2- “Twitter o Facebook” deitzen den artikulua, John Carlinek idatzitakoaren amaieran esaten da:

Finalmente, ¿yo con quién voy? ¿Twitter o Facebook? He probado las
dos cosas y decididamente me decanto por Twitter. A muchos periodistas
les gusta decir que se han metido en esta profesión para cambiar el
mundo, para defender los derechos humanos, incluso — ¡por el amor de
Dios!— para contar la verdad. Bien. Algo de eso —bastante de eso— hay,
sin duda. Pero negar que, como todos los escritores, no lo hacemos
también por vanidad, para ser admirados, recibir aplausos y llegar a
muchos lectores es caer en la mentira o en el autoengaño. Twitter
canaliza y alimenta el narcisismo y no es ninguna casualidad que
muchísimos periodistas seamos tuiteros.

¿Facebook? No, gracias. Uno ya hace más que suficientemente el ridículo en la vida real.

Egia esan, esaten ditu beste hainbat gauza… eta ez nago ba denekin ados. “ligero xamar” ez ote den artikulua egiten…:

Twitter, por el contrario, se acomoda más al narcisista, a aquel que
tiene que demostrar al máximo número de gente posible (el gran indicador
de esta red es el número de followers o seguidores, personas que
voluntariamente buscan el perfil de uno y se apuntan para recibir lo que
el elegido quiera decir) lo listo o gracioso o ingenioso que es, o lo
informado que está sobre los acontecimientos mundiales. Twitter, que
solo admite 140 caracteres por entrada, es más cerebral; Facebook, donde
se publican 750 millones de fotos cada fin de semana, más corporal.

Si, como ha dicho Santiago Segurola, Twitter es “un bar de
borrachos”, Facebook es un burdel. O, quizá, para ser un poco más
justos, Twitter es un bar cualquiera en el que algunos se emborrachan y
se dicen de todo y Facebook es un club de copas en el que existe la
opción de ligar.

Amaitzeko, zalantza. Baina:

Eta ez dakit ba… nago, bezeroari begiratu beharko geniokeela orain ere… Ze gero eta argiago dudana da kazetari izan gura duenak eta, areago, kazetari denak, bezeroari begira idatzi beharko duela. Ia asmatzen dugun.

]]>